Popptónleikur
Popptónleikur vendir sær til lurtarar flestar, og tí er hann einfaldur og lættur. Popptónleik nevna vit tónleikin, sum vit javnan hoyra í sjónvarpi, útvarpi og stundum í handlum. Hann er undirhaldandi, og løgini eru løtt at læra, og vanliga heftir ikki fyri hjá okkum at murra við. Poppur er ikki kræsin, og tí er hann í nógvum ymsum stíli, til dømis blues, jazzi og country. Ofta er hann upprunaliga sprottin úr tónleiki í ymsum londum, ella vit hoyra eyðkenni frá ávísum fólkaslagi. Til dømis hava jazzur, hip hop, gospel og blues røtur í tónleiki hjá svørtum amerikamonnum.
Hvørt tíðarskeiðið kenst tíðardámurin í tíggjuárunum fyri 1950 lættliga aftur. Besti poppur er lívseigur. Øll kenna vit t.d. "Eitt sunnukvøld í plantasjuni", sum varð skrivaður í 1950-árunum. Tað kemur fyri, at poppur hækkar í metum ættarlið seinni. Til dømis var valsur poppur í 19. øld. Poppur kemur út til stóru lurtarafjøldina á fløgu, plátu og ljóðbandi. Leidningar flyta mikrofon- og ljóðførisbáknini í upptøkurúminum til tól, sum taka upp hvørt ljóðførið sær. Seinni blandar ljóðstjórnarin allar ljóðrásirnar, 24 ella fleiri, í stereoupptøku við tvinnanda rásum. Nógv meira spennandi er at hoyra og síggja tónleik á palli enn heima í stovuni. Í stórari framførslu er aftan fyri pallin nógv fólk, sum hvør hevur ávísa uppgávu, at alt skal ganga væl í hond. Tøknifólkið ger spennandi ljós og ljóð. Klædnafólk, umboðsfólk, pallfólk og andlitssmyrjarar eru øll við á liðnum.
