Vejatz lo contengut

Sanch Inhan (Erau)

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Vilatge d'Occitània
Sanch Inhan
Saint-Chinian
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Vista generala de la vila.
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 25′ 23″ N, 2° 56′ 52″ E
Superfícia 23,29 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
631 m
119 m
101 m
Geografia politica
País Armas de Lengadòc Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
34
Erau Armas del Departament d'Erau
Arrondiment
341
Besièrs
Canton
3430
Sant Ponç de Tomièiras (capluòc del canton de Sanch Inhan abans 2015)
Intercom
243400454
CC de Sud Erau
Cònsol Catherine Combes
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
1 688 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

1 722 ab.
Densitat 77,8 ab./km²
Autras informacions
Gentilici Saint-Chinianais (en francés)
Còde postal 34360
Còde INSEE 34245

Sanch Inhan (Saint-Chinian en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Comunas a l'entorn.


Perimètre del territòri

[modificar | Modificar lo còdi]

La prononciacion es [santʃi'ɲa]. Las fòrmas ancianas son : villa quae dicitur Vernodubrus en 826, villa quae dicitur Vernodoverus en 844, S. Anagni en 961 , ecclesiam S. Aniani, ad S. Anianum Vernedubrio, cap a 972, monasterio S. Aniani en 978, villa quam vocant Virdenobre (variacion : Vernedobre) en 988, monasterium S Aniani quod est justa fluvium Vernazoubro en 1102, ad S. Agnianum en 1205, de S. Aniano en 1274, 1275, vicarius S. Aniani en 1351, Sainct Aignan en 1518, lieu de Saint Chinian en 1567, St Chinan en 1643, St Chignan en 1740-60, St Chinian en 1740-60, 1770-72 (mapa de Cassini), St Chignan en 1771[1].

Lo nom antic èra Vernodubrus, de uerna, uerneton, « vèrnhe » e dubron, dubra, « aiga, aigas », donc « lo riu dels vèrnhes », puèi prenguèt lo nom de l'avesque d'Orleans al sègle V, Anianus (preséncia d'un monastèri d'aquel nom)[2],[3],[4] ; lo nom, qu'èra al començament lo del riu que passa a Sanch Inhan, es estat gardat pel meteis riu, Vernasòbre. Lo nom modèrne s'explica per la palatalizacion del producte de -nct- (*Sanct'Aniano > *Saintanian- > *Sanchanian- = *Sanch Anhan-) e per una dissimilacion : *Sanch Anhan > Sanch Inhan.

  • En 1921, Babau e Boldors ven una comuna indépendenta, a partir del territòri de Sanch Inhan [5].

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2020 2026 Catherine Combes divèrs esquèrra  
març de 2014 2020 Bruno Enjalbert divèrs esquèrra mètge
març de 1983 2014 Robert Tropéano PS, puèi PRG senator (2006-2014), vice-president del Conselh General d'Erau
  1983      
Totas las donadas son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 1812, totala: 1847

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
3 223 2 721 2 992 3 059 3 270 3 541 3 627 3 973 4 059

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
4 246 4 339 4 284 3 772 3 545 3 798 3 572 3 424 3 112

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
3 181 3 037 2 745 2 526 2 550 2 530 2 532 2 194 2 056

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
2 065
1 976
1 886
1 735
1 705
1 777
1 808
1 813
1 831
1 853
2009 2010
1 836
1 858
1 829
1 862
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 la populacion èra de 1688 abitants e la densitat èra de 72,48 ab/km².

Luòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]

Personalitats ligadas amb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 351
  2. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 583
  3. Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 288
  4. Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2003, p. 314 e 151
  5. http://cassini.ehess.fr/cassini/fr/html/fiche.php?select_resultat=30870