Wiatrak holenderski
Wiatrak holenderski (wiatrak holender, wiatrak wieżyczkowy) – typ wiatraka charakteryzujący się nieruchomym, masywnym korpusem (zwykle murowanym, na planie koła lub wieloboku), na którym umocowana jest obracana na łożysku głowica (czapa), przez którą przechodzi wał z głównym kołem napędowym i ze śmigłami. Pozwalało to łatwiej dostosować śmigła wiatraka do kierunku wiatru[1].
Powstanie pierwszych, pojedynczych wiatraków wieżyczkowych z ruchomą częścią dachową jest datowane na koniec XIV w. Ten typ wiatraka powstał ostatecznie w północnej Holandii. Skonstruował go w XVII w. Jan Andriansz. Leeghwater . W 1750 „holendry” udoskonalone zostały przez Andrew Meikle’a. Na czapie umieścił wiatraczek po przeciwległej stronie w stosunku do dużych skrzydeł. Wiatraczek za pomocą przekładni palecznych (zębatych wykonanych z drewna) regulował samoczynnie ustawienie czapy wraz z dużymi śmigłami w stosunku do wiatru. Czapa poruszała się na żeliwnych rolkach posuwających się po żeliwnym pierścieniu umocowanym na nieruchomej części wiatraka.
Szybko zaczęto je stosować w większości krajów europejskich. W XVIII w. rozpowszechniły się w Polsce, ale zyskały popularność tylko na zachodnich terytoriach Polski i nigdy nie wyparły tradycyjnych koźlaków.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Wiatrak "den Haas" (1727) w Veere
-
Wiatrak w Nieuwvliet
-
Wiatrak w Nieuwvliet z widocznym urządzeniem do przestawiania głowicy ze skrzydłami wiatraka
-
Wiatrak w Scharendijk "T Hert" (1748) (czynny z możliwością zwiedzania wnętrza)
-
Wiatrak w Scharendijk "T Hert" (1748) - część mechanizmu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ignacy Tłoczek, Polskie Budownictwo Drewniane, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk: Ossolineum, 1980, s. 152, ISBN 83-04-00678-2 .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wiatraki w Holandii. wiatrak.nl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-02)].