Przejdź do zawartości

Włodzimierz Siemiginowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Maurycy Siemiginowski
Data urodzenia

1835

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1904
Torskie

Poseł do Sejmu Krajowego
Okres

od 1886
do 1901

Włodzimierz Maurycy Siemiginowski[1] (ur. 1835, zm. 13 grudnia 1904 w Torskiem) – poseł do Sejmu Krajowego Galicji V, VI i VII kadencji (18861901), właściciel dóbr Torskie koło Uścieczka.

Był praprawnukiem Jerzego Eleutera-Siemiginowskiego, synem Jakuba Eliasza Siemiginowskiego porucznika 12 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego oraz baronówny Marii Ludwiki Brunickiej. Jego kuzynem ze strony matki był Leon Biliński. W czasie powstania styczniowego w majątku Siemiginowskiego istniał punkt poczty obywatelskiej. W 1868 Włodzimierz nabył kilka koni ze stadniny Dzieduszyckich z Jezupola, założył własną stadninę i z czasem jako jeden z nielicznych zaczął eksportować luksusowe konie na rynek europejski. Specjalizował się w hodowli koni półkrwi anglo-arabskich. W 1868 został członkiem Rady Powiatowej w Zaleszczykach. Był członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. 24 listopada 1886 został wybrany w I kurii obwodu Czortków, z okręgu wyborczego Czortków na miejsce zmarłego Erazma Wolańskiego posłem na Sejm Krajowy Galicji. W sejmie pracował do 1901 w komisji administracyjnej, specjalizował się w sprawach drogowych i powiatowych często urlopowany nigdy nie zabrał głosu w obradach plenarnych.

Żonaty z Felicją Jordan-Stojowską miał dwójkę dzieci syna Mieczysława (zm. 1897) oraz córkę Zofię (1870-1946) wydaną za mąż za Władysława Rostworowskiego, brata Jana Kantego Rostworowskiego. W testamencie Włodzimierz Siemiginowski polecił zlikwidować stadninę, którą zlicytowano w marcu 1905 a majątek po nim odziedziczyła jedyna wnuczka i spadkobierczyni Zofia z Rostworowskich Łosiowa. Prawnukiem Włodzimierza był matematyk prof. Jerzy Łoś.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tutaj wzmiankowany jako Włodzimierz Jakób Siemiginowski, zob. zob. Lista posiadaczy dóbr tabularnych. „Gazeta Lwowska”. 112, s. 10, 14 maja 1884.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Literatura uzupełniająca

[edytuj | edytuj kod]