Przejdź do zawartości

Ręboszewo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ręboszewo
wieś
Ilustracja
Zajazd Sobótka w Ręboszewie przy Drodze Kaszubskiej, wiatrak (kawiarnia, punkt widokowy) na Górze Sobótka
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

kartuski

Gmina

Kartuzy

Liczba ludności (2005)

387

Strefa numeracyjna

58

Kod pocztowy

83-300[2]

Tablice rejestracyjne

GKA

SIMC

0163570

Położenie na mapie gminy Kartuzy
Mapa konturowa gminy Kartuzy, na dole znajduje się punkt z opisem „Ręboszewo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry znajduje się punkt z opisem „Ręboszewo”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ręboszewo”
Położenie na mapie powiatu kartuskiego
Mapa konturowa powiatu kartuskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Ręboszewo”
Ziemia54°17′24″N 18°07′23″E/54,290000 18,123056[1]

Ręboszewo (kaszub. Rãbòszewò) – wieś kaszubska w Polsce, położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Kartuzy, na terenie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego przy drodze wojewódzkiej nr 228. Wieś leżąca obecnie na trasie Drogi Kaszubskiej i szlaku wodnego „Kółko Raduńskie” została umiejscowiona pomiędzy jeziorami Małym Brodnem i Wielkim Brodnem[3]. Ręboszewo jest siedzibą sołectwa, w którego skład wchodzą również Legard i Przybród. Na przełomie czerwca i lipca w okolicach Ręboszewa, u podnóża Złotej Góry, odbywa się tu coroczny festyn kaszubski – Truskawkobranie. Przez miejscowość prowadzi czerwony turystyczny, szlak Kaszubski. Na szczycie wzgórza Sobótka (300 m na pn.-wsch. od mostu na Raduni) znajduje się kawiarnia i punkt widokowy[4].

Wieś norbertanek żukowskich w województwie pomorskim w II połowie XVI wieku[5]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Integralne części wsi

[edytuj | edytuj kod]
Integralne części wsi Ręboszewo[6][7]
SIMC Nazwa Rodzaj
0163587 Legard część wsi
0163593 Przybród część wsi

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ręboszewo zostało nadane żukowskim siostrom norbertankom w 1209 roku przez Mściwoja I. W okresie I Rzeczypospolitej wieś znajdowała się w powiecie mirachowskim[8]. Od końca I wojny światowej wieś znajdowała się w granicach Polski (powiat kartuski).

Do 1918 roku obowiązującą nazwą niemieckiej administracji dla Ręboszewa było Remboschewo. Jak opisywał Aleksander Majkowski w przewodniku po „Zdrojach Raduni” z 1913 roku: „Ręboszewo jest wioską, licząca 523 mieszkańców, samych katolików, z których 12 podaje jako ojczysty język niemiecki, reszta Kaszubi.” Podczas okupacji niemieckiej nazwa Remboschewo została w 1942 roku przez nazistowskich propagandystów niemieckich (w ramach szerokiej akcji odkaszubiania i odpolszczania nazw niemieckiego lebensraumu) zweryfikowana jako zbyt kaszubska i przemianowana na nowo wymyśloną i bardziej niemieckąBroddenfurt.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Według rejestru zabytków NID na listę zabytków wpisana jest zagroda nr 23 z 1 ćw. XIX wieku[9], nr rej.: 971 z 5 lipca 1986 roku: drewniany dom i szachulcowa stodoła.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 115494
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1078 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. „Kółko Raduńskie” na rowerze. pomorskie.travel [dostęp 2021-03-12]
  4. Wiatrak w Ręboszewie. wiatrakcje.pl [dostęp 2021-03-12]
  5. Mapy województwa pomorskiego w drugiej połowie XVI w.: rozmieszczenie własności ziemskiej, sieć parafialna / Marian Biskup, Andrzej Tomczak. Toruń 1955, s. 97.
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. GUS. Rejestr TERYT
  8. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego – hasło Ręboszewo.
  9. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 44 [dostęp 2017-02-04].