Wacław Szetelnicki
| Infułat, kanclerz kurii metropolitalnej | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 czerwca 1916 |
| Data i miejsce śmierci |
19 listopada 1996 |
| Miejsce pochówku | |
| Proboszcz parafii św. Bonifacego we Wrocławiu | |
| Okres sprawowania |
1951–1996 |
| Kanclerz Kurii Arcybiskupiej we Wrocławiu | |
| Okres sprawowania |
1957–1969 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
28 października 1939 |
Wacław Szetelnicki (ur. 7 czerwca 1916 w Słobódce Dżuryńskiej, zm. 19 listopada 1996 we Wrocławiu[1]) – polski ksiądz katolicki, doktor, infułat, kanclerz Kurii Arcybiskupiej we Wrocławiu, historyk, pastoralista, silesianista, znawca kresów wschodnich[2], ostatni żyjący członek kapituły wrocławskiej reaktywowanej 29 maja 1952[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod].jpg?lang=pl)
Święcenia kapłańskie odebrał w 28 października 1939[1] we Lwowie. Po zakończeniu II wojny światowej działał początkowo na Opolszczyźnie i Górnym Śląsku (Bytom, Koźle), a od 1946 we Wrocławiu (najpierw w parafii św. Maurycego, a następnie parafii św. Bonifacego, gdzie w 1951 został proboszczem)[4]. Był inwigilowany przez komunistów, przesłuchiwany we wrocławskim Wydziale do Spraw Wyznań, szantażowany, a także bezskutecznie nakłaniany do współpracy z ruchem księży patriotów[3]. Od 7 kwietnia 1957 do 31 lipca 1969 pełnił urząd kanclerza Kurii Arcybiskupiej we Wrocławiu. Parafia św. Bonifacego stała się za jego zarządu jedną z najbardziej dynamicznych i wzorowych na obszarze archidiecezji. Bardzo doceniał go z tego powodu biskup Paweł Latusek, ekspert w dziedzinie teologii duszpasterskiej[4].
Będąc kanclerzem kurii dogłębnie poznał historię i specyfikę duszpasterstwa na terenach Dolnego Śląska, co było podstawą jego działalności naukowej i publicystycznej. Zebrał znaczące zasoby archiwalne. Specjalizował się głównie w śląskiej problematyce pastoralnej, ale był też zainteresowany katolicyzmem na kresach wschodnich, zwłaszcza w diecezji lwowskiej. Jego prace z czasem okazały się ponadczasowe, oparte na bardzo solidnych kwerendach archiwalnych, co nie było łatwe, szczególnie w przypadku prac na temat zaanektowanych przez sowietów terenów II Rzeczypospolitej[4].
Prace
[edytuj | edytuj kod]Do prac jego autorstwa należą m.in.:
- Parafia Św. Bonifacego we Wrocławiu: tom 1 (w latach 1945–1970), tom 2 (w latach 1970–1985), Rzym, 1970–1987,
- Nawiedzenie Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej w Archidiecezji Wrocławskiej (Rzym, 1971),
- Odbudowa kościołów w Archidiecezji Wrocławskiej w latach 1945–1972 (Rzym, 1975), autor podczas pracy przebadał 167 archiwów parafialnych,
- Zapomniany lwowski bohater ks. Stanisław Franki (Rzym, 1983),
- Lwowianin na drogach świata. Władysław Kardynał Rubin (Rzym, 1986)[4],
- Kapituła Metropolitalna we Wrocławiu w latach 1952–1993 (Wrocław, 1994)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Daty na pomniku nagrobnym, Cmentarz Osobowicki, Wrocław.
- ↑ Roman Drozd (red.), Synod Archidiecezji Wrocławskiej 1985-1991, Wrocław: Kuria Metropolitalna Wrocławska, 1995, s. 55.
- ↑ a b c Józef Mandziuk, Ks. Wacław Szetelnicki, Kapituła Metropolitalna we Wrocławiu w latach 1952 1993, Wrocław 1994, s. 143, fot. 20, „Wrocławski Przegląd Teologiczny”, 2 (2), 1994, s. 122.
- ↑ a b c d Józef Swastek, „Ks. Wacław Szetelnicki, Parafia Sw. Bonifacego we Wrocławiu, t. 1, w latach 1945–1970; t. 2, w latach 1970–1985, Roma 1970–1987 ed. „Hosianum,, s. 244 + 377”, „Nasza Przeszłość”, 71, 1989, s. 315–318.