Vodonik-peroksid
| |||
| Nazivi | |||
|---|---|---|---|
| IUPAC naziv
Vodonik-peroksid
| |||
| Drugi nazivi
Dioksidan
| |||
| Identifikacija | |||
| ChemSpider | |||
| ECHA InfoCard | 100.028.878 | ||
| EC broj | 231-765-0 | ||
| MeSH | Hydrogen+peroxide | ||
| RTECS | MX0900000 (>90%) MX0887000 (>30%) | ||
| UN broj | 2015 (>60%) 2014 (20–60%) 2984 (8–20%) | ||
| Svojstva | |||
| H2O2 | |||
| Molarna masa | 34,0147 g/mol | ||
| Agregatno stanje | Veoma svetla plava boja; bezbojan u rastvoru | ||
| Gustina | 1,463 g/cm3 | ||
| Tačka topljenja | −043 °C (−45 °F; 230 K) | ||
| Tačka ključanja | 1.502 °C (2.736 °F; 1.775 K) | ||
| meša se | |||
| Rastvorljivost | rastvoran u etru | ||
| Kiselost (pKa) | 11.62[3] | ||
| Indeks refrakcije (nD) | 1.34 | ||
| Viskoznost | 1.245 cP (20 °C) | ||
| Dipolni moment | 2.26 D | ||
| Termohemija | |||
| Specifični toplotni kapacitet, C | 1.267 J/g K (gas) 2.619 J/g K (tečnost) | ||
Std entalpija
formiranja (ΔfH⦵298) |
-4.007 kJ/g | ||
| Opasnosti | |||
| Bezbednost prilikom rukovanja | ICSC 0164 (>60% soln.) | ||
EU klasifikacija (DSD)
|
 Oksidans (O) Korozivan (C) Štetan (Xn)
| ||
| R-oznake | R5, R8, R20/22, R35 | ||
| S-oznake | (S1/2), S17, S26, S28, S36/37/39, S45 | ||
| NFPA 704 | |||
| Tačka paljenja | nezapaljiv | ||
| Letalna doza ili koncentracija (LD, LC): | |||
LD50 (LD50)
|
1518 mg/kg 2000 mg/kg (oralno, miš)[5] | ||
LC50 (LC50)
|
1418 ppm (rat, 4 hr)[5] | ||
LCLo (LCLo)
|
227 ppm (miš)[5] | ||
| SAD zdravstvene granice izlaganja (NIOSH): | |||
PEL (dozvoljivo)
|
TWA 1 ppm (1.4 mg/m³)[4] | ||
REL (preporučeno)
|
TWA 1 ppm (1.4 mg/m³)[4] | ||
IDLH (neposredna opasnost)
|
75 ppm[4] | ||
| Srodna jedinjenja | |||
Srodna jedinjenja
|
voda ozon hidrazin vodonik disulfid dioksidifluorid | ||
Ukoliko nije drugačije napomenuto, podaci se odnose na standardno stanje materijala (na 25 °C [77 °F], 100 kPa). | |||
 verifikuj (šta je   ?)
| |||
| Reference infokutije | |||
Vodonik-peroksid (H2O2) je plavičasto, u razblaženoj formi bezbojno, tečno jedinjenje vodonika i kiseonika. U vodenim otopinama vodonik-peroksid je slaba kiselina, koja disocira u dva stupnja. Metalni peroksidi se smatraju njegovim solima.[6][7]
Istorija
[уреди | уреди извор]Vodonik-peroksid je prvi put dobio Lui Žak Teral 1918. godine reakcijom barijum-peroksida i azotne kiseline. Dodavanje hlorovodonične kiseline, a potom i kasnije isprobana reakcija sa sumpornom kiselinom, pokazala se kao posebno dobro rešenje jer se prilikom takve reakcije izdvaja barijum-sulfat.
Dobijanje
[уреди | уреди извор]Pre se vodonik-peroksid dobijao uglavnom elektrolizom sumporne kiseline:
U laboratorijskim uslovima se dobija reakcijom peroksida sa kiselinama. Istorijski važan reagens je barijum-peroksid, koji reaguje u rastvoru sumporne kiseline gradeći vodonik-peroksid i barijum-sulfat:
- ΔfH0gas: −136,11 kJ/mol
- ΔfH0liq: −188 kJ/mol
- ΔfH0sol: −200 kJ/mol
Vidi još
[уреди | уреди извор]Reference
[уреди | уреди извор]- ^ Li Q, Cheng T, Wang Y, Bryant SH (2010). „PubChem as a public resource for drug discovery.”. Drug Discov Today. 15 (23-24): 1052—7. PMID 20970519. doi:10.1016/j.drudis.2010.10.003.
- ^ Evan E. Bolton; Yanli Wang; Paul A. Thiessen; Stephen H. Bryant (2008). „Chapter 12 PubChem: Integrated Platform of Small Molecules and Biological Activities”. Annual Reports in Computational Chemistry. 4: 217—241. doi:10.1016/S1574-1400(08)00012-1.
- ^ Pradyot Patnaik (2002). Handbook of Inorganic Chemicals. McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-049439-8.}-
- ^ а б в NIOSH Džepni vodič hemijskih hazarda 0335
- ^ а б в „Hydrogen peroxide”. Immediately Dangerous to Life and Health. National Institute for Occupational Safety and Health (NIOSH).
- ^ Housecroft, C. E.; Sharpe, A. G. (2008). Inorganic Chemistry (3. изд.). Prentice Hall. ISBN 978-0-13-175553-6.
- ^ Holleman A. F.; Wiberg E. (2001). Inorganic Chemistry (1st изд.). San Diego: Academic Press. ISBN 0-12-352651-5.
