Przejdź do zawartości

Sojuz T-1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sojuz T-1
Dane misji
Indeks COSPAR

1979-103A

Zaangażowani

 ZSRR

Pojazd
Statek kosmiczny

Sojuz-T

Masa pojazdu

6450 kg

Rakieta nośna

Sojuz-U

Start
Miejsce startu

Bajkonur kompleks 1

Początek misji

16 grudnia 1979; 12:30:00 UTC

Orbita okołoziemska
Apogeum

232 km

Perygeum

201 km

Okres orbitalny

88,6 min

Inklinacja orbity

51,6°

Lądowanie
Lądowanie

26 marca 1980; 21:47:00 UTC

Program Sojuz

Sojuz T-1 (ros. Союз Т-1) – bezzałogowy lot radzieckiego Sojuza, pierwszy lot Sojuza-T do stacji kosmicznej[a]. Był to 35. statek z serii „Sojuz”. Celem pojazdu była stacja kosmiczna Salut 6. Po trzech dniach samodzielnego lotu Sojuz połączył się ze stacją[1].

Budowa pojazdu

[edytuj | edytuj kod]

Sojuz T odznaczał się szeregiem zmian konstrukcyjnych w porównaniu ze swymi poprzednikami. Wyposażono go w baterie słoneczne, które po osiągnięciu orbity automatycznie się rozpostarły. Pozwala to doładować pokładowe baterie akumulatorów jeszcze w czasie lotu do stacji kosmicznej. Nowy statek zaopatrzono w udoskonalony zespół silników zasilanych tym samym materiałem pędnym ze wspólnych zbiorników. Dotychczas „Sojuzy” miały dwa zespoły silnikowe. Nowe rozwiązanie umożliwia bardziej racjonalne wykorzystanie zapasów materiału pędnego i zwiększa możliwość manewrowania statkiem. Unowocześniono pokładowy kompleks obliczeniowy. Służył on nie tylko do przekazywania podstawowych informacji, ale również do analizowania informacji w czasie lotu. Poprzednio takie dane uzyskiwane w czasie operacji zbliżenia i łączenia ze stacją kosmiczną były przekazywane do ośrodka naziemnego, a dopiero stamtąd, po przetworzeniu, przesyłane z powrotem do Sojuza. Dzięki nowemu rozwiązaniu Sojuz uzyskał znaczną autonomię.[1]

Przebieg lotu

[edytuj | edytuj kod]
  • Start: 16 grudnia 1979, kosmodrom Bajkonur
  • Połączenie ze stacją: 19 grudnia 1979
  • Odłączenie od stacji: 26 marca 1980
  • Lądowanie: 26 marca 1980[2][3]
  1. Wcześniej odbyły się dwa testy statków Sojuz-T o oznaczeniach Kosmos 1001 (nieudany) i Kosmos 1074.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b N. Krajewski. Sojuz T - nowa wersja statku kosmicznego. „Astronautyka”. 107 (1), s. 1, 1980. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0004-623X. 
  2. Sojuz T 3 - nowy wkład astronautyki radzieckiej w rozwój lotów załogowych. „Astronautyka”. 113 (1), s. 1, 1981. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0004-623X. 
  3. Andrzej Marks: Baza satelitarna Alfa. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997, s. 39. ISBN 83-204-2203-5.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Mark Wade: Soyuz T. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-25)]. (ang.).