Video8
| |
 Kaseta Video8 | |
| Typ nośnika | |
|---|---|
| Data premiery |
1984 |
| Pojemność |
Standard: 60/90/130 min. |
| Metoda odczytu | |
| Metoda zapisu |
skanowanie spiralne |
| Opracowany przez | |
| Wykorzystanie |
zapis filmu |
| Wymiary nośnika |
95 × 62.5 × 15 mm |
| Masa |
45 g |
Video8 – standard określający format zapisu obrazu i dźwięku, wykorzystujący taśmę magnetyczną o szerokości 8 mm.
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Standard Video8 został opracowany głównie przez firmy japońskie przy współpracy z IEC. W marcu 1983 roku na Międzynarodowej Konferencji ustalono zasadnicze parametry tego systemu, przyjęte przez 127 wytwórców sprzętu wideo. W roku 1987 prace nad urządzeniami tego systemu prowadziło 17 firm, m.in. Kodak, Canon, Polaroid i Olympus. System Video8 był rozwijany z myślą o lekkich, poręcznych kamerach z wbudowanym magnetowidem (tzw. kamkordery). Dzięki dobrym parametrom technicznym i eksploatacyjnym stanowił poważną konkurencję dla amatorskiego sprzętu filmowego[1].
W latach 80. XX wieku na rynek wprowadzono magnetowidy Video8 z funkcją magnetofonu cyfrowego. Na kasecie 90-minutowej można było zapisać do 18 godzin dźwięku stereo PCM (częstotliwość próbkowania 31 kHz, kwantyzacja 14 bitowa nieliniowa); zapis na 6 ścieżkach – każda po 90 minut w trybie SP lub 180 minut w trybie LP.
Rozwinięciem standardu Video8 jest Hi8, który posiada wyższą rozdzielczość (400 linii) oraz pozwala na oddzielne wyprowadzenie sygnałów luminancji i chrominancji. Urządzenia Hi8 posiadają kompatybilność wsteczną pozwalając na odtwarzanie i zapis taśm systemu Video 8 z jakością im właściwą.
Dane techniczne
[edytuj | edytuj kod]Kasety
[edytuj | edytuj kod]
W systemie Video8 stosowana jest taśma magnetyczna o szerokości 8 mm, umieszczona w kasecie z tworzywa sztucznego, o rozmiarach 95x65,5x15 mm i wadze 45 gramów. Są to rozmiary porównywalne z kasetą magnetofonową, a znacznie mniejsze niż te systemu VHS czy Betamax[1].
W kasetach systemu Video8 stosowane są taśmy metalowe, tj. pokryte warstwą drobin czystego metalu. Grubość taśmy wynosi 13 μm, 10 μm lub 7 μm, w zależności od czasu zapisu. Przy zastosowaniu dwóch zasadniczych prędkości: pracy "standard" (20,051 mm/s) oraz pracy "long play" (10,058 mm/s), otrzymuje się odpowiednio czasy zapisu: 60/120, 90/180 i 130/260 minut. Stosuje się również kasety o czasach zapisu 30/60 minut[1].
Sposób zapisu
[edytuj | edytuj kod]Standard Video8 wykorzystuje zapis helikalny (ukośnie do krawędzi taśmy). Względna prędkość głowicy wizyjnej w stosunku do taśmy wynosi 3,1 m/s. Kształt drogi wyprowadzania taśmy z kasety jest podobny jak w systemie VHS i przypomina literę M. Całkowity kąt opasania bębna z wirującymi głowicami (o średnicy 40 mm) wynosi 216°[1].
Ścieżki wizyjne są nachylone do krawędzi taśmy pod bardzo małym kątem – 4°54'58,8". Szerokość ukośnej ścieżki zapisywanej przez każdą z dwu głowic umieszczonych na wirującym bębnie wynosi 34,4 μm. Każda ścieżka składa się z dwóch części[1]:
- śladu wizyjnego jednej ramki, zapisanego na połowie zwoju helisy, tj. 180° kąta opasania
- śladu fonicznego sygnału stereo, zapisanego w systemie PCM; do zapisywania fonii jest wykorzystane 30° kąta opasania.
Na skrajach taśmy magnetycznej znajduje się ponadto ścieżka analogowego sygnału fonicznego i ścieżka kodu czasowego (timecode) – obydwie o szerokości 0,6 mm[1].
Zapis sygnału foniczego
[edytuj | edytuj kod]System Video 8 mm przewiduje trzy możliwe metody zapisywania sygnału fonicznego[1]:
- konwencjonalny, jednokanałowy na ścieżce umieszczonej wzdłuż taśmy;
- z modulacją FM, zapisywany razem z sygnałem wizyjnym na wspólnej ścieżce;
- stereofoniczny zapis wysokiej jakości z zastosowaniem modulacji PCM. Rejestracja PCM jest również realizowana przy użyciu wirujących głowic stosowanych do zapisywania wizji.
Przy zapisywaniu sygnału fonicznego z modulacją FM stosuje się układy redukcji szumów m.in. z wykorzystaniem preemfazy i deemfazy, układy pamięciowe i układy liniowej interpolacji zakłóceń[1].
System zapisywania sygnału stereofonicznego z modulacją PCM jest znacznie bardziej skomplikowany. Stosuje się w nim 10-bitowe przetwarzanie analogowo-cyfrowe i cyfrowo-analogowe. Przed kwantyzacją przy zapisywaniu i po filtracji przy odczytywaniu sygnał przechodzi przez układ redukcji szumów.
Sygnał foniczny w postaci cyfrowej jest poddawany przetwarzaniu metodami cyfrowymi w specjalnym układzie procesora fonicznego z pamięcią RAM o pojemności 2 kB. Procesor realizuje: kompresję z 10 na 8 bitów i ekspansję z 8 do 10 bitów, detekcję i eliminację błędów metodą interpolacji, modulację i demodulację PCM oraz kontrolę czasową.
Częstotliwość próbkowania sygnału fonicznego wynosi 31,5 kHz, pasmo przenoszenia 20-15000 kHz, dynamika 88 dB a zniekształcenia nieliniowe występują na poziomie 0,005%[1].
Zapis sygnału wizyjnego
[edytuj | edytuj kod]Rozdzielczość systemu Video8 wynosi około 260 linii. W celu uzyskania dokładnego śledzenia ścieżek wizyjnych oraz synchronizacji obrazu telewizyjnego zastosowano cztery częstotliwości pilotujące. Konstruktorzy z firmy Hitachi opracowali nową metodę zapisywania sygnału chrominancji dla systemów NTSC i PAL. W systemie NTSC sygnał chrominancji jest zapisywany na podnośnej o częstotliwości równej 0,743 MHz, a w systemie PAL 0,736 MHz[1].