Ostew

Ostew – tyczka z odgałęzieniami służąca do suszenia siana^[1], głównie w rejonach górskich.

W różnych rejonach Polski różnie nazywana, np. na Śląsku Cieszyńskim łorstwia^[2], w Małopolsce i na Roztoczu^{[potrzebny przypis]} kozioł^[3].

Dzięki ostwi siano zgrabione w kopkę nie jest porywane przez wiatr. Ostew zrobiona jest zwykle z młodego świerka, który jest okorowany i ma odpowiednio przycięte gałęzie.

Przypisy

↑ ostew – Słownik języka polskiego PWN. sjp.pwn.pl. [dostęp 2020-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-17)].
↑ Andrzej Śliwka (spisał: P. Filipkowski, konsultacja treści: Irena Stekla, Ryszard Stanclik). Z kart historii. „Echo Jaworza (Jaworze, Śląsk Cieszyński)”, s. 12, 2015-08. Tomasz Wolff. Ośrodek Promocji Gminy Jaworze. ISSN 1234-6453.
↑ Jerzy Sobota (redaktor naczelny), Andrzej Kotecki (redaktor merytoryczny): Encyklopedia ekologiczno-rolnicza. Wrocław: Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, 2003, s. 101. ISBN 83-87866-79-2. Cytat: „kozioł, 1. rusztowanie do suszenia siana, składające się z dwóch zestawionych górą ram trójkątnych z przybitymi do nich poprzeczkami”.

[sjp.pwn.pl-2496635-1] stew – Słownik języka polskiego PWN. sjp.pwn.pl. [dostęp 2020-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-17)].

[echo-jaworza-279-s12-2] Andrzej Śliwka (spisał: P. Filipkowski, konsultacja treści: Irena Stekla, Ryszard Stanclik). Z kart historii. „Echo Jaworza (Jaworze, Śląsk Cieszyński)”, s. 12, 2015-08. Tomasz Wolff. Ośrodek Promocji Gminy Jaworze. ISSN 1234-6453.

[dbc.wroc.pl-encykl_ekol_roln_DBC.pdf-2003-s101-3] Jerzy Sobota (redaktor naczelny), Andrzej Kotecki (redaktor merytoryczny): Encyklopedia ekologiczno-rolnicza. Wrocław: Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, 2003, s. 101. ISBN 83-87866-79-2. Cytat: „kozioł, 1. rusztowanie do suszenia siana, składające się z dwóch zestawionych górą ram trójkątnych z przybitymi do nich poprzeczkami”.

[1]

[2]

[3]