Przejdź do zawartości

Walenty Pecyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walenty Pecyna
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1930
Rewica

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 2017
Koluszki

Poseł V kadencji Sejmu PRL
Okres

od 20 grudnia 1969
do 15 lutego 1972

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowa Odznaka „W Służbie Narodu” Złota Odznaka im. Janka Krasickiego Medal Złoty za Długoletnią Służbę Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Złota Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” Odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Państwowy” Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Walenty Pecyna (ur. 16 maja 1930 w Rewicy, zm. 3 grudnia 2017 w Koluszkach[1]) – polski polityk, poseł na Sejm PRL V kadencji, filantrop, działacz społeczny i sportowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 maja 1930 r. w Rewicy, jako pierworodny syn Bolesława Pecyny oraz Stefanii z Janowskich. W 1943 r. ukończył obecną Szkołę Podstawową w Jeżowie im. Bohaterów Września 1939 r., po sześciu latach nauki. Następnie w 1946 r. ukończył I Państwowe Gimnazjum Koedukacyjne w Tomaszowie Mazowieckim (obecne I LO). Brał udział w nauczaniu tajnym podczas II wojny światowej. Od 1946 r. mieszkał w Łodzi przy ul. Piotrkowskiej, na komornym u swojego stryja (przyrodniego brata ojca). W latach 1946–1948 uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego w Łodzi im. Mikołaja Kopernika. Po skończeniu liceum przeszedł obowiązkowe szkolenie wojskowe i zakończył ścieżkę edukacyjną, uzyskując wykształcenie średnie i podejmując się pracy zawodowej.

Praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu edukacji podjął się pracy zawodowej jako księgowy w Urzędzie Podatkowym w Łodzi, przy ul. Piotrkowskiej. W 1951 r., po reformie PKP i powstaniu Ministerstwa Kolei, zmienił ze względów zarobkowych i dojazdowych miejsce pracy. W PKP początkowo pełnił również stanowisko księgowego, żeby awansując i przechodząc różne kursy zawodowe dojść do funkcji starszego dyspozytora drużyn konduktorskich Polskich Kolei Państwowych na stacji Koluszki. W PKP pracował do końca 1969 r.

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1949 r. wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej, gdzie działał do jego rozwiązania w 1957 r. Po likwidacji ZMP w 1958 r. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie w latach 1962–1965 pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Gminnego w Rogowie. Od 1963 r. do 1964 r. był członkiem Komitetu Powiatowego PZPR w Brzezinach, od 1965 r. do 1972 r. I sekretarzem Komitetu Zakładowego PZPR na stacji w Koluszkach, następnie do 1975 r. zastępcą członka KP PZPR w Brzezinach. Od 1974 r. zasiadał w jego egzekutywie.

W 1966 r. był odpowiedzialny za organizację 100-lecia kolei, organizowanych w Koluszkach – w tamtym czasie najważniejszym węźle kolejowym w Polsce. W obchodach tych udział wzięło m.in. wojsko oraz czołowi przedstawiciele władz PRL, na czele z Józefem Cyrankiewiczem, ówczesnym prezesem Rady Ministrów, z którym znał się i utrzymywał kontakt prywatnie.

Kandydował do Sejmu w 1968 r. w okręgu tomaszowskim. Mandat posła V kadencji Sejmu PRL objął 20 grudnia 1969 r., zastępując zmarłego Juliana Horodeckiego z ZSL. Zasiadał w Komisji Komunikacji i Łączności Sejmu.

W latach 1973–1975 był radnym Rady Narodowej miasta Łodzi, a następnie w latach 1975–1982 (po reformie administracyjnej) radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Piotrkowie Trybunalskim.

W grudniu 1981 r. podczas stanu wojennego uznany przez Wojskową Radę Ocalenia Narodowego za osobę niebezpieczną, aresztowany, uznany za prominenta i internowany, jako jeden z kilkudziesięciu internowanych działaczy komunistycznych z tzw. „Ekipy Gierka”. Osadzony tymczasowo w areszcie w Piotrkowie Trybunalskim. Wypuszczony w pierwszym kwartale 1982 r., po internowaniu i zakończeniu kadencji w WRN w Piotrkowie Trybunalskim zawiesił swoją działalność polityczną w motywacji troski o rodzinę.

Był delegatem na XI Zjazd PZPR, w dniach 27–29 stycznia 1990 r., podczas którego podjęto decyzję o rozwiązaniu partii. Wstąpił następnie do nowo powstałej Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie zasiadał we władzach wojewódzkich. Po przekształceniu koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej, w której w skład wchodziła SdRP w 1999 r. i utworzeniu partii SLD, szeregi jej zasilił. W 2006 r. kandydował bezskutecznie z listy Lewicy i Demokratów do rady gminy Koluszki[2]. Do SLD należał do swojej śmierci.

Działalność sportowo-społeczna oraz kres życia

[edytuj | edytuj kod]

Po zawieszeniu czynnej działalności politycznej w 1982 r. zainteresował się sportem, w szczególności piłką nożną. Został wiceprezesem Koluszkowskiego Klubu Sportowego Kolejarz Koluszki, następnie KKS Koluszki. W latach 80. był inicjatorem budowy obiektów sportowych klubu, w tym nowego boiska i bieżni lekkoatletycznej, zadaszonej trybuny i obiektów administracyjno-sportowych, strzelnicy sportowej czy kortów tenisowych. Naprzemiennie przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezesa – kierownika klubu oraz prezesa klubu. Po rezygnacji z funkcji prezesa KKS Koluszki w 2016 r. pełnił jeszcze do swojej śmierci obowiązki kierownika klubu.

Był również działaczem Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego Komisji Rewizyjnej. Po reformie administracyjnej z 1999 r. działał w OZPN w Łodzi.

Zmarł 3 grudnia 2017 r. w Koluszkach.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym z dziewięciorga dzieci Bolesława Pecyny (partyzanta) i Stefani z Janowskich, rolników zamieszkałych w Rewicy[1]. Wnuk Walentego Pecyny – powstańca styczniowego oraz legionisty III Brygady Legionów Polskich.

Jego bratankiem jest Jerzy Pecyna – nauczyciel oraz autor książek naukowych.

Od 1950 r. mąż Jadwigi z domu Andryszczak. Mieli czwórkę dzieci: Zbigniewa, Marię, Jadwigę i Urszulę. Mieszkał od 1950 r. w Koluszkach przy ul. Wołyńskiej 5.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Walenty Pecyna. rejestry-notarialne.pl.
  2. Serwis PKW – Wybory 2006

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]