Red Top
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Przeznaczenie |
przeciwlotniczy krótkiego zasięgu |
| Data konstrukcji |
1962 |
| Operacyjność |
1964-1988 |
| Długość |
3320 mm (podawane są też dane od 3270 do 3480 mm) |
| Średnica |
223 mm |
| Rozpiętość |
910 mm |
| Masa |
154 kg |
| Napęd |
silnik rakietowy na paliwo stałe |
| Prędkość |
3,2 Ma |
| Zasięg |
do 12 km |
| Naprowadzanie |
termiczne pasywne (IR) |
| Masa głowicy |
31 kg |
| Typ głowicy |
odłamkowo-burząca |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Red Top – brytyjski kierowany pocisk rakietowy klasy powietrze-powietrze krótkiego zasięgu, opracowany w 1962 przez firmę Hawker Siddeley, samonaprowadzany na podczerwień, przeznaczony do niszczenia celów powietrznych na krótkich dystansach. Od 1977 produkowany przez firmę British Aerospace (BAe).
Rozwój
[edytuj | edytuj kod]Red Top był trzecim kierowanym pociskiem powietrze-powietrze opracowanym w Wielkiej Brytanii. Powstał jako daleko idące rozwinięcie pocisku Firestreak i początkowo nosił oznaczenie Firestreak Mk.IV, wkrótce zmienione z powodu całkowitej odmienności konstrukcji.
W przeciwieństwie do Firestreaka, który miał głowicę bojową w tylnej części pocisku, naokoło komory spalania silnika, Red Top miał prostszy, klasyczny układ konstrukcyjny, z głowicą bojową w przedniej części, przy czym zwiększono jej masę z 22,7 kg do 30,8 kg. Posiadał ponadto ulepszoną głowicę poszukiwawczą z detektorem podczerwieni Violet Banner pod przezroczystą osłoną w zaokrąglonym nosie pocisku, nowy termiczny zapalnik zbliżeniowy Green Garland i silnik rakietowy Linnet o większym ciągu. Zmieniono kształt usterzenia pocisku, zachowując jego układ aerodynamiczny (cztery powiększone skrzydła za środkiem długości pocisku i cztery małe trójkątne stery na końcu kadłuba). W efekcie, Red Top miał nieco większy zasięg i manewrowość oraz większą skuteczność. Dzięki nowej głowicy poszukiwawczej, mógł być wystrzeliwany przeciw celom także z ich przedniej półsfery.
Red Top wszedł do służby w 1964, na uzbrojenie samolotów English Electric Lightning (po 2 pociski) i de Havilland Sea Vixen (po 4 pociski). W latach 80. pociski te zaczęły być przestarzałe w stosunku do nowych wersji amerykańskich AIM-9 Sidewinder i pozostały jedynie w ograniczonym użyciu aż do wycofania Lightningów w 1988.
Projektowany był wariant rozwojowy pocisku Blue Dolphin lub Blue Jay Mk.V, z samonaprowadzaniem półaktywnym (odpowiednik AIM-7 Sparrow), lecz nie wszedł do użycia.