Scuola di San Fantin

Scuola di San Fantin
	; Fasada budynku od strony Teatro La Fenice
Państwo	Włochy
Miejscowość	Wenecja
Adres	Campo San Fantin, 1897, Venezia
Typ budynku	pałac
Styl architektoniczny	barokowy
Architekt	Antonio i Tommaso Contin oraz Alessandro Vittoria
Kondygnacje	2
Rozpoczęcie budowy	1580
Ukończenie budowy	1604
Pierwszy właściciel	Scuola di San Fantin
	Położenie na mapie Włoch Scuola di San Fantin
	Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej Scuola di San Fantin
	Położenie na mapie Wenecji Scuola di San Fantin
	45°26′02,45″N 12°20′02,23″E/45,434014 12,333953
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Scuola di San Fantin – budynek Scuoli św. Fantinusa w Wenecji, położony w dzielnicy (sestiere) San Marco oraz nazwa bractwa religijnego, założonego w tym mieście w roku1458 w wyniku połączenia Scuoli Santa Maria della Consolazione (zwanej również Scuolą San Fantin) ze Scuolą San Girolamo. Od 1812 roku budynek jest siedzibą instytucji kulturalnej Ateneo Veneto.

Historia bractwa i jego siedziby

W XIV wieku w kościele San Fantin została założona Scuola Santa Maria della Consolazione^[1]. Jej członkowie towarzyszyli i pocieszali skazanych przestępców w drodze do miejsca egzekucji, stąd znani byli oni również jako Scuola dei Picai (powieszonych mężczyzn)^[2]. W 1458 roku scuola ta (zwana również Scuolą San Fantin), połączyła się ze Scuolą San Girolamo, działającą w tym samym kościele^[1]. W 1471 roku Scuola rozpoczęła wznoszenie własnej siedziby, zlokalizowanej tuż przed lewą nawą kościoła, po północnej po stronie niewielkiego Campo San Fantin. Budynek scuoli był z biegiem lat kilkakrotnie rozbudowywany^[3]. W 1563 roku budynek Scuoli został zniszczony przez pożar. W 1580 roku rozpoczęto wznoszenie nowego budynku, który według Lorenzettiego zaprojektował Antonio Contin przy pomocy Alessandra Vittorii. Tympanon zwieńczono w 1584 roku posągami Matki Boskiej i Dwóch aniołów Andrei Dell’Aquila i Agostina Rubiniego, uczniów Vittorii. Płaskorzeźba Ukrzyżowanie wyszła spod ręki Andrei Dell’Aquila^[2]. Prace budowlane ukończył w latach 1600–1604 Tommaso Contin modyfikując pierwotny projekt zmarłego w międzyczasie brata^[4].

Ukończona na początku XVII wieku scuola miała dwa duże pomieszczenia na parterze, wykorzystywane jako wewnętrzny kościół (oratorium) i zakrystia oraz salon na piętrze, wykorzystywany jako hotel (albergo). W 1664 roku obiekt przeszedł dalszą rozbudowę, w wyniku której na parterze utworzono drugi hotel, a na pierwszym piętrze specjalne pomieszczenie pełniące funkcję zakrystii. W takim kształcie budynek przetrwał do dziś. Wejście do niego prowadzi z Calle de la Verona, pod numerem 1897^[3].

W 1689 roku scuola została uznana za jedną z dużych szkół (Scuole Grandi). 5 maja 1806 roku została zniesiona^[1] przez Napoleona, ołtarze oratorium usunięto, a budynek stał się siedzibą Società Veneta di Medicina^[2]. 25 grudnia 1810 roku Napoleon wydał dekret o połączeniu Società Veneta di Medicina z dwoma innymi stowarzyszeniami: Accademia dei Filareti oraz Accademia Veneta Letteraria w jedno stowarzyszenie, Ateneo Veneto di Scienze, Lettere ed Arti. Połączenie to dokonało się 12 stycznia 1812 roku, a pierwszym prezesem nowego stowarzyszenia został historyk sztuki, Leopoldo Cicognara. Członkami stowarzyszenia byli między innymi: Daniele Manin, Niccolò Tommaseo, Pietro Paleocapa, Alessandro Manzoni, Antonio Fogazzaro, Diego Valeri i Carlo Rubbia^[5].

Stowarzyszenie, zwane w skrócie Ateneo Veneto zajmuje się nauką, literaturą, sztuką i kulturą, stawiając sobie za cel promowanie solidarności społecznej^[2]. Byłe oratorium na parterze pełni funkcję sali konferencyjnej (Aula Magna), natomiast Albergo grande na pierwszym piętrze – biblioteki, zawierającej około 50 tysięcy woluminów, niektóre o nieocenionej wartości historycznej i artystycznej^[5]. Albergo piccolo nosi dziś nazwę Sala Tommaseo, a nowa zakrystia – Sala Consiglio, która jest wykorzystywana jako sala spotkań^[2]^[5].

Architektura

Główna fasada, wychodząca na Campo San Fantin mająca klasyczną inspirację, choć już zmieszaną z elementami barokowymi, jest dziełem Vittorii, którego sygnaturę odkryto podczas renowacji w 1961 roku stóp posągów umieszczonych na szczycie^[3]. Jako materiał budowlany wykorzystano biały kamień z Istrii^[6]. Fasada w dwóch porządkach architektonicznych podzielona jest pionowo parami półkolumn jońskich i korynckich, flankujących szerokie okna, umieszczone w niszach. Tympanon dekoruje płaskorzeźba Ukrzyżowanie, a wieńczą posągi Matki Boskiej i Dwóch aniołów^[4].

Dzieła sztuki

Parter

Aula Magna

Na suficie znajdują się w 13 drewnianych obramowaniach obrazy: Orędowanie za duszami w piekle oraz Doktorzy i Ojcowie Kościoła Palmy Młodszego. Na ścianach, nad marmurowymi retabulami widnieje dziewięć Scen z Męki Pańskiej i Dwaj prorocy pędzla Leonarda Corony, Powrót syna marnotrawnego i Dobry Samarytanin Antonia Zanchiego, a na ścianie w głębi, w niszy popiersie z brązu Tommaso Rangone, dzieło Alessandra Vittorii^[7].

Palma Młodszy, Orędowanie za duszami w piekle
Palma Młodszy, Doktorzy Kościoła
Leonardo Corona, Scena z Męki Pańskiej

Sala del Consiglio

Na ścianach Sali wiszą między innymi obrazy: Dwaj prorocy Palmy Młodszego, Archanioł Gabriel (przypisywany mu) oraz Matka Boska objawiająca się św. Hieronimowi pędzla Francesca Fontebassa^[7].

Piętro

Sala Tommaseo

Na suficie umieszczone zostało wielkowymiarowe płótno Sąd Ostateczny Antonia Zanchiego z 1674 roku. Na ścianie prawej wisi obraz Jezus wyrzucający przekupniów ze świątyni tego samego artysty z 1667 roku, a na pozostałych ścianach: Jezus uzdrawiający opętanego Giovanniego Segali, Wskrzeszenie Łazarza Ermanna Zeresta, Wieczerza w domu faryzeusza Francesca Fontebassa, Dawid i Goliat Ermanna Stroifiego oraz Dwie Sybille Palmy Młodszego^[7].

Sala di Lettura

Ściany tej sali zdobią między innymi sceny z życia Maryi, pędzla szkoły Paola Veronese oraz cztery obrazy Jacopa Tintoretta: Św. Jan Ewangelista, Św. Marek (oba zachowane we fragmentach), Maryja ukazująca się św. Hieronimowi oraz Św. Hieronim przyjmujący dary kupców^[7].

Zobacz też

Kościół San Fantin

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Archivio di Stato di Venezia: Scuola di S. Maria della consolazione e S. Girolamo deputata alla giustizia. www.archiviodistatovenezia.it. [dostęp 2020-02-02]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Jeff Cotton: San Fantin. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c VeneziaMuseo: Schola de San Gerolamo e de Santa Maria de la Giustizia o de San Fantin (o dei Picai o de la Bona Morte). www.veneziamuseo.it. [dostęp 2020-02-02]. (wł.).
↑ ^a ^b Touring Club Italiano1985 ↓, s. 312.
↑ ^a ^b ^c Ateneo Veneto: Storia. www.ateneoveneto.org. [dostęp 2020-02-02]. (wł.).
↑ Zucchoni 1993 ↓, s. 82.
↑ ^a ^b ^c ^d Touring Club Italiano1985 ↓, s. 313.

Bibliografia

Guido Zucchoni: Venezia: guida all’architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).
Touring Club Italiano: Guida d’Italia: Venezia. Milano: Touring Editore, 1985. ISBN 88-365-0006-4. (wł.).

[Archivio-1] Archivio di Stato di Venezia: Scuola di S. Maria della consolazione e S. Girolamo deputata alla giustizia. www.archiviodistatovenezia.it. [dostęp 2020-02-02]. (wł.).

[Cotton-2] Jeff Cotton: San Fantin. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).

[VeneziaMuseo-3] VeneziaMuseo: Schola de San Gerolamo e de Santa Maria de la Giustizia o de San Fantin (o dei Picai o de la Bona Morte). www.veneziamuseo.it. [dostęp 2020-02-02]. (wł.).

[CITEREFTouring_Club_Italiano1985312-4] Touring Club Italiano1985 ↓, s. 312.

[Ateneo-5] Ateneo Veneto: Storia. www.ateneoveneto.org. [dostęp 2020-02-02]. (wł.).

[CITEREFZucchoni199382-6] Zucchoni 1993 ↓, s. 82.

[CITEREFTouring_Club_Italiano1985313-7] Touring Club Italiano1985 ↓, s. 313.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]