Wacław Kotecki

Wacław Kotecki
	kapitan
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1897 ; Piaski
Data i miejsce śmierci	31 marca 1943 ; Drezno
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; II wojna światowa
	Odznaczenia

Wacław Kotecki (ur. 3 marca 1897 w Piaskach, zginął 31 marca 1943 w Dreźnie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, komendant Okręgu Poznań Związku Walki Zbrojnej od 1941 roku, komendant Okręgu Poznań Armii Krajowej do 27 kwietnia 1942 roku^[1].

Życiorys

Wacław Kotecki urodził się w Piaskach 3 marca 1897 i był synem Romana (kupiec) i Pelagii z domu Sierszulska^[2]. Absolwent gimnazjum w Gostyniu. Rozpoczął w 1915 naukę w Poznaniu w rzemieślniczej szkole budowlanej, ale na skutek powołania do armii niemieckiej musiał ją przerwać^[2]. Zdezerterował z wojska na wieść o wybuchu rewolucji w Niemczech i w Piaskach podjął tworzenie Rady Żołnierskiej. Zgłosił się w Poznaniu do dyspozycji Naczelnej Rady Ludowej, która powierzyła Koteckiemu (został mianowany podporucznikiem) organizację powstańczej kompanii w Gostyniu^[2]. Uczestniczył od 6 stycznia 1919 w walkach 6 pułku strzelców wielkopolskich. Po powstaniu wielkopolskim pozostał w stopniu kapitana w stałej służbie wojskowej na stanowisku dowódcy kompanii ciężkich karabinów maszynowych 60 pułku piechoty wielkopolskiej w Ostrowie Wlkp. W 1926 na znak protestu przeciwko przewrotowi majowemu wystąpił z wojska i osiadł w Gnieźnie, w którym w latach 1927–1939 był kierownikiem browaru^[2].

Zmobilizowany w sierpniu 1939 objął dowództwo gnieźnieńskiego batalionu Wielkopolskiej Brygady Obrony Narodowej. Pod Piątkiem został ranny w bitwie i przebywał w szpitalu w Łodzi, ale w połowie listopada zbiegł z niego do Ostrowa Wlkp. Wiosną 1940 związał się ze sztabem Poznańskiego Okręgu ZWZ za pośrednictwem organizacji „Ojczyzna”, a od 9 października 1940 był inspektorem rejonowym ZWZ w Ostrowie Wlkp.^[3]. Jego działalność obejmowała powiaty: ostrowski, kępiński, krotoszyński i jarociński, a stworzona przez niego sieć wywiadu (dzięki ostrowskim robotnikom) sięgała głęboko w głąb Rzeszy. Południowowielkopolskie struktury Związku należały pod jego dowodzeniem do najlepiej zorganizowanych. Zorganizował w listopadzie 1940 planowane dla inspektoratu sztaby obwodowe. W Ostrowie utworzył prężną placówkę legalizacyjną oraz ośrodek Związku Odwetu. Inspektorat ostrowski ZWZ uzyskał pod jego komendą w 1941 stan organizacyjny zbliżony do stanu przewidzianego dla organizacji w Generalnym Gubernatorstwie^[3]. Po rozbiciu we wrześniu 1941 przez gestapo sztabu Poznańskiego Okręgu ZWZ zajmował się odtworzeniem dowództwa oraz łączności okręgowej ZWZ na Obszar V. Na jego wniosek przeniesiono siedzibę Okręgu z Poznania do Ostrowa. Wpadł w zasadzkę 27 kwietnia 1942, którą zorganizowało gestapo, a podczas wymiany strzałów został ranny. W Forcie VII w Poznaniu i w siedzibie Domu Żołnierza przeszedł śledztwo. Skazany wraz z członkami swego sztabu 11 lutego 1943 na karę śmierci, a 31 marca 1943 zginął w Dreźnie. Komenda Główna Armii Krajowej awansowała pośmiertnie Wacława Koteckiego do stopnia majora służby stałej^[3].

Awanse służbowe

porucznik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 340 lokatą w korpusie oficerów piechoty
kapitan – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 66 lokatą w korpusie oficerów piechoty
major – pośmiertnie

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych (1921)^[4]

Przypisy

↑ Armia Krajowa – szkice z dziejów Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego, pod redakcją Krzysztofa Komorowskiego, Warszawa 1999, s. 425.
↑ ^a ^b ^c ^d Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 364.
↑ ^a ^b ^c Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 365.
↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1982 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812)

Bibliografia

Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 364-365. ISBN 83-01-02722-3.
Edward Serwański, W latach okupacji niemieckiej, w: Ostrów Wielkopolski. Dzieje miasta i regionu, Poznań 1990.
Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1923.
Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34.

[1] Armia Krajowa – szkice z dziejów Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego, pod redakcją Krzysztofa Komorowskiego, Warszawa 1999, s. 425.

[CITEREFGąsiorowskiTopolski1981364-2] Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 364.

[CITEREFGąsiorowskiTopolski1981365-3] Gąsiorowski i Topolski 1981 ↓, s. 365.

[4] Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1982 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 38, poz. 1812)

[1]

[2]

[3]

[4]