Rhodesian ridgeback
 Rhodesian ridgeback | |
| Inne nazwy |
Afrykański pies na lwy |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
29-40 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VI, Sekcja 3, |
| Wzorce rasy | |
Rhodesian ridgeback – jedna z ras psów należąca do grupy psów gończych, posokowców oraz ras pokrewnych. W obrębie tej grupy rhodesian znajduje się w sekcji dla ras pokrewnych. Jego bliskim kuzynem, choć znajdującym się w innej grupie FCI, jest thai ridgeback. Typ wyżłowaty i dogowaty[2]. Nie podlega próbom pracy[3].
Krótki rys historyczny
[edytuj | edytuj kod]Historia rasy rhodesian ridgeback sięga daleko w przeszłość. Najstarsze jej ślady prowadzą do pierwotnych psów afrykańskich plemion Khoi-Khoi (Hotentotów). Były to plemiona myśliwych i pasterzy, które ok. 500 r. n.e. rozpoczęły wędrówkę z północnych krańców kontynentu afrykańskiego (dzisiejszy Egipt, Etiopia i Sudan) na południe, w stronę Przylądka Dobrej Nadziei. Tam, w XV wieku, po raz pierwszy zetknęły się z Europejczykami – portugalskimi żeglarzami i poszukiwaczami przygód, których statki zawijały w te strony. Z tego okresu pochodzą pierwsze niejasne wzmianki o „afrykańskim psie z pręgą na grzbiecie”. Biali misjonarze i osadnicy, którzy dotarli do Przylądka dwieście lat później, już nieco dokładniej opisują psy gończe Hotentotów, które miały odznaczać się „wielką odwagą i wyjątkową brzydotą”.
Rycina z dzieła brytyjskiego misjonarza Davida Livingstone’a „Missionary Travels in South Africa” (1857 r.) przedstawia polujących Buszmenów i psa z nastroszonym pasmem sierści na grzbiecie, przypominającym pręgę. Z kolei Max Silber w swojej książce „Psy Afryki”, wydanej w 1893 r., donosi: „Pies Hotentotów należy do najbrzydszych kreatur spośród całej psiej familii; ma szorstki, nastroszony włos, wąski pysk i stojące uszy. Bury kolor i niepozorny wygląd nie umniejszają jednak jego cennych umiejętności.”
Użytkowość
[edytuj | edytuj kod]Rhodesiany nazywane były psami gończymi na lwy, która to nazwa zachowała się do dzisiaj. Nigdy nie zabijały, tylko całym stadem otaczały ofiarę, nie dawały się jej przedrzeć przez zabójcze koło i czekały na myśliwych.
W Polsce rhodesiany można spotkać na zawodach agility. W Stanach Zjednoczonych biorą udział również w coursingu.
Temperament
[edytuj | edytuj kod]Rhodesiany są inteligentnymi psami, szybko dostosowującymi się do nowych warunków otoczenia. Rozdrażnione, stają się zajadłym przeciwnikiem[1]. Dość aktywne, potrzebują sporej codziennej dawki ruchu. Odważne, trudne do podporządkowania, mają skłonność do podejmowania prób dominacji wobec członków rodziny, stąd należy je wychowywać konsekwentnie i stanowczo. Dużo osób uważa, że psy te nie znają swojej siły, przez co nie należy zostawiać ich samych z dziećmi. Lubią inne zwierzęta. Są raczej nieufne w stosunku do obcych. Są to psy niezależne. Podczas szkolenia ważna jest stanowczość i konsekwencja, nie można jednak krzyczeć.
Budowa
[edytuj | edytuj kod]Pod względem eksterieru i umaszczenia rhodesian ridgeback jest dziś jednorodną rasą. Jest to efekt pracy wielu pokoleń hodowców. Jest większy i mocniej zbudowany niż jego afrykański protoplasta, pies Hotentotów, jednak jego sylwetka nie powinna zdradzać żadnych oznak ciężkości. Z punktu widzenia użytkowości i pierwotnego przeznaczenia rasy, zarówno budowa zbyt ciężka, jak i zbyt wątła są niepożądane. Pewna różnorodność typów w obrębie rasy jest bez wątpienia zdrowa i korzystna, jednak niepożądane są wszelkie skrajności. Jeden ze znanych sędziów rasy z RPA zapytany o kryteria, jakimi kieruje się przy ocenie ridgebacków w ringu, odparł: „Staram się odpowiedzieć sobie na pytanie, czy dany pies byłby w stanie zapolować na lwa”.
Wzorzec rasy podkreśla, że ridgeback to pies o wyważonych proporcjach, mocny, muskularny, zwinny i aktywny, o harmonijnej sylwetce, bardzo wytrzymały i szybki. Główny akcent w jego wyglądzie położony jest na zwinność, elegancję i harmonię. W kłusie powinien poruszać się płynnym, wydłużonym krokiem, z widoczną lekkością i swobodą.
Szata i umaszczenie
[edytuj | edytuj kod]Od jasnopszenicznego do czerwonopszenicznego. Dozwolone są drobne białe znaczenia na piersi i palcach, ale występowanie białych znaczeń powyżej palców czy w innym miejscu niż na piersiach, jest niedozwolone. Dozwolona jest ciemna kufa i uszy, ale nadmiar czarnego włosa w innych miejscach jest niepożądany.
Utrzymanie
[edytuj | edytuj kod]Łatwa pielęgnacja włosa. Dobrze nadają się do uczestnictwa w kursach szkoleniowych, wymagają odpowiedzialnego prowadzenia, bez zbędnej surowości. Bardzo ważne jest odpowiednie karmienie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 233. ISBN 83-7073-122-8.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.