Gaan na inhoud

Susan Blackmore

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Susan Blackmore
Susan Blackmore in 2014
Gebore
Susan Jane Blackmore

1951 (72–73 jaar oud)
Londen, Engeland
Alma materSt Hilda's College, Oxford
Universiteit van Surrey
BeroepVryskutskrywer, dosent, radioaanbieder
EggenootTom Troscianko (trou 1977; skei 2009)
Adam Hart-Davis (trou 2010)
Kinders2
Notas

Susan Jane Blackmore (gebore 1951) is 'n Britse skrywer, dosent, skeptikus, uitsaaier en 'n besoekende professor aan die Universiteit van Plymouth. Haar navorsingsvelde sluit in memetiek, parasielkunde, bewussyn, en sy is veral bekend vir haar boek The Meme Machine. Sy het al meer as 40 boeke en 60 wetenskaplike artikels geskryf, en sy dra by tot die koerant The Guardian.[1]

Loopbaan

[wysig | wysig bron]

In 1973 het Susan Blackmore aan die St Hilda's College, Oxford gestudeer, en 'n BA(Hons)-graad in sielkunde en fisiologie behaal. Sy het in 1974 'n MSc in omgewingsielkunde aan die Universiteit van Surrey behaal. Op 16 September 2010 het Blackmore in The Guardian geskryf dat sy nie meer na godsdiens verwys bloot as 'n "virus van die gees" nie, "tensy ons die konsep van 'n 'virus' verdraai om na iets nuttig en aanpasbaar by die gasheer sowel as iets skadelik te verwys, is dit eenvoudig nie van toepassing nie." Blackmore het haar posisie verander toe sy gunstige gevolge van godsdiens gesien het, soos data wat hoër geboortesyfers met die frekwensie van godsdienstige aanbidding korreleer, en dat "godsdienstige mense meer vrygewig kan wees, en meer kan saamwerk in speletjies soos die 'Gevangene se dilemma', en dat die uitwerking van godsdienstige konsepte en die geloof in 'n 'bonatuurlike aanskouer' die gevolge verhoog."[2][3]

In 1980 het sy 'n PhD in parasielkunde aan dieselfde universiteit verwerf en 'n doktorale proefskrif met die titel "Ekstrasensoriese persepsie as 'n kognitiewe proses" geskryf.[4] In die 1980's het Blackmore psigokinese-eksperimente uitgevoer om te kyk of haar babadogter, Emily, 'n ewekansige getalopwekker kon beïnvloed. Die eksperimente is na verwys in die boek wat die TV-reeks "Arthur C. Clarke's World of Strange Powers" vergesel het.[5] Blackmore het doseer aan die University of the West of England in Bristol tot 2001.[6] Nadat sy tyd aan navorsing oor parasielkunde en die paranormale bestee het, het haar houding teenoor die veld van geloof na skeptisisme beweeg.[7] In 1987 skryf Blackmore dat sy 'n buiteliggaamlike ervaring gehad het kort nadat sy vir die Oxford University Society for Psychical Research (OUSPR) begin werk het.[8][9]

Sy is 'n genoot van die Committee for Skeptical Inquiry (CSI, voorheen CSICOP)[10] en is in 1991 bekroon met die CSICOP Distinguished Skeptic Award.[6]

Blackmore het navorsing gedoen oor meme (waaroor sy geskryf het in haar gewilde boek The Meme Machine) en evolusieteorie. Haar boek Consciousness: An Introduction (2004), is 'n handboek wat breedweg die veld van bewussynstudies dek.[11] Sy was van 1997 tot 2001 in die redaksie van The Journal of Memetics ('n elektroniese tydskrif) en was sedert 1998 raadgewende redakteur van die Skeptical Inquirer.[12]

Sy het opgetree as een van die sielkundiges wat op die Britse weergawe van die televisiewerklikheidsreeks Big Brother verskyn het[13] en het gepraat oor die sielkundige toestand van die deelnemers. Sy is 'n beskermheer van die humanistiese groep Humanists UK[4] en 'n ere-medewerker van die National Secular Society.[14]

In 2007 het Blackmore 'n debat gevoer met die Christelike apologeet Alister McGrath oor die bestaan ​​van God. In 2018 het sy Jordan Peterson, die Kanadese kliniese sielkundige, gedebateer oor of God nodig is om sin te maak uit die lewe.[15]

In 2017 het Blackmore op die 17de Europese Skeptiekongres (ESC) in Wrocław, Pole verskyn. Hierdie kongres is gereël deur die Klub Sceptyków Polskich (Poolse Skeptieklub) en die Český klub skeptiků Sisyfos (Tsjeggiese Skeptieklub). Op die kongres het sy by Scott Lilienfeld (professor in sielkunde aan die Emory Universiteit), Zbyněk Vybíral en Tomasz Witkowski (Poolse sielkundige) aangesluit as deel van 'n paneel oor skeptiese sielkunde, onder voorsitterskap van Michael Heap.[16]

Memetiek en godsdienstige kultuur

[wysig | wysig bron]
Blackmore het tydens die QED-konferensie 2016 oor buiteliggaamlike ervarings gepraat.

Blackmore het baie bydraes aan die gebied van memetiek gelewer.[17] Die term meme is deur Richard Dawkins in sy boek The Selfish Gene van 1976 geskep. Dawkins het in die voorwoord van Blackmore se boek The Meme Machine (1999), gesê: "Enige teorie verdien dit om die beste kans te kry, en dit is wat Susan Blackmore die teorie van die meem gegee het."[18] Ander behandelings van meme, wat na Blackmore verwys, kan gevind word in Robert Aunger se The Electric Meme,[19] en Jonathan Whitty se A Memetic Paradigm of Project Management.[20]

Blackmore se behandeling van memetiek dring daarop aan dat meme ware evolusionêre replikators is; 'n replikator wat net soos genetika onderworpe is aan die Darwiniaanse algoritme en wat evolusionêre verandering ondergaan. In 'n artikel in The Observer oor slaapverlamming het Barbara Rowland geskryf dat Blackmore, "'n groot studie tussen 1996 en 1999 uitgevoer het van 'paranormale' ervarings, waarvan die meeste duidelik onder die definisie van slaapverlamming val."[21][22] Haar voorspelling oor die sentrale rol wat nabootsing speel as die kulturele replikator en die neurale strukture wat uniek moet wees vir die mens om dit te vergemaklik, is onlangs verdere ondersteuning verleen deur navorsing oor spieëlneurone en die verskil in omvang van hierdie strukture tussen mense en die vermeende naaste tak van ons simiaanse voorouers.[23]

Op die TED-konferensie in Februarie 2008 het Blackmore 'n spesiale kategorie meme bekendgestel, teme. Teme is meme wat in tegnologiese voorwerpe leef in plaas van die menslike gees.[24]

Blackmore het krities geskryf oor sowel die gebreke as die verlossende eienskappe van godsdiens:[4][25]

"Alle soorte aansteeklike meme floreer in godsdienste, ondanks die feit dat hulle vals is, soos die idee van 'n skeppergod, maagdelike geboorte, die onderdanigheid van vroue, transubstantiasie [die metafisiese verandering van een stof na 'n ander], en vele meer. In die groot godsdienste word hulle gerugsteun deur vermanings om nie te twyfel nie, en deur ondenkbare maar kwaai belonings en straf."
"... die meeste godsdienste bevat ten minste twee aspekte wat ek jammer sou wees om te verloor. Eerstens is die waarhede wat baie bevat in hul mistieke of geestelike tradisies; insluitende insigte in die aard van self, tyd en onbestendigheid [...] Die ander is die rituele wat lyk asof ons mense nodig het, wat gebeure soos geboorte, dood en vieringe aandui. Humanisme bied 'n nie-godsdienstige alternatief en ek vind dat die paar sulke seremonies wat ek bygewoon het 'n verfrissende verandering is van die Christelike in my opvoeding. Ek is ook bly dat hierdie seremonies 'n eklektiese mengsel van liedjies, musiek en woorde moontlik maak. Ten spyte van my gebrek aan geloof, geniet ek nog steeds die ou lofsange van my kinderjare en weet ek dat ander dit ook doen. Ons kan en moet op ons tradisies voortbou, eerder as om alles saam met ons kinderlike oortuigings uit te gooi."

Persoonlike lewe

[wysig | wysig bron]

Blackmore is 'n voorstander van sekulêre spiritualiteit, 'n ateïs, 'n humanis en 'n beoefenaar van Zen, hoewel sy haarself identifiseer as "nie 'n Boeddhis nie" omdat sy nie bereid is om enige dogma net te aanvaar nie.[26][27] Met betrekking tot haar persoonlike sienings oor bewussyn, beskou sy haarself as 'n voorstander van die filosofiese leerstelling van illusie; sy glo dat fenomenale bewussyn 'n 'illusie' en 'groot dwaling' is.[28][29]

Op 15 September 2010 het Blackmore, saam met 54 ander openbare persone, 'n ope brief wat in The Guardian gepubliseer is onderteken, waarin hulle hul teenkanting teen Pous Benedictus XVI se staatsbesoek aan die Verenigde Koninkryk verklaar.[30]

Sy is getroud met die skrywer Adam Hart-Davis.[13] Blackmore het in 1995 'n chroniese moegheidsindroomaanval verduur.[1]

Publikasies

[wysig | wysig bron]

Boeke

[wysig | wysig bron]
  • —; Troscianko, E. (2018). Consciousness: An Introduction, (3rd ed.). London, Routledge. 2018. ISBN 1138801313. ISBN 9781317625865. OCLC 1008770304.
  • Seeing Myself : the new science of out-of-body experiences. 2018. ROBINSON. ISBN 147213737X. OCLC 1015243143.
  • Consciousness: A Very Short Introduction. Very Short Introductions. Oxford University Press. 2017 (2nd Ed). ISBN 978-0198794738. ISBN 0198794738
  • Consciousness: An Introduction, (2nd Ed). New York, Oxford University Press, Feb 2011, pb ISBN 0199739099
  • Zen and the Art of Consciousness, Oxford, Oneworld Publications (2011), ISBN 185168798X
  • Consciousness: An Introduction (2nd Ed). London, Hodder Education (2010) . doi:10.4324/9780203783986. ISBN 144410487X
  • Blackmore, Susan J. (2009). Ten Zen Questions. Oxford: Oneworld Publications. ISBN 9781851686421. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp) (paperback). ISBN 185168798X.
  • Blackmore, Susan J. (2005). Conversations on Consciousness. Oxford University Press. ISBN 9780191604867. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, Susan J. (2005). Consciousness: A Very Short Introduction. Oxford University Press. ISBN 9780191578052. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, Susan J. (2003). Consciousness: An Introduction (1st uitg.). London: Hodder & Stoughton. ISBN 9780340809099. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp) (US ed.) ISBN 9780195153439.
  • Blackmore, Susan J. (1999). The Meme Machine (1st uitg.). Oxford University Press. ISBN 978-0198503651. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)CS1 maint: ref duplicates default (link)
  • Blackmore, Susan J.; Hart-Davis, Adam (1995). Test your psychic powers (1st uitg.). London: Thorsons. ISBN 978-1855384415. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask1= geïgnoreer (hulp) (US ed.). ISBN 0806996692.
  • Blackmore, Susan J. (1993). Dying to Live: Science and the Near-death Experience. London: Grafton. ISBN 9780586092125. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp) (US ed.). ISBN 0879758708.
  • Blackmore, Susan J. (1986). The Adventures of a Parapsychologist (1st uitg.). Buffalo, NY: Prometheus Books. ISBN 9780879753603. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)CS1 maint: ref duplicates default (link) (2nd ed. revised). ISBN 9781573920612.
  • Blackmore, Susan J. (1982). Beyond the Body: An Investigation of Out-of-the-Body Experiences (1st uitg.). London: Heinemann. ISBN 9780434074709. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp) (2nd ed.). ISBN 978089733-3443.
  • Blackmore, Susan (1978). Parapsychology and out-of-the-body experiences. Hove, England: Transpersonal Books. ISBN 9780906326015. {{cite book}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)

Geselekteerde artikels

[wysig | wysig bron]
  • Blackmore, S.J. (September 1984). "A psychological theory of the out-of-body experience". Journal of Parapsychology. 48 (3): 201–18. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S.; Trościanko, T. (November 1985). "Belief in the paranormal: Probability judgements, illusory control, and the 'chance baseline shift'". British Journal of Psychology. 76 (4): 459–68. doi:10.1111/j.2044-8295.1985.tb01969.x. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S. (1987). "Where am I? Perspectives in imagery and the out-of-body experience". Journal of Mental Imagery. 11 (2): 53–66. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S.J.; Brelstaff, G.; Nelson, K.; Trościanko, T. (1995). "Is the richness of our visual world an illusion? Transsaccadic memory for complex scenes". Perception. 24 (9): 1075–81. doi:10.1068/p241075. PMID 8552459. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S.J. (Februarie 1996). "Near-death experiences". Journal of the Royal Society of Medicine. 89 (2): 73–6. doi:10.1177/014107689608900204. PMC 1295660. PMID 8683504. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S.J. (November 1997). "Probability misjudgment and belief in the paranormal: A newspaper survey". British Journal of Psychology. 88 (4): 683–9. doi:10.1111/j.2044-8295.1997.tb02665.x. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S. (1998). "Imitation and the definition of a meme". Journal of Memetics - Evolutionary Models of Information Transmission. 2 (2): 159–70. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Oktober 2016. Besoek op 19 Junie 2020. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Bull, L.; Holland, O.; Blackmore, S. (2000). "On Meme–Gene Coevolution". Artificial Life. 6 (3): 227–35. doi:10.1162/106454600568852. PMID 11224917. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask3= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S. (2001). "Evolution and Memes: The human brain as a selective imitation device". Cybernetics and Systems. 32 (1–2): 225–55. doi:10.1080/019697201300001867. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)
  • Blackmore, S. (2002). "There Is No Stream of Consciousness. What is all this? What is all this stuff around me; This stream of experiences that I seem to be having all the time?". Journal of Consciousness Studies. 9 (5–6): 17–28. {{cite journal}}: Onbekende parameter |authormask= geïgnoreer (hulp)

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Lisman, S.R.; Dougherty, K. (2007). Chronic Fatigue Syndrome For Dummies (in Engels). John Wiley & Sons. p. 298. ISBN 9780470117729.
  2. ↑ Blume, M. (2011). "God in the Brain? How Much Can "Neurotheology" Explain?". In Becker, P.; Diewald, U. (reds.). Zukunftsperspektiven Im Theologisch-naturwissenschaftlichen Dialog (in Duits en Engels). Göttingen, Germany: Vandenhoeck & Ruprecht. pp. 306–14. ISBN 9783525569573.{{cite book}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)[dooie skakel]
  3. ↑ Blackmore, S. (16 September 2010). "Why I no longer believe religion is a virus of the mind". The Guardian (in Engels). Londen. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Junie 2020. Besoek op 18 Junie 2020.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 "Distinguished Supporters: Dr Susan Blackmore". British Humanist Association (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Junie 2013. Besoek op 18 Junie 2020.
  5. ↑ John Fairley; Simon Welfare (1984). Arthur C. Clarke's world of strange powers (in Engels). Putnam. p. 91. ISBN 978-0-399-13066-3.
  6. ↑ 6,0 6,1 "A Who's Who of Media Skeptics: Skeptics or Dogmatists?". Skeptical Investigations (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 April 2008. Besoek op 18 Junie 2020.
  7. ↑ Berger, R.E. (April 1989). "A Critical Examination of the Blackmore Psi Experiments". The Journal of the American Society for Psychical Research (in Engels). 83: 123–144. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Julie 2013. Besoek op 19 Junie 2020.
  8. ↑ Blackmore, S. (1987). "The Elusive Open Mind". Skeptical Inquirer (in Engels). 11 (3): 125–135.
  9. ↑ Carroll, R. (11 Januarie 2011). "out-of-body experience". The Skeptic's Dictionary: A Collection of Strange Beliefs, Amusing Deceptions, and Dangerous Delusions (in Engels). John Wiley & Sons. pp. 270–271 (print). ISBN 9781118045633.
  10. ↑ "CSI Fellows and Staff". Committee for Skeptical Inquiry (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 April 2019. Besoek op 18 Junie 2020.
  11. ↑ Saunders, G. (Desember 2003). "Is Consciousness Insoluble?". Scientific and Medical Review (in Engels). The Scientific and Medical Network. Geargiveer vanaf die oorspronklike (boekresensie van Consciousness: An Introduction) op 1 Mei 2008. Besoek op 18 Junie 2020.
  12. ↑ Curriculum Vitae (Engels). Susan Blackmore official website (15 Januarie 2013). URL besoek op 18 Januarie 2020.
  13. ↑ 13,0 13,1 Susan Blackmore in die Internet-rolprentdatabasis
  14. ↑ National Secular Society Honorary Associates (Engels). National Secular Society. URL besoek op 18 Junie 2020.
  15. ↑ "Unbelievable? Jordan Peterson vs Susan Blackmore: Do we need God to make sense of life?". premierchristianradio.com (in Engels). Premier Christian Radio. 9 Junie 2018. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Oktober 2018. Besoek op 18 Junie 2020.
  16. ↑ Gerbic, Susan. "Skeptical Adventures in Europe, Part 2". www.csicop.org (in Engels). Committee for skeptical inquiry. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Oktober 2018. Besoek op 18 Junie 2020.
  17. ↑ Aunger, R. (2000). Darwinizing Culture: The Status of Memetics as a Science (in Engels). Oxford University Press. ISBN 9780192632449.
  18. ↑ Dawkins, Richard in The Meme Machine (in Engels) (1st uitg.). Oxford University Press. 1999. p. xvi. ISBN 978-0198503651.
  19. ↑ Aunger, R. (2002). The Electric Meme: A New Theory of How We Think (in Engels). Simon and Schuster. ISBN 9780743201506.
  20. ↑ Whitty, J. (2005). "A memetic paradigm of project management" (PDF). International Journal of Project Management (in Engels). 23 (8): 575–83. CiteSeerX 10.1.1.513.2861. doi:10.1016/j.ijproman.2005.06.005. Besoek op 19 Julie 2013.
  21. ↑ Rowlands, B. (17 November 2001). "In the dead of the night". The Observer (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Junie 2020. Besoek op 19 Junie 2020.
  22. ↑ "Susan Blackmore: Memetic Evolution" (in Engels). Evolution: "The Minds Big Bang" (PBS, WGBH-TV). 2001. https://www.pbs.org/wgbh/evolution/library/07/2/l_072_05.html. 
  23. ↑ Iacoboni, M. (2005). "Chapter 2: Understanding Others: Imitation, Language and Empathy". In Hurley, S.; Chater, N. (reds.). Perspectives on Imitation: From Neuroscience to Social Science (in Engels). Vol. I: Mechanisms of Imitation and Imitation in Animals. Cambridge, MA: MIT Press. pp. 77–100. ISBN 9780262582506.
  24. ↑ Zetter, K. (29 Februarie 2008). "Humans Are Just Machines for Propagating Memes". Wired (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Februarie 2014.
  25. ↑ Blackmore, S. (2002). "Zen into Science". In Rhawn, R. (red.). Neurotheology: Brain, Science, Spirituality, Religious Experience (in Engels). San Jose, CA: University Press. pp. 159–161. ISBN 9780971644588.
  26. ↑ Blackmore, S.; Jacobsen, S.D. (22 April 2014). "Dr. Susan Blackmore, Visiting Professor, University of Plymouth". In-Sight (in Engels) (4.A): 91–105.
  27. ↑ "Susan Blackmore on Zen Consciousness" (in Engels). To the Best of Our Knowledge (NPR, Wisconsin Public Radio). 31 Oktober 2012. Archived from the original on 28 November 2013. https://web.archive.org/web/20131128082838/http://ttbook.org/book/susan-blackmore-zen-consciousness. Besoek op 19 Junie 2020. Transcript. 
  28. ↑ Blackmore, Susan (2016). "Delusions of consciousness". Journal of Consciousness Studies (in Engels). 23 (11–12): 52–64.
  29. ↑ Susan Blackmore (14 September 2017). Consciousness: a Very Short Introduction (in Engels). Oxford University Press. pp. 130–. ISBN 978-0-19-879473-8.
  30. ↑ "Letters: Harsh judgments on the pope and religion". The Guardian (in Engels). Londen. 15 September 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Januarie 2020. Besoek op 19 Junie 2020.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Susan_Blackmore&oldid=2555054"