Pogo
Pogo – grupowy taniec, charakterystyczny dla kultur punków oraz metalowców. Zaobserwować można go na sporej części koncertów rockowych, punkowych, emo oraz metalowych.
Pogo wywodzi się z subkultury punk[1], w Polsce rozpowszechnione zostało w latach osiemdziesiątych na Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie. Punkowcy tańczyli tam pogo podczas każdego koncertu, co urosło wśród nich do rangi niezbędnego rytuału. W archiwalnych dokumentach SB, dotyczących jarocińskich subkultur, można przeczytać: „Rytualny taniec pogo, utwardzający ducha i mięśnie”. Było to swoiste ćwiczenie w odporności na ból, a zarazem „wyładowanie agresji i negatywnych emocji”[2].
Pogo polega na bardzo chaotycznym wzajemnym odbijaniu się od siebie, przepychankach w tańczącym tłumie i nacieraniu na pobliskie osoby[3]. Zdarza się, że tańczący padają na ziemię, jednak w większości przypadków podnoszeni są przez osoby tańczące obok. Bywa, że uczestnicy posypują się nawzajem kurzem z placu, na którym tańczą. Czasami tańczący chwytają się pod ramię, wtedy zmniejsza się ryzyko upadku. Pogo, mimo iż sprawia wrażenie bijatyki, w większości przypadków nie zawiera elementów groźnych dla zdrowia, choć zdarzają się siniaki lub otarcia, a nawet stłuczenia. Pojawiają się także nieliczne wypadki zadeptania lub stratowania.
Istnieje jednak brutalna, bardzo niebezpieczna dla zdrowia odmiana tej zabawy, tzw. mosh. Tak jak pogo preferują punki i spora część metalowców, tak mosh jest zabawą ulubioną przez hardcore'owców. Obie jednak wywodzą się z tego samego rdzenia i częstą są mylone.
Elementy ruchowe w pogo[4]
[edytuj | edytuj kod]- Fala (lewitacja, crowd surfing) – przenoszenie osoby na rękach tłumu w stronę sceny (osoba zostaje wyniesiona z tłumu) lub spod / ze sceny (osoba wdrapuje się na scenę / podest i rzuca się w tłum).
- Młynek – dwie osoby trzymają się za skrzyżowane ręce i kręcące się coraz szybciej.
- Młyn / kocioł – połączenie młynka z falangą; grupa ludzi zakreśla okrąg, trzymając się za ramiona, kręcąc się, skacząc i wykonując shakeup, często także pokrzykuje.
- Circle pit (gonisz) – polega na gonieniu się w kółko.
- Ściana śmierci – dwie grupy (lub więcej) stają naprzeciw siebie i na określony sygnał nacierają na ludzi stojących przed nimi; niekiedy po uderzeniu uczestnicy rozpoczynają mosh.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pęczak 1992 ↓, s. 60.
- ↑ Krzysztof Lesiakowski, Paweł Perzyna i Tomasz Toborek, Jarocin w obiektywie bezpieki
- ↑ J. Wąsowicz, Gdańskie młodzieżowe happeningi polityczne w latach 1988-1990, „Seminare“, 24, 2007, s. 532.
- ↑ A. Matras, Pomiędzy ciałem indywidualnym a zbiorowym. Praktyki cielesne punków i ich strategie uczestnictwa w Festiwalu w Jarocinie (1982–1987), „Palimpsest“, 2012, nr 2, s. 154.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J. Roś, Refleksje melomana na marginesie książki „Brzydkie słowa, brudny dźwięk...“. Muzyka jako przekaz kształtujący styl życia subkultur młodzieżowych Michała Jana Lutostańskiego, „Młoda Humanistyka“, 2, 2015 (5), s. 2, 3.
- Mirosław Pęczak, Mały słownik subkultur młodzieżowych, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 1992, ISBN 83-900523-1-8.