Pote
.jpg?lang=gl)
O pote é un recipiente de cociña tradicional que se usa para cocer alimentos durante períodos de tempo prolongados, xeralmente estufados ou guisos. Dá nome a pratos como o pote galego ou o pote asturiano.
Localización e uso
[editar | editar a fonte]O uso habitual do pote é colocalo nunha fonte de calor procedente da cheminea ou nun lume aberto denominado lareira en galego e portugués. Adoitábase pendurar das llares (gamayeres en asturiano), aínda que tamén podía poñerse de pé sobre as súas tres patas metálicas. O pote, con ou sen tapadeira, adoitaba ser de ferro fundido, o que daba un sabor característico ao que nel se cociñase, como ocorre con outro recipiente similar, o caldeiro.[1]
Historia
[editar | editar a fonte]Existen precedentes cerámicos do pote, as vasillas con aspecto de ola que, como aquel, álzanse sobre tres patas (trípode), para instalarse en equilibrio sobre ascuas ou brasas.
O uso de caldeiros de cobre e ferro foi substituído dende comezos do século XIX polos potes de ferro fundido, aínda que algúns xa se fabricaban en España a finais do século XVIII.[2] A influencia de caldeiras e potes no quefacer culinario reflíctese nos diversos potaxes e guisos tradicionais.
_01.jpg?lang=gl)
Como prato popular destaca na gastronomía de Galiza (o 'pote' ou caldo galego) e na cociña asturiana (o pote asturiano), nun conxunto de pratos de orixe humilde, pero logo recuperados pola nova cociña tradicional.
Potes de cerámica
[editar | editar a fonte]En olaría, o pote é un vaso de barro de varios tamaños, primitivamente usado para beber ou almacenar aplicándoselle un precinto; tamén se designan así as vasillas con forma de testo usadas na xardinaría doméstica e industrial.[3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Diccionario de ideas afines. Fernando Corripio. Editorial Herder, Barcelona, 1985; p. 706.
- ↑ Miguel Ángel Almodóvar (2007), «La cocina del Cid: historia de los yantares y banquetes de los caballeros medievales», Nowtilus, pp:179.
- ↑ Caro Bellido, Antonio (2008). Diccionario de términos cerámicos y de alfarería. Cádiz: Agrija Ediciones. p. 197. ISBN 84-96191-07-9.