Restarzew Cmentarny
wieś | |
Kościół pw. św. Andrzeja | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (31.03.2021) |
154[2] |
Strefa numeracyjna |
43 |
Kod pocztowy |
98-170[3] |
Tablice rejestracyjne |
ELA |
SIMC |
0717531 |
Położenie na mapie gminy Widawa | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego | |
Położenie na mapie powiatu łaskiego | |
51°21′44″N 19°02′00″E/51,362222 19,033333[1] |
Restarzew Cmentarny – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łaskim, w gminie Widawa. Leży nad rzeką Widawką.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego. Część tej wsi nosi nazwę Restarzew Poduchowny.
Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 480.
W Liber beneficiorum archidyecezyi gnieźnieńskiej Jana Łaskiego znajduje się informacja, że wieś była własnością arcybiskupów gnieźnieńskich, którzy tu wybudowali, wyposażyli i uczynili parafialnym (według tradycji) kościół modrzewiowy już w XII w. Akta konsystorza gnieźnieńskiego w 1 poł. XV w. określają go jako „dawny”. Obecny kościół, murowany z 1924, posiada trzy ołtarze późnobarokowe. Z poprzedniego kościoła została przeniesiona renesansowa płyta nagrobna z 1576 z płaskorzeźbioną postacią Dziedziczki z Sarnowa. Na płycie jest również wyrzeźbione dziecko oraz herb Jastrzębiec i napis.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 115348
- ↑ NSP 2021 Ludność. GUS, 2021-03-31. [dostęp 2023-05-29].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1092 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kwiczala M. (red.), Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. II, z. 3, Warszawa 1953.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Restarzew, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 622 .