Titoizam
Titoizam se opisuje kao politika i praksa povezana sa Josipom Brozom Titom tokom Hladnog rata, sa opozicijom Sovjetskom savezu.[1]
Smatra se doktrinom koja je predstavljala Titovu jugoslavensku doktrinu u međunarodnoj politici Hladnog rata. Njegova pozadina je bila partizansko oslobađanje Jugoslavije nezavisno od, ili bez mnogo pomoći od, Crvene armije, rezultujući da Jugoslavija bude jedina istočnoevropska država koja je ostala "socijalistička, ali nezavisna" nakon Drugog svjetskog rata i opirući se pritisku Sovjetskog saveza da postane članica Varšavskog pakta. Termin je sprva korišten od strane sovjetske vlade da bi se opisao kao krivovjerje.[nedostaje referenca] Danas se označava da opiše Jugonostalgiju.
Raskid sa Staljinom
[uredi | uredi izvor]Kada j ostatak istočne Evrope postao skup satelitskih država Sovjetskog saveza, Jugoslavija je odbila prihvatiti 1948. godine Rezoluciju informbiroa i period od 1948. do 1955, poznat kao Informbiro, označen je kao jaka represija protivnika i više drugih optuženih za prostaljinističke stavove na radni logor na Goli otok.
Ideologija
[uredi | uredi izvor]Elementi Titoizma su karakterizirani po politici i praksama zasnovanim na principima da u svakoj državi, načini postizanja krajnjih komunističkih ciljeva moraju biti diktirani po stanjima te zasebne države, umjesto po obrascima postavljenim u drugoj državi. Razlikuje se od Staljinove teorije socijalizma u jednoj državi kako je Tito tražio kooperaciju između nacija kroz Pokret nesvrstanih, dok je istovremeno težio socijalizmu u bilo kojem načinu koji najbolje odgovara jednom narodu. U drugu ruku, Socijalizam u jednoj državi se fokusirao na brzu industrijalizaciju i modernizaciju u cilju da se takmiči sa onim što je Staljin smatrao naprednijim nacijama Zapada. Tokom doba Tita, njegove ideje su specifično značile da komunističkom cilju treba težiti nezavisno od (i često u opoziciji sa) onim što je on označavao kao staljinističke i imperijalističke prakse Sovjetskog saveza.
Kroz njegovo vrijeme u uredu, Tito se ponosio nezavisnošću Jugoslavije od Sovjetskog saveza, pri čemu Jugoslavija nikada nije prihvatila puno članstvo u Savjetu za uzajamnu ekonomsku pomoć dok je Tito otvoreno odbacivao više aspekata Staljinizma kao najočitije manifestace ovoga.
Sovjeti i njihove satelitske države su često optuživale Jugoslaviju za Trockizam i socijaldemokratiju, optužbe slabo zasnovane na Titovom samoupravljanjui teoriji o povezanom radu (politika dijeljenja profita i industrije koje je posjedovao radnik koju je započeo on, Milovan Đilas i Edvard Kardelj 1950. godine). U ovim, sovjetsko vodstvo vidjelo je temelje savjeta komunista ili čak korporatizam.
Napadi propagande centrirani na karikature Tita, kasapina [od radničke klase], ciljale su da ga pokažu špijunom Zapadnog "imperijalizma". Tito je u biti bio dobrodošao kao saveznik Zapada, ali nikad nije izgubio svoje komunističke akreditacije.
Također pogledajte
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ "Titoism - definition of Titoism by The Free Dictionary". Pristupljeno 11. 3. 2015.
