Pedro Carmona
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pełniący obowiązki prezydenta Wenezueli | |
| Okres |
od 12 kwietnia 2002 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   _-_ribbon_bar.png?lang=pl){kind=small} 
| |
Pedro Francisco Carmona Estanga (ur. 6 lipca 1941 w Barquisimeto) – były lider organizacji wenezuelskich pracodawców Fedecamaras oraz aktywny uczestnik nieudanego zamachu stanu w 2002, kiedy został zaprzysiężony na tymczasowego prezydenta kraju[1]. Po klęsce zamachu stanu Carmona uciekł z aresztu domowego do Kolumbii[2], a stamtąd do Miami.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Carmona jest absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Andrésa Bello oraz Université Libre de Bruxelles, gdzie studiował ekonomię. Po studiach pracował w przemyśle petrochemicznym na stanowiskach menedżerskich, będąc zatrudnionym m.in. w Aditivos Orinoco, Quimica Venoco, Industrias Venoco i Promotora Venoco. W lipcu 2001 został wybrany przewodniczącym federacji pracodawców Fedecamaras na dwuletnią kadencję. Zasiadał również w Instytucie Handlu Zagranicznego oraz w komitecie zarządzającym Instytutu Wyższych Studiów nad Zarządzaniem Przedsiębiorstwami. Kilkakrotnie reprezentował Wenezuelę w trakcie handlowych misji zagranicznych[3].
Carmona był związany z antychavistowską opozycją jeszcze przed zamachem, często otwarcie krytykował kierunek polityki wewnętrznej prezydenta Wenezueli na łamach gazety El Universal oraz w innych prywatnych mediach[4]. Zaprzysiężony na prezydenta został po domniemanej rezygnacji Hugo Cháveza wymuszonej przez potężną manifestację jego przeciwników pod wodzą grupy wojskowych[5]. Carmona złożył przysięgę w pałacu Miraflores, po czym ogłosił tzw. dekret Carmony, w którym zawieszał Sąd Najwyższy, Zgromadzenie Narodowe i konstytucję Wenezueli[6]. Treść dekretu kosztowała go jednak poparcie części środowisk wojskowych, co w rezultacie przesądziło o jego upadku po szturmie Miraflores podjętym przez sympatyków Chaveza razem z wierną mu gwardią pałacową.
Carmona po upadku zamachu zdołał uciec z aresztu domowego i otrzymał azyl w ambasadzie Kolumbii[7], skąd za zgodą Hugo Chaveza wyjechał do Kolumbii[8]. Początkowo był osobą poszukiwaną przez policję wenezuelską, jednak został w styczniu 2008 formalnie amnestionowany razem z innymi organizatorami zamachu[9]. Następnie przebywał w Miami w USA. Obecnie Carmona wykłada na Uniwersytecie Sergio Arboledy w Bogocie, podawane są również informacje o szkoleniu przez niego kolumbijskich agentów[10].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Wielki Łańcuch Orderu Oswobodziciela (Wenezuela)
- Krzyż Wielki Orderu Francisco de Miranda (Wenezuela)
- Order Bernardo O’Higginsa (Chile)
- Narodowy Order Zasługi (Kolumbia)[6]
- Order Słońca Peru (Peru)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ BBC: Intermin president sworn in. 13 kwietnia 2002. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
- ↑ Venezuelan Coup President Gains Asylum, Leaves for Colombia. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
- ↑ BBC: Profile:Pedro Carmona. 27 maja 2002. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
- ↑ Latin Business Chronicle: Pedro Carmona: Actions, Not Words. (ang.).
- ↑ Public Broadcasting Service (PBS): Upheaval in Wenezuela. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
- ↑ a b BBC Mundo: Pedro Carmona, presidente por un día. 14 kwietnia 2002. [dostęp 2009-01-25]. (hiszp.).
- ↑ BBC: Venezuelan coup leader given asylum. 27 maja 2002. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
- ↑ Gazeta.pl: Pedro Carmona może wyjechać z Wenezueli do Kolumbii. 28 maja 2005. [dostęp 2009-01-25]. (pol.).
- ↑ Krzysztof Pacyński: Amnestia dla puczystów z 2002. 1 stycznia 2008. [dostęp 2009-01-25]. (pol.).
- ↑ Paweł Michał Bartolik: Były wiceprezydent Wenezueli o przygotowaniach do prawicowego puczu. 20 września 2008. [dostęp 2009-01-25]. (pol.).
