The Man I Love (lied)
| The Man I Love | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Componist | George Gershwin | |||
| Soort compositie | lied, jazzstandard | |||
| Toonsoort | Es majeur | |||
| Première | 29 augustus 1927 in Long Branch, New Jersey | |||
| Duur | 3'53" | |||
| Oeuvre | Compositie van Gershwin | |||
| ||||
The Man I Love is een populair lied uit 1924 van George Gershwin, op tekst van zijn broer Ira, dat een bekende jazzstandard is geworden. Het was Gershwins favoriet[1] en ook de Franse componist Maurice Ravel was erg gecharmeerd van het lied.[2]
Oorspronkelijk kwam het lied onder de titel “The Girl I Love" voor in de door Gershwin geschreven musical Lady, Be Good! uit 1924, een satire op de overheid. Het werd echter uit de show verwijderd, en onderging hetzelfde lot in de anti-oorlogssatire Strike Up the Band uit 1927. Het was daar dat het voor het eerst als "The Man I Love" werd opgevoerd. Na try-outs werd het in 1928 ook uit Ziegfelds Hollywoodmusical Rosalie geweerd. Niettemin is het zonder Broadway-succes ook een populair lied geworden.
Vorm
[bewerken | brontekst bewerken]Het lied is opgebouwd volgens de liedvorm A-A-B-A en heeft 32 maten, die ook wel eens verlengd worden naar 64 maten. Het meest kenmerkende aan het A-thema is de blue note, in dit geval de verlaagde septiem (zevende noot), die consequent in de eerste drie maten wordt gezongen of gespeeld.[1]
De eerste vier maten van The Man I Love:
Bekende covers
[bewerken | brontekst bewerken]Een bekende cover van de song is Billie Holidays gezongen versie uit 1939, samen met haar 'soulmate', de saxofonist Lester Young. Ook Coleman Hawkins' opname uit 1943, eveneens op tenorsaxofoon, wordt door jazzliefhebbers bijzonder gewaardeerd.
Andere jazzmuzikanten die het lied gecoverd hebben zijn:
- Mildred Bailey
- Kenny Barron
- Michael Moore
- Sidney Bechet
- Aaron Bell
- Art Blakey
- George Braith
- Clifford Brown
- Les Brown
- Maxine Brown
- Kenny Burrell
- Don Byas
- Ray Charles
- Teddy Charles
- Herman Chittison
- June Christy
- Nat King Cole
- Eddie Condon
- Lee Wiley
- Eddie Lockjaw Davis
- Shirley Scott
- Miles Davis
- Buddy DeFranco
- Lou Donaldson
- Roy Eldridge
- Boulou Ferre
- Ella Fitzgerald
- Erroll Garner
- Dizzy Gillespie
- Benny Goodman
- Johnny Griffin
- Junior Mance
- Wilbur Ware
- Bobby Hackett
- Al Haig
- Edmond Hall
- Lionel Hampton
- Coleman Hawkins
- Eddie Heywood
- Mel Henke
- Johnny Hodges
- Peanuts Hucko
- Willis Jackson
- Harry James
- Stan Kenton
- Barney Kessel
- Gene Krupa
- Lester Lanin
- Thelonious Monk
- James Moody
- Ada Moore
- Phineas Newborn
- Red Norvo
- Anita O'Day
- Joe Pass
- Oscar Peterson
- Terry Pollard
- Luis Rovira
- Charlie Shavers
- Artie Shaw
- George Shearing
- Don Shirley
- Zoot Sims
- Frankie Socolow
- Stuff Smith
- Art Tatum
- Clark Terry
- Toots Thielemans
- Jonny Teupen
- Paul Kuhn
- Sarah Vaughan
- Charlie Ventura
- Frances Wayne
- Neal Hefti
- Randy Weston
- Mary Lou Williams
- Teddy Wilson
- Trummy Young
- Cher
Ranking
[bewerken | brontekst bewerken]In de ranking van Jazzstandards.com, bepaald door het aantal jazzopnames door verschillende muzikanten, staat The Man I Love hoog genoteerd op plaats 18.[3]
- ↑ a b Bohländer, Carlo. (2000) Reclams Jazzführer. Philipp Reclam. Stuttgart. ISBN 3-15-010464-5
- ↑ Echenoz, Jean. (2007), p. 58 Ravel. (vert. Martin de Haan en Jan Pieter van der Sterre). De Geus. Breda.
- ↑ The Man I Love of Jazzstandards.com