Przejdź do zawartości

Ryszard Borowiec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryszard Borowiec
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1933
Sambor

Zawód, zajęcie

nauczyciel

Narodowość

polska

Edukacja

Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze

Alma Mater

Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Katowicach

Stanowisko

dyrektor Zespołu Szkół Ekonomicznych w Sanoku

Małżeństwo

Krzysztofa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka honorowa „Zasłużonemu Działaczowi ORMO”
Odznaka Zasłużony Działacz FJN Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” Odznaka Zasłużony dla SFA Złota Odznaka ZNP

Ryszard Borowiec (ur. 3 listopada 1933 w Samborze) – polski nauczyciel, dyrektor szkoły średniej, działacz polityczny w PRL, radny Rad Narodowych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Andrzeja (1897-1965, funkcjonariusz w więzieniu w Sanoku)[1][2] i Bronisławy (1905-1992)[3].

W szkołach ekonomicznych w Sanoku ukończył trzyletnie Gimnazjum Handlowe w 1949 (szkoła istniała wówczas pod nazwą Prywatne Koedukacyjne Gimnazjum Kupieckie i Liceum Handlowe Związku Nauczycielstwa Polskiego) oraz Technikum Administracyjno-Gospodarcze II stopnia w 1951 (szkoła pod nazwą Państwowe Liceum Administracyjno-Gospodarcze II stopnia), zaś wraz z nim w klasach byli Wiesław Nahurski oraz Krzysztofa Pastuszak – późniejsza żona[4]. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach oraz zaocznych studiów podyplomowych w Studium Pedagogicznym w Szkole Głównej Planowania i Statystyki i w Instytucie Kształcenia Nauczycieli. Po studiach rozpoczął pracę w macierzystej szkole w Sanoku, Zespole Szkół Ekonomicznych. Od 1956[5] był nauczycielem przedmiotów zawodowych. W szkole pełnił funkcję zastępcy dyrektora od 1961 do 1974 oraz dyrektora od 1974 do 1991[6][7][8]. Łącznie przepracował w szkole 37 lat, w tym 7 jako nauczyciel, 13 jako zastępca dyrektora i 17 jako dyrektor[9]. Ponadto od 1958 do 1959 był nauczycielem przedmiotów ogólnokształcących w szkołach mechanicznych w Sanoku[10]. W 1991 przeszedł na emeryturę[11].

W 1961 został powołany do Komisji Oświaty i Kultury Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku[12], ponownie w 1965[13]. Przystąpił do PZPR w 1956. Od 1974 był członkiem Plenum i Egzekutywy Komitetu Miejskiego PZPR w Sanoku[14][15][16], pełnił funkcję przewodniczącego Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Sanoku (wybrany 29 listopada 1972[17])[18][19][20]. Został radnym Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku: 1973[21] (od 1973 do 1975 był przewodniczącym Komisji Oświaty i Wychowania[22], w 1974 został zastępcą przewodniczącego komisji ds. odznaczeń[23]), 1978[24] (członek Komisji Oświaty i Wychowania[25]. 13 listopada 1975 został wybrany na członka Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krośnie[26][27]. W latach 70. i 80. pełnił mandat radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krośnie[28] (wybrany w: 1976[29], 1988[30], został wówczas przewodniczącym Komisji Wychowania, Oświaty, Kultury i Turystyki[31]). Został zastępcą przewodniczącego prezydium powołanej podczas stanu wojennego 16 września 1982 Tymczasowej Miejskiej Rady Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON)[32]. 4 lipca 1983 został przewodniczącym komisji wychowania patriotycznego w powołanym wówczas Komitecie Wykonawczym Rady Miejskiej PRON w Sanoku[33], a 25 lutego 1987 wybrany wiceprzewodniczącym RM PRON w Sanoku[34]. W listopadzie 1987 został przewodniczącym Miejskiej Komisji do Spraw Referendum[35]. Na przełomie lat 70. i 80. był uważany za główną osobę kierującą polityką miasta Sanoka[36]. W 1988 otrzymał nominację na wyższy stopień oficerski kapitana rezerwy Ludowego Wojska Polskiego[37].

Według informacji upublicznionych w 1992 przez Komitet Obywatelski w Sanoku Ryszard Borowiec miał po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce uczestniczyć w dniu 13 lutego 1982 w posiedzeniu zespołu ds. oceny kadry pedagogicznej szkól i placówek oświatowo-wychowawczych w Sanoku, powołanego celem weryfikacji nauczycieli w tym mieście[38][39][40][41].

Został członkiem Bieszczadzkiego Okręgowego Zrzeszenia Pszczelarzy w Sanoku[42].

Jego żoną była Krzysztofa Borowiec, z domu Pastuszak (1932-1997), która także została nauczycielką w sanockim Zespole Szkół Ekonomicznych.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

Nagrody

  • Nagroda Kuratora Oświaty i Wychowania
  • Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia – trzykrotnie (1972[58], 1977[59], 1982[60])
  • Nagroda specjalna wojewody krośnieńskiego (1986)[61][62]
  • Nagroda Dyrektora ZSE w Sanoku
  • Trzecia nagroda w konkursie „Węgry – kraj naszych Przyjaciół” Rozgłośni Polskiego Radia Rzeszów i przedsiębiorstwa Nyírtourist z Nyíregyháza (1977)[63]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Marcin Drozd: Wspomnienia. Sanok: 2014, s. 151.
  2. ↑ Andrzej Borowiec. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-04-24].
  3. ↑ Bronisława Borowiec. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-04-24].
  4. ↑ Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 321, 322. ISBN 83-903469-0-7.
  5. ↑ Alicja Wolwowicz: Dzieje szkoły w zarysie. 1945 – 1995. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 72. ISBN 83-903469-0-7.
  6. ↑ Spis dyrektorów szkoły. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 309. ISBN 83-903469-0-7.
  7. ↑ Alicja Wolwowicz: Dzieje szkoły w zarysie. 1945 – 1995. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 78. ISBN 83-903469-0-7.
  8. ↑ Krystyna Chowaniec: W latach powojennych, Szkoły ponadpodstawowe. Zespół Szkół Ekonomicznych. W: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995, s. 883. ISBN 83-86077-57-3.
  9. ↑ Ryszard Borowiec: Sylwetki nauczycieli z długoletnim stażem. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 285. ISBN 83-903469-0-7.
  10. ↑ Grono pedagogiczne. W: Stanisław Dydek: Zespół Szkół Mechanicznych w Sanoku 1946–1996. Brzozów: Oficyna Wydawniczo-Reklamowa „Edytor” w Brzozowie, 1997, s. 217. ISBN 83-87450-00-6.
  11. ↑ Alicja Wolwowicz: Dzieje szkoły w zarysie. 1945 – 1995. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 84. ISBN 83-903469-0-7.
  12. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 179.
  13. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 202.
  14. ↑ Jan Kwolek ponownie pierwszym sekretarzem KM PZPR. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 3 (21) z 1-15 lutego 1975. 
  15. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 244.
  16. ↑ Aleksander Żmuda – I sekretarzem KM PZPR. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 36 (165) z 20-31 grudnia 1979. 
  17. ↑ Pełna akceptacja zamierzeń. „Nowiny”, s. 5, Nr 332 z 30 listopada 1972. 
  18. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 235, 236, 258, 259, 265, 278.
  19. ↑ Kalendarium działań „Solidarności” w sanockiej oświacie na tle przemian ustrojowych w Polsce. sokolsanok.pl. [dostęp 2015-06-03].
  20. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom II. Wydarzenia, uroczystości, imprezy. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2011, s. 460, 464, 468. ISBN 978-83-60380-30-7.
  21. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 237.
  22. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 238, 244, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  23. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 241.
  24. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 255.
  25. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 256.
  26. ↑ Z obrad Wojewódzkiej Konferencji Partyjnej w Krośnie. „Nowiny”, s. 1-2, Nr 252 z 14 listopada 1975. 
  27. ↑ Marian Struś. Sanoczanie w wojewódzkich władzach partyjnych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 22-23 (41-42) z 1-15 grudnia 1975. 
  28. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 248, 249, 250, 251, 289, 291.
  29. ↑ Nasi posłowie i radni. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 7 (52) z 1-15 kwietnia 1976. 
  30. ↑ Wiesław Koszela. Sanoczanie w Wojewódzkiej Rady Narodowej. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 20 (455) z 10-20 lipca 1988. 
  31. ↑ Sławomir Bałda. Inauguracyjne sesje WRN. Faktyczny gospodarz regionu. „Nowiny”, s. 2, Nr 151 z 30 czerwca 1988. 
  32. ↑ Powstała Tymczasowa Miejska Rada Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 14 (248) z 1-10 października 1982. 
  33. ↑ Inauguracyjne posiedzenie Komitetu Wykonawczego PRON. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 19 (275) z 10-20 lipca 1983. 
  34. ↑ Obradował III Miejski Zjazd PRON. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 8 (407) z 10-20 marca 1987. 
  35. ↑ Powołano Miejską Komisję do Spraw Referendum. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 32 (431) z 10-20 listopada 1987. 
  36. ↑ Stachowicz. MRN w Sanoku 2008 ↓, s. 272.
  37. ↑ W uznaniu żołnierskiego trudu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 31 (466), s. 2, 1-10 listopada 1988. 
  38. ↑ „Zespół w składzie: Ryszard Grzebień – naczelnik miasta, Ryszard Borowiec – dyrektor Zespołu Szkół Ekonomicznych, Stanisław Prokop – dyrektor Zespołu Szkół Mechanicznych, Stanisław Obara – dyrektor II LO, Andrzej Brygidyn – dyrektor SP-7 Zygmunt Skałkowski – inspektor oświaty i wychowania na posiedzeniu w dniu 13 lutego 1982 r. po szczegółowej analizie stanu pracy i nastrojów w zespołach nauczycielskich oraz po zapoznaniu się z opiniami o nauczycielach sporządzonymi przez dyrektorów szkół postanowił skierować do Kuratorium Oświaty i Wychowania wnioski wobec 24 nauczycieli (wśród nich byli m.in. Wiesława Kotulska i Jerzy Pawliszewski z II LO oraz Jerzy Tarnawski z ZSM). Por. Stanisław Siwak. Trędowaty. „Nowiny”, s. 3, Nr 21 z 24 stycznia 1990.  Stanisław Siwak. Trędowaty?. „Nowiny”, s. 3, Nr 177 z 9 września 1992.  Marian Struś. Polowanie z nagonką. „Podkarpacie”, s. 8, Nr 46 z 11 listopada 1992.  Kalendarium działań „Solidarności” w sanockiej oświacie na tle przemian ustrojowych w Polsce. sokolsanok.pl. [dostęp 2016-11-24].
  39. ↑ Stanisław Siwak. Trędowaty?. „Nowiny”, s. 3, Nr 177 z 9 września 1992. 
  40. ↑ Andrzej Brygidyn. Trędowaty. Kto weryfikował?. „Nowiny”, s. 3, Nr 197 z 7 października 1992. 
  41. ↑ Zmiany w Sanoku. Kalendarium działań „Solidarności” w sanockiej oświacie na tle przemian ustrojowych w Polsce. sokolsanok.pl. [dostęp 2016-09-30].
  42. ↑ BOZP po wyborach. bozp.sanok.pl, 2010-03-05. [dostęp 2015-06-04].
  43. ↑ W całym kraju uroczyście obchodzono Święto Odrodzenia Polski. W naszym regionie. Krośnieńskie. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 25 lipca 1988. 
  44. ↑ Józef Ząbkiewicz. Zaszczytne wyróżnienia dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 23 (458) z 10-20 sierpnia 1988. 
  45. ↑ Wysokie odznaczenia dla mieszkańców Sanoka i pracowników SFA na 30-lecie PRL. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 21 (150) z 20-31 lipca 1979. 
  46. ↑ Janina Odyniec: Życie szkoły na dziesięć miesięcy podzielone. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 107. ISBN 83-903469-0-7.
  47. ↑ Uroczyste obchody Święta Lipcowego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 10 z 1-15 sierpnia 1974. 
  48. ↑ Wysokie odznaczenia państwowe dla najbardziej zasłużonych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 10 (29) z 15-30 maja 1975. 
  49. ↑ „Do woja, marsz do woja”. „Nowiny”, s. 2, Nr 286 z 9 grudnia 1988. 
  50. ↑ W XXIX rocznicę powstania ORMO. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 6 (25) z 15-31 marca 1974. 
  51. ↑ Nagrody i wyróżnienia dla budowniczych zespołu basenów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 1 (70) z 1-15 stycznia 1977. 
  52. ↑ Owocna współpraca Sanoka i Krakowa. „Nowiny”, s. 2, Nr 262 z 17 listopada 1978. 
  53. ↑ Na linii Sanok-Kraków. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 33 (126) z 20-30 listopada 1978. 
  54. ↑ 50-lecie Szkół Ekonomicznych w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 20 (65) z 1-15 listopada 1976. 
  55. ↑ Marian Struś. Wysokie odznaczenia. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 11 (176) z 10-20 kwietnia 1980. 
  56. ↑ Krótko. Najlepsi w rekrutacji do szkół wojskowych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 36 (435) z 20-31 grudnia 1987. 
  57. ↑ Wpisani do „Księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego” i wyróżnienia dla przodujących. „Nowiny”. Nr 142, s. 3, 21-22 lipca 1982. 
  58. ↑ Alicja Wolwowicz: Dzieje szkoły w zarysie (1945-1995). W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 77. ISBN 83-903469-0-7.
  59. ↑ Dzień Nauczyciela. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 20 (89) z 1-15 listopada 1977. 
  60. ↑ Odznaczenia i nagrody dla zasłużonych pedagogów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 17 (251) z 1-10 listopada 1982. 
  61. ↑ Ludziom czynu – zasłużona nagroda za codzienną aktywność. „Nowiny”, s. 4, Nr 168 z 19-22 lipca 1986. 
  62. ↑ Zaszczytne wyróżnienia dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 22 (385) z 1-10 sierpnia 1986. 
  63. ↑ Konkurs „Węgry – kraj naszych przyjaciół” rozstrzygnięty. „Nowiny-Stadion”, s. 4, Nr 145 z 29 czerwca 1977. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ryszard_Borowiec&oldid=74963199”