Owen Davidson

Owen Davidson

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	4 października 1943 Melbourne
Data i miejsce śmierci	12 maja 2023 Conroe
Wzrost	185 cm
Gra	leworęczny
Gra pojedyncza
Australian Open	QF (1962–1965, 1967)
Roland Garros	QF (1967)
Wimbledon	SF (1966)
US Open	QF (1966, 1967)
Gra podwójna
Australian Open	W (1972)
Roland Garros	3R (1968)
Wimbledon	F (1966)
US Open	W (1973)

Owen Keir Davidson (ur. 4 października 1943 w Melbourne, zm. 12 maja 2023 w Conroe) – tenisista australijski, zwycięzca turniejów wielkoszlemowych w mikście i deblu. Jest obok swojego rodaka Kena Fletchera jedynym mężczyzną, który skompletował Wielkiego Szlema w grze mieszanej; sukces ten Davidson osiągnął w 1967, ale w odróżnieniu od Fletchera mając nie jedną partnerkę, a dwie.

Życiorys

Kariera Owena Davidsona przypadła na schyłek ścisłego podziału tenisa na zawodowy i amatorski oraz początek ery „open”. Leworęczny zawodnik, dysponował charakterystycznym dla mańkutów skutecznym wyrzucającym serwisem, po którym szukał zazwyczaj rozwiązań wolejowych przy siatce. Jednym z jego sztandarowych zagrań był również skrót. Umiejętności te predestynowały go do sukcesów na szybkich nawierzchniach, ale Davidson nie zdołał wywalczyć sobie miejsca w pierwszym szeregu graczy australijskich, mając za konkurentów takich zawodników, jak Fred Stolle, Roy Emerson, John Newcombe czy Tony Roche.

Specjalnością Owena Davidsona stała się gra mieszana. Pierwszy tytuł zdobył w rodzinnej Australii w 1965, mając za partnerkę Robyn Ebbern, ale rezultat ten jest niekiedy pomijany w statystykach ze względu na nierozegrany finał – tytuł mistrzowski przyznano również Johnowi Newcombe i Margaret Court. Rok później Davidson wygrał mistrzostwa Stanów Zjednoczonych, występując z reprezentantką USA w Pucharze Wightman Donną Floyd. Sezon 1967 okazał się najbardziej udany w karierze Australijczyka; w międzynarodowych mistrzostwach Australii triumfował w parze z Lesley Turner Bowrey, a w pozostałych imprezach Wielkiego Szlema z Amerykanką Billie Jean King. Na Wimbledonie dołożył w ten sposób swój ważny wkład w „potrójną koronę” King, która w tymże roku oprócz miksta wygrała także grę pojedynczą i grę podwójną. Dzięki czterem tytułom Davidson stał się, cztery lata po Kenie Fletcherze, drugim mężczyzną z mikstowym Wielkim Szlemem, czego nie udało się nikomu powtórzyć przez kolejne czterdzieści lat.

Billie Jean King była tą partnerką, z którą Davidson świętował najwięcej mistrzowskich tytułów. Wprawdzie w 1968 ulegli w finale mistrzostw Francji parze gospodarzy Françoise Durr i Jeanowi-Claude Barclayowi, ale w późniejszych latach, już w erze „open”, wygrywali jeszcze trzykrotnie na trawnikach Wimbledonu oraz dwukrotnie w US Open. Ostatnie zwycięstwo odnieśli w 1974 na Wimbledonie. Tym samym liczba wielkoszlemowych tytułów Davidsona w grze mieszanej sięgnęła 11 (uwzględniając mistrzostwo Australii z 1965).

Kolejne dwa zwycięstwa w najważniejszych turniejach tenisowych wąsaty Australijczyk zanotował w deblu męskim. W 1972 mając za partnera Kena Rosewalla wygrał Australian Open, rok później z Johnem Newcombe triumfował w US Open. Był ponadto kilkakrotnie w finałach deblowych, także w okresie poprzedzającym erę „open”. W 1966 na Wimbledonie, a w 1967 na mistrzostwach Australii i mistrzostwach USA w finałach musiał uznawać wyższość rywali, za każdym razem występując z Billem Bowreyem (mężem Lesley Turner); wszystkie te finały miały skład wyłącznie australijski, po przeciwnej – i zwycięskiej – stronie siatki znajdował się za każdym razem John Newcombe, albo z Tony Rochem, albo z Kenem Fletcherem. Po kilku latach, w 1972, to z kolei Newcombe był partnerem Davidsona w finale US Open, ale tym razem lepsza okazała się para brytyjsko-południowoafrykańska Roger Taylor i Cliff Drysdale. Niemniej jednak, jak już wspomniano wyżej, po roku triumf w tej imprezie przypadł właśnie Newcombe i Davidsonowi. Poza Wielkim Szlemem cennymi sukcesami Davidsona w deblu były dwa finały międzynarodowych mistrzostw Włoch, oba w parze z Bowreyem, chociaż w odmiennych warunkach rywalizacji – przed erą „open” w 1967 i już po dopuszczeniu profesjonalistów w 1970.

Trudna rywalizacja, nie tylko ze swoimi rodakami, wprawdzie ograniczyła sukcesy Owena Davidsona jako singlisty, ale nie wyłączyła go zupełnie z tej specjalności tenisowej. W 1965 leworęczny Australijczyk triumfował w wimbledońskim turnieju pocieszenia Plate. Rok później, pozostając poza rozstawieniem, dotarł na Wimbledonie aż do półfinału, notując zwycięstwa m.in. nad Niki Piliciem, Clarkiem Graebnerem, Tomem Okkerem; wszyscy ci gracze niebawem figurowali w czołowej dziesiątce rankingu światowego, ale Davidson nie ograniczył się do tych zwycięstw, w ćwierćfinale wyeliminował bowiem najwyżej rozstawionego, swojego rodaka, Roya Emersona 1:6, 6:3, 6:4, 6:4. Dopiero w półfinale Davidsona zatrzymał Hiszpan Manuel Santana, dla którego półfinał (6:2, 4:6, 9:7, 3:6, 7:5) okazał się dużo bardziej zacięty niż późniejszy zwycięski finał z Dennisem Ralstonem (6:4, 11:9, 6:4).

W samym roku przemian tenisowych – 1968 – Davidson dołączył do grona tenisistów zawodowych. Przeniósł się wówczas do Anglii, gdzie pracował jako trener profesjonalny w All England Tennis Club na Wimbledonie oraz trener reprezentacji Wielkiej Brytanii w Pucharze Davisa. W 1968 wziął udział w pierwszym turnieju ery „open”, w mistrzostwach Wielkiej Brytanii na kortach twardych w Bournemouth, w meczu otwarcia pokonując Johna Cliftona (ostatniego Szkota w brytyjskiej reprezentacji pucharowej do czasu Andy’ego Murraya). W 1970 Davidson dołączył do grupy zawodowej World Championship Tennis, gdzie jego największym sukcesem okazało się mistrzostwo turnieju finałowego cyklu w deblu w 1974 w parze z Johnem Newcombe. Od 1973, po małżeństwie z Amerykanką, występował też w amerykańskiej lidze tenisowej World Team Tennis. Karierę sportową zakończył w 1975.

W latach 1962–1967 pozostawał w składzie australijskiej reprezentacji w Pucharze Davisa pod wodzą słynnego Harry’ego Hopmana, ale wobec ostrej rywalizacji nie dane mu było zagrać w żadnym spotkaniu. Australijczycy w latach 1964-1967 nieprzerwanie sięgali po trofeum, a to zgodnie z ówczesnymi regulacjami oznaczało, że toczyli tylko jedno spotkanie w sezonie – właśnie w obronie tytułu; stąd i okazji do gry było mniej niż w późniejszych czasach, i rywale byli z najwyższej półki, po przejściu całorocznej rywalizacji, co z kolei nie pozwalało kapitanowi na zbytnie eksperymentowanie ze składem ekipy.

Po zakończeniu kariery Davidson pozostał związany z tenisem jako działacz. Występuje również z powodzeniem w rozgrywkach weteranów.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych

• międzynarodowe mistrzostwa Australii
  • gra podwójna – zwycięstwo 1972 (z Kenem Rosewallem), finał 1967 (z Billem Bowreyem)
  • gra mieszana – zwycięstwa 1965 (z Robyn Ebbern, 1967 (z Lesley Turner Bowrey)
• międzynarodowe mistrzostwa Francji
  • gra mieszana – zwycięstwo 1967, finał 1968 (oba z Billie Jean King)
• Wimbledon
  • gra podwójna – finał 1966 (z Billem Bowreyem)
  • gra mieszana – zwycięstwa 1967, 1971, 1973, 1974 (wszystkie z Billie Jean King)
• międzynarodowe mistrzostwa USA
  • gra podwójna – zwycięstwo 1973 (z Johnem Newcombe), finały 1967 (z Billem Bowreyem), 1972 (z Johnem Newcombe)
  • gra mieszana – zwycięstwa 1966 (z Donną Floyd), 1967, 1971, 1973 (wszystkie z Billie Jean King)

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978