Teatr Maryjski
 Teatr Maryjski w Petersburgu, fasada | |
| Pełna nazwa |
Марии́нский теа́тр |
|---|---|
| Typ teatru | |
| Założyciel | |
| Kierownictwo artystyczne |
|
| Data powstania |
17 lipca 1783 |
| Państwo | |
| Lokalizacja | |
Położenie na mapie Petersburga  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 59,9256°N 30,2961°E/59,925556 30,296111 | |
| Strona internetowa | |
Teatr Maryjski[1] (ros. Марии́нский теа́тр) – teatr opery i baletu znajdujący się w Petersburgu. Pod obecną nazwą w latach 1860–1920 i po 1992 (na cześć cesarzowej Marii Aleksandrowny); w latach 1935–1992 nosił imię komunistycznego działacza Siergieja Kirowa i znany był jako Leningradzki Państwowy Akademicki Teatr Opery i Baletu im. S.M. Kirowa (ros. Ленинградский государственный академический театр оперы и балета имени С. М. Кирова). Obecny gmach teatru Maryjskiego został wybudowany na miejscu dawnego, spalonego teatru. Teatr został otwarty w 1860 (zespół istniał od 1783); jest to (obok moskiewskiego teatru Bolszoj) jedna z najwybitniejszych rosyjskich scen muzycznych, o bogatej tradycji, reprezentująca bardzo wysoki poziom wokalistyki, tańca i choreografii.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Decyzja o utworzeniu zespołu teatralnego w Petersburgu została podjęta przez cesarzową Katarzynę II 12 czerwca 1783 roku[a][2]. 5 października tego samego roku nastąpiła jego inauguracja[2]. Wystawiono wówczas operę Il Mondo della luna, autorstwa Giovanniego Paisellego[2]. Budynek zaprojektowany został przez Antonio Rinaldiego[2]. Repertuar składał się wówczas przede wszystkim z oper francuskich i włoskich, ale znaleziono też miejsce dla rodzimych dzieł rosyjskich[2]. Przebudowy budynku między 1802 a 1803 rokiem dokonał Jean-François Thomas de Thomon, jednakże teatr Wielki spłonął w 1811 roku[2]. Odbudowa zakończyła się w 1818 roku. Kolejne lata znane są jako złota era rosyjskiego baletu, z premierą Życia za cara Michaiła Glinki w 1836 roku[2]. W kolejnych latach opery wystawiane były na deskach teatru Aleksandryjskiego i tzw. Teatru-Cyrku. Ten ostatni spłonął w 1859 roku i na jego miejscu rozpoczęto budowę nowego, obecnego gmachu[2]. Autorem projektu architektonicznego był Alberto Cavos[2]. Otrzymał on nazwę Teatru Maryjskiego (Mariinskij tieatr) na cześć małżonki cesarza Aleksandra II Romanowa, Marii Aleksandrowny[2]. Inauguracja nastąpiła 2 października 1860 roku, a wykonano wówczas Życie za cara[2].
W 1885 roku budynek został rozbudowany, a w 1894 roku przeszedł kolejną przebudowę oraz renowację wnętrz i fasady[2]. Sytuacja teatru Maryjskiego zmieniła się po upadku monarchii i przewrocie październikowym. 9 listopada 1917 roku został on ogłoszony teatrem państwowym i jaki taki miał podlegać Ludowemu Komisariatowi Oświaty Rosyjskiej FSRR[2]. Od 1920 roku nosił oficjalną nazwę Państwowego Akademickiego Teatru Opery i Baletu, a w 1935 roku jego patronem został Siergiej Kirow[2]. W czasie II wojny światowej, od 1941 do 1944 roku, działalność teatru była zawieszona[2]. Wznowiono ją dopiero 1 września 1944 roku, wykonaniem Życia za cara Michaiła Glinki[2].
W czasach sowieckich teatr łączył umiejętnie klasykę z nowoczesnymi przedstawieniami operowymi[2]. Pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku dyrekcję teatru objął Walerij Giergijew (w 1988 roku) i uczynił z niego jeden z najbardziej operatywnych zespołów operowych świata, który tworzy spektakle w koprodukcji m.in. z nowojorską Metropolitan Opera, mediolańską La Scalą, londyńską Covent Garden, San Francisco Opera i Festiwalem w Salzburgu[2]. W 1992 roku powrócono do tradycyjnej nazwy[2].
Nowy gmach
[edytuj | edytuj kod]
Przygotowania do budowy nowego gmachu teatru Maryjskiego rozpoczęły się jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku[3]. W 2003 roku, w specjalnym konkursie, wyłoniono projekt architektoniczny, którego autorem został Dominique Perrault[3]. W 2007 roku ostatecznie zrezygnowano z jego usług i wytypowano nowy projekt[3]. Budowa rozpoczęła się w 2008 roku[3]. Pochłonęła ona ok. 21 miliardów rubli i tym samym nowy teatr stał się jednym z najdroższych obiektów przeznaczonych na cele kultury, jakie wybudowane zostały na terenie Federacji Rosyjskiej[4].
W nowym gmachu znalazła się sala widowiskowa, która może pomieścić ponad 2 tysiące widzów, a także sala prób dla zespołu baletowego, operowego, orkiestry oraz chóru[4]. Swe miejsce znalazły tam także garderoby, pomieszczenia zaplecza technicznego, reprezentacyjne foyer, restauracje oraz sklepy[4]. Na dachu budynku umiejscowiono amfiteatr dla 200 osób z tarasem widokowym[4]. Obiekt składa z siedmiu kondygnacji naziemnych i trzech podziemnych[4]. Komunikację ze starą budowlą zapewniają łączniki. Jego powierzchnia całkowita wynosi 8 tysięcy metrów kwadratowych[4]. Zewnętrzna elewacja wykonana została z beżowego marmuru jurajskiego[4]. Budynek charakteryzują duże panoramiczne okna, którym nadano różne rozmiary, a całość zwieńczona została metalowym dachem[4]. Ściany dwupiętrowego foyer są podświetlane i wyłożone onyksem, posadzki wykonano natomiast z marmuru[4]. Przy budowie wykorzystane zostały naturalne materiały budowlane, gips i drewno, mając na uwadze zapewnienie odpowiedniej akustyki[4]. Projekt opracował kanadyjski architekt Jack Diamond[4].
Nowy gmach nosi nazwę Maryjski-2 (Mariinskij-2, Мариинский-2), a jego uroczyste otwarcie nastąpiło 2 maja 2013 roku[5]. Wziął w nim udział prezydent Władimir Putin, który wygłosił specjalną mowę[3]. Pojawiło się też wielu ludzi kultury, nauki, gospodarki oraz władz miasta i regionu[3]. Nowy budynek wzbudził kontrowersje wśród mieszkańców Petersburga[6]. Uznano, że nowoczesny obiekt źle wpisuje się w historyczne otoczenie tego miejsca i zaburza harmonię zabytkowej okolicy[6]. Skrytykowany został m.in. przez dyrektora Ermitażu Michaiła Piotrowskiego[6]. Zbierane są nawet podpisy pod petycją do władz miasta by obiekt został wyburzony[6].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Daty z okresu Imperium Rosyjskiego podane w Starym Stylu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polski egzonim wprowadzony na 123. posiedzeniu KSNG.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Mariinsky.ru: Мариинский театри: История театра. [dostęp 2013-05-28]. (ros.).
- ↑ a b c d e f Vedomosti.ru: Анатомия зданя: Смесь французского с нижегородским. [dostęp 2013-05-28]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2012-07-17)]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Muratorplus.pl: Teatr Maryjski w Petersburgu. Słynny teatr opery i baletu w nowej siedzibie. [dostęp 2013-05-28]. (pol.).
- ↑ Izvestia.ru: Вторая сцена Мариинки открылась при полупустом зале. [dostęp 2013-05-28]. (ros.).
- ↑ a b c d Lenta.ru: Пиотровскому не понравился вид второй сцены Мариинки. [dostęp 2013-05-28]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2013-06-23)]. (ros.).