Przejdź do zawartości

Stefan Niewitecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Niewitecki
Ilustracja
sierżant pilot sierżant pilot
Data i miejsce urodzenia

17 sierpnia 1895
Szubin

Data i miejsce śmierci

25 maja 1967
Szczecin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Luftstreitkräfte
Armia Wielkopolska
Lotnictwo Wojska Polskiego

Jednostki

2 eskadra wywiadowcza
14 eskadra wywiadowcza

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Stefan Niewitecki (ur. 17 sierpnia 1895 r. w Szubinie, zm. 25 maja 1967 r. w Szczecinie) – sierżant pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Apolonii z domu Marten[1]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do odbycia służby wojskowej w armii cesarstwa niemieckiego[2]. Został skierowany na szkolenie lotnicze do Grudziądza i Poznania, po jego ukończeniu walczył na froncie zachodnim. Podczas lotu bojowego 3 maja 1918 roku został zestrzelony i znalazł się w niewoli brytyjskiej[2][3].

Po uwolnieniu wstąpił do armii Hallera, w składzie której powrócił do Polski[2]. Zgłosił się do służby w polskim lotnictwie, otrzymał przydział do 2 eskadry wywiadowczej[2]. W jej składzie brał udział w walkach podczas powstania wielkopolskiego, następnie został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej. 20 kwietnia 1920 roku, podczas lotu z ppor. obs. Janem Żardeckim, został zestrzelony w okolicach Żytomierza. Udało im się zbiec z niewoli i po kilku tygodniach powrócić do macierzystej jednostki[2][4].

Stefan Niewitecki sierż. pilot (1920)
Sierż. pilot Stefan Niewitecki i ppor. obs. Jan Żardecki w niewoli bolszewickiej w Żytomierzu

Został przeniesiony do 14 eskadry wywiadowczej[2]. Podczas lotu 22 września 1920 roku, w załodze z pchor. obs. Mieczysławem Serdeckim, przeprowadzał rozpoznanie rejonu Szepietówki dla sztabu 13 Dywizji Piechoty 3 Armii. Na drodze Annopol-Ostróg napotkali oddziały 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego, które zaatakowali i rozproszyli[5]. Pomimo zranienia pilota w rękę i 14-krotnego trafienia samolotu zdołali powrócić na lotnisko[6].

10 listopada 1920 roku został przeniesiony do rezerwy[2]. Zamieszkał w Bydgoszczy gdzie prowadził kilka przedsiębiorstw (m.in. kręgielnię, firmę przewozową oraz restaurację). Był członkiem i prezesem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, członkiem Stronnictwa Narodowego i Bractwa Kurkowego w Żninie[3].

Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany i walczył w kampanii wrześniowej a następnie w oddziałach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W 1946 roku został zdemobilizowany i powrócił do Polski[3]. Zamieszkał w Szczecinie, gdzie zmarł 25 maja 1967 i został pochowany na cmentarzu Centralnym (kwatera 40A, rząd 7, grób 16)[7].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Za swą służbę w polskim lotnictwie otrzymał odznaczania[8]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. a b c d e f g Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. a b c Niewitecki Stefan sierż. pil.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-01-23]. (pol.).
  4. Romeyko 1933 ↓, s. 142.
  5. Tarkowski 1991 ↓, s. 106.
  6. Niestrawski t. II 2017 ↓, s. 181.
  7. niebieskaeskadra.pl. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2020-01-23]. (pol.).
  8. Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 245, 256.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]