Trogir

Historyczne miasto Trogir^[a]
	Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
	; Widok z mostu na Trogir
Państwo	Chorwacja
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	II, IV
Numer ref.	810
Region	Europa i Ameryka Północna
	Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	1997; na 21. sesji
Dokonane zmiany	2024
	↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO ; ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO ;

Trogir
	; Widok na Trogir
Herb	Flaga
Państwo	Chorwacja
Żupania	splicko-dalmatyńska
Miasto	Trogir
Populacja (2011); • liczba ludności	; 10 923
Nr kierunkowy	021
Kod pocztowy	21220
	Położenie na mapie Chorwacji Trogir
	43°31′02″N 16°15′02″E/43,517222 16,250556
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Trogir (włos. Traù, niem. i węg. Trau) – miasto w Chorwacji, w żupanii splicko-dalmatyńskiej, siedziba miasta Trogir. Jest miastem portowym położonym na wybrzeżu Morza Adriatyckiego, znajdującym się w środkowej Dalmacji. Jest połączony podnoszonym mostem z wyspą Čiovo^[2]. W 2011 roku liczył 10 923 mieszkańców^[1].

Starówka Trogiru(inne języki) jest wpisana jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO od 1997 roku. Zwarta, średniowieczna starówka Trogiru jest położona na wyspie. Wzdłuż portu znajduje się wysadzany palmami, szeroki bulwar, wokół którego skupia się wieczorne życie miasta. Znajdują się tam najważniejsze zabytki, ale też restauracje, bary i hotele. Historyczne centrum za pomocą mostu jest połączone z kontynentalną częścią Chorwacji. Drugi z mostów prowadzi na wyspę Čiovo. To właśnie na wyspie znajdują się kempingi i malownicze plaże najchętniej odwiedzane przez turystów w tym regionie^[3].

Historia

Założony w III wieku p.n.e. przez greckich kolonistów z wyspy Issa (dzisiejszy Vis) pod nazwą Tragurion (Kozia Wieś). Od tego czasu Trogir stał się znaczącym portem. W roku 304 cesarz Dioklecjan nakazał tutaj stracić biskupa Splitu Dujama za głoszenie wiary chrześcijańskiej. Od roku 1107 pod panowaniem węgierskim. W roku 1123 zniszczony przez Saracenów. Miasto odbudowano 70 lat później. Od 1420 pod panowaniem Weneckim^[4].

Galeria

Wieża zegarowa w 1909
Renesansowy pałac
Twierdza Kamerlengo
Uliczka w Trogirze
Pałac Ćipiko

Zabytki

Twierdza Kamerlengo – warownia z XV wieku^[5].
Brama Lądowa (Kopnena vrata) – przebudowana w XVI wieku w jasnym kamieniu. Na gzymsie nad łukiem jest umieszczony lew św. Marka, a ponad nim figura bł. Jana z Trogiru – patrona miasta.
Pałac Stafileo (Palača Stafileo) – zbudowany pod koniec XV wieku. Charakterystyczne są gotyckie okna weneckie bogato zdobione rzeźbionymi motywami roślinnymi.
Katedra Świętego Wawrzyńca (Sv. Lovre) – zbudowana na ruinach kościoła zniszczonego przez Saracenów w 1123 roku. Budowa rozpoczęła się w roku 1193. Obok katedry stoi dzwonnica z XIV wieku.
Pałac Ćipiko (Palača Ćipiko), pałac w stylu renesansowym zbudowany w 1457 roku dla najzamożniejszej w tym czasie trogirskiej rodziny Ćipiko. Pierwsze piętro wyróżnia się dwoma dużymi triforiami z balustradą z jasnego kamienia. Na krańcach umieszczono dwa pilastry zakończone dekoracją o motywie spirali. Między łukami umieszczone są cztery figury aniołów, z których dwa środkowe trzymają zwój z herbami rodziny Ćipiko. Drugie piętro jest utrzymane w podobnym stylu, ale skromniej zdobione i bez balustrady.

Trogir – spacer po starym mieście w przyśpieszonym tempie

Urodzeni

Trogir (Trau) jest miejscem urodzenia bł. Augustyna Kazotica (ok. 1260-1323) biskupa Zagrzebia, a potem Lucery.
W Trogirze urodził się znany chorwacki tenor, nazywany chorwackim Pavarottim – Vinko Coce.

Miasta partnerskie

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Popis stanovništva, kućanstava i stanova 2011. Stanovništvo prema spolu i starosti, Zagreb: Državni zavod za statistiku Republike Hrvatske, 2013 (Statistička izvješća; 1468), s. 558, ISSN 1333-1876 [zarchiwizowane 2023-02-12] .
↑ Dorothy Stannard: Podróże marzeń. Chorwacja. przygot. ed. pol. Bogdan Rudnicki; red. prow. Joanna Zaborowska; tłum. Maciej Falski. Warszawa: Mediaprofit Sp. z o.o., 2007, s. 201. ISBN 978-83-60174-64-7. Cytat: Trogir, malowniczo położony na wąskiej wysepce połączonej mostem ze stałym lądem oraz drugim mostem z wysepką Čiovo..
↑ Ropczyński Ł: Trogir. Kierunek Chorwacja. [dostęp 2015-07-01]. (pol.).
↑ Karolina Brusić, Zuzanna Brusić, Michał Jurecki: Wybrzeże Chorwacji, Słowenii i Czarnogóry. Kraków: Wydawnictwo Bezdroża, 2009, s. 119. ISBN 978-83-7661-059-7. Cytat: W 1920 r. przeszedł pod panowanie Wenecji, co nie zahamowało jego prężnego rozwoju. Wenecjanie zadbali m.in. o rozbudowę istniejących tu od XII w. murów obronnych. Kolejnymi władcami miasta stali się Austriacy – z kilkuletnią przerwą na panowanie Francji na początku XIX w. – utrzymali się tu do końca I wojny światowej..
↑ Twierdza Kamerlengo w Casctle Today. castle.today. [dostęp 2020-08-27].

Linki zewnętrzne

Strona internetowa miasta
Historic City of Trogir – UNESCO World Heritage Centre
Trogir – plan miasta z opisem zabytków. trogir.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-19)].
Trogir na stronie Narodowego ośrodka informacji turystycznej Republiki Chorwacji
Trogir Online
Zdjęcia Trogiru na crolove.pl

Panorama Trogiru od strony wyspy Čiovo

[2] Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO

[3] Oficjalny podział dokonany przez UNESCO

[stat-1] Popis stanovništva, kućanstava i stanova 2011. Stanovništvo prema spolu i starosti, Zagreb: Državni zavod za statistiku Republike Hrvatske, 2013 (Statistička izvješća; 1468), s. 558, ISSN 1333-1876 [zarchiwizowane 2023-02-12] .

[4] Dorothy Stannard: Podróże marzeń. Chorwacja. przygot. ed. pol. Bogdan Rudnicki; red. prow. Joanna Zaborowska; tłum. Maciej Falski. Warszawa: Mediaprofit Sp. z o.o., 2007, s. 201. ISBN 978-83-60174-64-7. Cytat: Trogir, malowniczo położony na wąskiej wysepce połączonej mostem ze stałym lądem oraz drugim mostem z wysepką Čiovo..

[5] Ropczyński Ł: Trogir. Kierunek Chorwacja. [dostęp 2015-07-01]. (pol.).

[6] Karolina Brusić, Zuzanna Brusić, Michał Jurecki: Wybrzeże Chorwacji, Słowenii i Czarnogóry. Kraków: Wydawnictwo Bezdroża, 2009, s. 119. ISBN 978-83-7661-059-7. Cytat: W 1920 r. przeszedł pod panowanie Wenecji, co nie zahamowało jego prężnego rozwoju. Wenecjanie zadbali m.in. o rozbudowę istniejących tu od XII w. murów obronnych. Kolejnymi władcami miasta stali się Austriacy – z kilkuletnią przerwą na panowanie Francji na początku XIX w. – utrzymali się tu do końca I wojny światowej..

[twierdza-7] Twierdza Kamerlengo w Casctle Today. castle.today. [dostęp 2020-08-27].

[:1-8] Wspólnie z Albanią, Austrią, Belgią, Bośnią i Hercegowiną, Bułgarią, Czechami, Francją, Hiszpanią, Macedonią Północną, Niemcami, Polską, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią, Ukrainą i Włochami

[1]

[a]

[b]

[2]

[3]

[4]

[5]

[A]

Kulturowe	Historyczne centrum Dubrownika Historyczne centrum Splitu z Pałacem Dioklecjana Bazylika Eufrazjusza w Poreču Zabytkowe miasto Trogir Katedra św. Jakuba w Szybeniku Równina Stari Grad Stećci
Przyrodnicze	Park Narodowy Jezior Plitwickich Pradawne i pierwotne lasy bukowe Karpat i innych regionów Europy^[A]