USS Indiana (BB-1)

USS Indiana
	Historia
Stocznia	William Cramp and Sons
Położenie stępki	7 maja 1891
Wodowanie	28 lutego 1893
	US Navy
Nazwa	USS „Indiana”; Coast Battleship Number 1 (od 29 marca 1919)
Wejście do służby	20 listopada 1895
Wycofanie ze służby	31 stycznia 1919
Los okrętu	zatopiony jako okręt-cel 1920, złomowany 1924
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	10 280 t
Długość	107 m
Szerokość	21 m
Zanurzenie	7,3 m
	Napęd
	maszyna parowa o mocy 8000 KM napędzająca dwie śruby
Prędkość	15 węzłów
	Uzbrojenie
	4 działa 330 mm; 8 dział 203 mm; 4 działa 152 mm; 20 dział 6 funtowych
	Opancerzenie
	burty:483 mm; wieże artyleryjskie: 381 mm; pokład: 76 mm; wieża dowodzenia(inne języki): 254 mm
Załoga	470
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Indiana (BB-1) – amerykański pancernik należący do generacji przeddrednotów z okresu przed i I wojny światowej. Okręt był pierwszą jednostką typu Indiana.

Historia

Projekt nowych dużych okrętów klasyfikowanych jako pancerniki lub pancerniki obrony wybrzeża został opracowany przez głównego konstruktora stoczni William Cramp and Sons pułkownika Lewisa Nixona.

Stępka pod pierwszy okręt tego typu USS „Indiana” została położona w filadelfijskiej stoczni 7 maja 1891. Wodowanie nastąpiło 28 lutego 1893, wejście do służby 20 listopada 1895. Po zakończeniu prac wyposażeniowych w Philadelphia Naval Shipyard jednostka uczestniczyła w ćwiczeniach u wybrzeży Nowej Anglii.

Po wybuchu wojny amerykańsko-hiszpańskiej w kwietniu 1898 okręt wszedł w skład sił admirała Williama T. Sampsona, mających przeciwstawić się hiszpańskiej eskadrze okrętów dowodzonej przez kontradmirała Pascuala Carvera. 12 maja 1898 USS „Indiana” ostrzeliwał port San Juan. 18 maja wrócił do Key West, by wraz z eskadrą obstawiać Hawanę. Po tym jak odkryto, że Cervera jest w Santiago de Cuba, admirał Sampson dołączył 1 czerwca do Winfielda Schleya w pobliżu tego portu i wziął udział w blokadzie. Pod koniec czerwca jednostki armii amerykańskiej dotarły do Santiago. Cervera widział, że jego sytuacja staje się coraz cięższa, więc 3 lipca 1898 rozpoczął swój atak z Santiago. Miał nadzieję, że wyminie amerykańskie okręty blokady. „Indiana” nie dołączył do początkowego pościgu z powodu swojej pozycji wysuniętej najbardziej na wschód wśród okrętów blokady. Był jednak w pobliżu wejścia do portu, gdy niszczyciele „Pluton” i „Furor” wychodziły z portu. W krótkim czasie oba okręty zostały zniszczone przez działa pancernika i innych jednostek. W tym czasie pozostałe hiszpańskie okręty zostały zatopione bądź wyrzucone na brzeg. Było to jedno z dwóch głównych morskich starć tego konfliktu.

Po wojnie USS „Indiana” wrócił do swojej poprzedniej służby składającej się z ćwiczeń i manewrów floty. Odbywał także rejsy szkoleniowe z podchorążymi (ang. midshipman) United States Naval Academy, 29 grudnia 1903 został wycofany ze służby.

Ponowne wejście do służby miało miejsce 9 stycznia 1906, kiedy to okręt wszedł w skład Eskadry Szkolnej Akademii Morskiej (ang. Naval Academy Practice Squadron). Jako okręt szkolny odwiedzał porty w rejonie Europy północnej i Morza Śródziemnego. 22 czerwca 1911 w Queenstown w Irlandii odpalił salut z 21 dział, by uhonorować koronację króla Jerzego V. Okręt został ponownie wycofany ze służby 23 maja 1914. W związku z trwającą I wojną światową „Indiana” ponownie weszła do służby jako okręt szkolny wykorzystywany do szkolenia artylerzystów w pobliżu Tompkinsville i York River. Po zakończeniu I wojny światowej okręt został wycofany ze służby 31 stycznia 1919. 29 marca 1919 zmieniono mu nazwę na „Coast Battleship Number 1" aby zwolnić nazwę dla nowo budowanego pancernika USS „Indiana” (BB-50). Okręt został zatopiony jako okręt-cel przy testowaniu nowych metod ataków lotniczych w listopadzie 1920. Wrak sprzedano na złom 19 marca 1924.

Linki zewnętrzne