Naar inhoud springen

The Moody Blues

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Voor het nummer van Elvis Presley, zie Moody Blue.
The Moody Blues
The Moody Blues in 1970, v.l.n.r.: Mike Pinder, Graeme Edge, Justin Hayward, Ray Thomas en John Lodge
The Moody Blues in 1970, v.l.n.r.: Mike Pinder, Graeme Edge, Justin Hayward, Ray Thomas en John Lodge
Achtergrondinformatie
Jaren actief 1964 - 2018 (2021)
Oorsprong Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Genre(s) Progressieve rock
Bezetting
Oud-leden Justin Hayward
John Lodge
Graeme Edge († 2021)
Mike Pinder († 2024)
Ray Thomas († 2018)
Denny Laine († 2023)
Clint Warwick († 2004)
Rodney Clark
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

The Moody Blues was een Britse band die in de jaren zestig enkele grote hits had met nummers als Go Now!, Nights in White Satin (meermaals), Tuesday Afternoon en Ride My See-Saw, in de jaren zeventig de nummer 1-hit Question en I'm Just a Singer (In a Rock and Roll Band) en twee hits in de jaren tachtig: I Know You're Out There Somewhere en Your Wildest Dreams.

Samenstelling

[bewerken | brontekst bewerken]

De band bestond in zijn hoogtijdagen, tussen 1966-1972, uit:

Geschiedenis

[bewerken | brontekst bewerken]

Tot 1967

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1964 kwamen The Krew Cats met Ray Thomas en Mike Pinder terug van een tournee in Duitsland. The Beatles vierden triomfen, in hun geboorteplaats Birmingham troffen Thomas en Pinder een groot aantal bands aan. De mannen gingen aan de slag, maar John Lodge studeerde nog en speelde in amateurbands. Niettemin begonnen ze een plaatselijke 'superband': The Moody Blues 5, later de M&B5 en ten slotte: The Moody Blues. Leden zijn dan:

Manager Tony Secunda slaagt erin hen een paar plaatjes te laten opnemen voor Decca, waarvan Go Now een wereldwijd succes wordt. Hierna volgen I don't want to go on without you en From the bottom of your heart; langzame ballads, die het succes van Go Now niet kunnen evenaren. De band is tot dan toe vooral bekend met rhythm-and-blues.

Ook de volgende nummers halen de hoogste regionen van de hitparade niet. De lp The Magnificent Moodies is wel goed van kwaliteit maar verkoopt te weinig om de band in de belangstelling te houden. Laine en Pinder hebben zich intussen tot de schrijvers van de groep ontwikkeld.

In juni 1966 verlaat Clint Warwick de groep. Aanvankelijk wordt Klaus Voormann benaderd als opvolger, maar die wijst het aanbod af. Rod Clark stemt wel in en gaat mee op tournee naar Denemarken en Nederland. Uiteindelijk blijft hij maar kort en al in oktober kan John Lodge als nieuwe bassist het podium op. Pinder en Thomas kennen Lodge nog uit hun tijd van El Riot and The Rebels. Omdat het succes uitblijft, stapt enkele dagen later ook Denny Laine op. De groep heeft echter nog wel werk en moet hard op zoek naar een nieuwe gitarist. De keuze valt op Justin Hayward, die eerder speelde met The Wilde Three van zanger Marty Wilde. Hij heeft ook twee solo-singles opgenomen, maar is daarmee niet doorgebroken. Hayward probeert het dan maar als gitarist in een band en benadert aanvankelijk Eric Burdon, die bezig is met de vorming van The New Animals. Die sollicitatie loopt op niets uit, zodat hij open staat voor het verzoek van Pinder en Thomas om zich bij hen aan te sluiten.

Met de komst van deze nieuwe bandleden verandert de muziekstijl. De eerste singles in deze bezetting worden in het voorjaar van 1967 opgenomen. Fly me high en Leave this man alone zijn allebei composities van Hayward en sluiten meer aan bij de vooruitstrevende popmuziek van die tijd. Mike Pinder maakt met het eveneens in die periode opgenomen Love and beauty eveneens een grote ommezwaai. Hij bekeert zich tot de symfonische rock en stapt over van de piano op de mellotron.

Als de band eind 1967, op aandringen van platenmaatschappij Decca, de studio in gaat om een popbewerking te maken van de negende symfonie van Antonín Dvořák komt de grote doorbraak. Die Dvořák-bewerking komt er nooit, want de Moodies besluiten een eigen album op te nemen, waarin pop en orkestmuziek worden gecombineerd: Days of Future Passed.

1967-1977

[bewerken | brontekst bewerken]
The Moody Blues in Nederland (1969)

Days of Future Passed leverde twee gigantische hits op: Nights in White Satin en Tuesday Afternoon. De muziek op dit album had weinig overeenkomsten meer met de R&B van de oorspronkelijke band maar was doorspekt met klassieke invloeden, mede door het gebruik van een orkest. Het wordt in brede kring beschouwd als de meest geslaagde poging een stuk op te nemen waarin pop en klassiek gecombineerd zijn. Op het volgende album, In Search of the Lost Chord (1968), werd een meer psychedelische richting ingeslagen en werd het orkest vervangen door Pinders mellotron. Deze richting werd voortgezet op de volgende vijf albums: On the Threshold of a Dream (1969), To our Children's Children's Children (1969), A Question of Balance (1970), Every Good Boy Deserves Favour (1971) en Seventh Sojourn (1972). Een van de opvallendste dingen aan de albums is dat de tracks in elkaar overlopen, dat was vernieuwend voor die tijd.[bron?]

Na de aansluitende tournee besloot de band een rustperiode voor onbepaalde tijd in te lassen. Hayward en Lodge brachten in 1975 de single Blue Guitar en het album Blue Jays uit. Solo brachten beide heren in 1977 ook nog albums uit. Van John Lodge verscheen Natural Avenue en van Justin Hayward Songwriter. Graeme Edge en Ray Thomas brachten twee soloalbums uit, terwijl The Promise uit 1976 Mike Pinders enige soloalbum was uit die periode. Van Ray Thomas kwamen From mighty Oaks en Hopes, wishes and dreams.

1978-1998

[bewerken | brontekst bewerken]

Het reüniealbum dat in 1978 verscheen, Octave, was het laatste album waarop Mike Pinder te horen was. Hoewel het album niet zo sterk was als zijn voorgangers leverde het zowaar weer een prima hit op: Had to fall in love. Na Octave verhuisde Mike Pinder naar de Verenigde Staten om meer tijd met zijn gezin door te brengen. De uit Yes afkomstige Patrick Moraz verving hem. In 1981 volgde nog Long Distance Voyager. Hoewel het album met name in de VS zeer succesvol was, bleek Mike Pinders invloed op het typische Moody Blues-geluid veel groter dan verwacht. Op verdere albums bleek het gemis van Pinder steeds meer, en het vernieuwende en de unieke stijl van de begintijd leek te zijn verdwenen. De groep maakte desondanks in de VS nog een soort revival mee met de hitsingle Your Wildest Dreams afkomstig van het album The Other Side of Life (1986). Patrick Moraz zou uiteindelijk de band in 1990 verlaten, hoewel hij nog wel te horen was op Keys of the Kingdom dat in 1991 verscheen.

Na 1999

[bewerken | brontekst bewerken]
Moody Blues in Bristol (2013)

Strange Times (1999) was het laatste album waaraan Ray Thomas zijn medewerking verleende. Na nog enkele jaren met de band concerten te hebben gegeven, stapte ook hij op, om gezondheidsredenen. Daarna traden de Justin Hayward, Graeme Edge en John Lodge als trio op, meestal aangevuld met een serie sessiemuzikanten. Als trio bracht de groep in 2003 nog het kerstalbum December uit. In 2004, 2006, 2008, 2010, 2013 en 2015 gaven ze uitverkochte concerten in de Heineken Music Hall. De band trad vooral nog veel in de Verenigde Staten op. In 2018 werden The Moody Blues opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Bij die gelegenheid trad de groep nog eenmaal op. Graeme Edge liet naar aanleiding daarvan weten al te hebben willen stoppen. De band was na dit optreden niet meer live te horen.

Op 4 januari 2018 stierf Ray Thomas, 76 jaar oud. In november 2021 overleed Graeme Edge op 80-jarige leeftijd in Sarasota. Hayward liet in een reactie daarop weten dat zonder Edge de groep niet meer bestond. Op 5 december 2023 overleed Denny Laine op 79-jarige leeftijd aan een longziekte. Mike Pinder overleed op 24 april 2024 op 82-jarige leeftijd.

Discografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Albums

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2006 zijn de vijf albums uit de jaren 1967-1970, met bonusmateriaal, opnieuw uitgegeven op sacd; in april 2007 volgden sacd-versies van Every Good Boy en Seventh Sojourn.

Live-opnames

[bewerken | brontekst bewerken]

Compilaties

[bewerken | brontekst bewerken]
  • 1974 This Is The Moody Blues, dubbel album, (Threshold THS 13/14)
  • 1985 Voices In The Sky: The Best Of The Moody Blues, (Threshold 820155)
  • 1987 Prelude, (periode: 1967-1969, odds & ends), (London 820517)
  • 1989 Greatest Hits, (Polydor 840659)
  • 1989 Songs in White Satin, (Phonogram B.V. 820797-2)
  • 1996 Time Traveller
  • 1997 The Best of The Moody Blues
  • 1998 Anthology
  • 1999 The Universal Masters Collection | Classic Moody Blues
  • 2000 The Millennium Collection | The Best of the Moody Blues
  • 2003 Say it with love
  • 2003 Ballads
  • 2005 Moody Blues | Gold
  • 2006 An Introduction to The Moody Blues
  • 2007 Collected

Singles

[bewerken | brontekst bewerken]

NPO Radio 2 Top 2000

[bewerken | brontekst bewerken]
Nummers met noteringen
in de NPO Radio 2 Top 2000[noot 1]		 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23 '24
Boulevard de la Madeleine 751 666 576 737 855 764 773 679 885 736 814 1003 1018 929 909 1090 1572 - - - - - - - - -
Go Now! 900 827 1335 870 845 969 995 1104 1179 1033 1174 1286 1518 1238 1140 1260 - - - - - - - - - -
Had to Fall in Love 1201 1025 712 680 894 1104 1194 1091 1196 1063 1316 1291 1438 994 992 1123 1629 - - - - - - - - -
I'm Just a Singer - 701 777 823 882 944 885 887 1339 950 1051 1132 1382 1196 1096 1240 1940 - - - - - - - - -
Nights in White Satin 15 25 29 23 28 33 35 23 50 31 42 41 45 65 68 76 102 122 124 111 128 145 129 159 155 164
Question 257 271 165 182 154 223 226 197 311 206 252 292 340 350 391 475 678 993 953 969 940 1118 1073 1108 1191 1182
Ride My See-Saw - 1465 1389 1762 - 1732 1888 1956 - 1995 - - - - 1767 1880 - - - - - - - - - -
The Afternoon 1007 - 821 404 598 554 616 553 870 621 630 661 777 933 713 842 1152 1569 1820 1363 1361 1608 1559 1652 1744 1608
The Story in Your Eyes - - - - - - - 1651 - - 1601 - 1955 1825 1429 1512 - - - - - - - - - -
  1. ↑ Een getal geeft de notering aan, een '-' betekent dat het nummer niet was genoteerd en een vetgedrukt getal geeft de hoogste notering van een nummer aan.

Dvd's

[bewerken | brontekst bewerken]
Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30 Datum van
verschijnen		 Datum van
binnenkomst		  Hoogste 
positie		  Aantal 
weken		  Opmerkingen 
Hall of fame - Live at the Royal Albert Hall 2002 23-03-2002 8 4
Days of future passed - live 2018 31-03-2018 1(1wk) 1
[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Moody_Blues&oldid=68635548"