Wiktor Kunachowicz
| |
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 marca 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png?lang=pl){kind=small}
Wiktor Stanisław Kunachowicz (ur. 28 stycznia 1897 w Radoczy, zm. 8 marca 1984 w Poznaniu) – polski wojskowy, rotmistrz Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 28 stycznia 1897 roku[1][2][a] w Radoczy jako syn Stanisława Kunachowicza i Heleny z domu Suskiej[3]. Miał starszego brata Andrzeja, oraz młodsze rodzeństwo: Marię, Zofię, Stanisławę, Kazimierę, Jerzego oraz Irenę. Został wychowany „w duchu patriotycznym”[4].
Jego babka, Helena z Kadłubowskich Kunachowiczowa, była cioteczną wnuczką generała Jana Zygmunta Skrzyneckiego, przywódcy powstania listopadowego[5]. Jego ciotką była Elżbieta z Kunachowiczów Vetulani, zaś jego braćmi ciotecznymi: Zygmunt, Tadeusz i Adam Vetulani.
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich[6]. Został mianowany kapralem, otrzymał funkcję trębacza, jako że miał doświadczenie z orkiestry gimnazjalnej[2]. Walczył początkowo jako plutonowy w 3. szwadronie, następnie po reorganizacji w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich[6]. 4 marca 1916 otrzymał pochwałę Komendy pułku[6]. W 1917 roku był wachmistrzem[2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego jako chorąży[6]. Został mianowany podporucznikiem dekretem z 7 maja 1919, z przeniesieniem do I rezerwy, z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny[6].
Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził szwadronem w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich[2]. Po wojnie tej odszedł do rezerwy w stopniu rotmistrza[2] (wymieniony w stopniu rotmistrza z przydziałem do 2 Pułku Szwoleżerów 1 czerwca 1921)[6].
Zmarł 8 marca 1984 w Poznaniu. Został pochowany na cmentarzu Junikowo. 27 stycznia 2012 jego ciało przeniesiono do nowego grobu rodzinnego[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Był żonaty z Anną Alojzą Vogelsang (1912–1992), z którą miał córkę Krystynę (1939–2015), żonę Tomasza Langera; i syna Jacka (ur. 1944).
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[7]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[2]
- Srebrny Medal za Waleczność (Austro-Węgry)[6]
- Brązowy Medal za Waleczność (Austro-Węgry)[6]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Niektóre źródła błędnie podają datę urodzenia 23 lub 27 stycznia 1896.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Poznańskie cmentarze. [dostęp 2017-07-05].
- ↑ a b c d e f Piotr M. Zalewski, Tomasz Zawistowski. Krzyż zamiast orła. „BIULETYN IPN Pamięć.pl”. 12 (45), s. 64–67, 2015.
- ↑ Płk dypl. Andrzej Kunachowicz. Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich, kwiecień 2016. [dostęp 2020-07-27].
- ↑ Kazimierz Dudzik: Z Biskupic Melsztyńskich do Legionów po wolną Polskę. zakliczyninfo.pl, 21 stycznia 2019. [dostęp 2020-07-28].
- ↑ Helena z Kadłubowskich Kunachowiczowa: Dziennik z lat 1856–1860. W: Kapitan i dwie Panny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1980.
- ↑ a b c d e f g h Kunachowicz Wiktor Stanisław. W: Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Słownik Legionistów Polskich 1914–1918. Kraków, Warszawa, Zalesie Górne: Oficyna Wydawnicza Volumen, Stowarzyszenie Przyjaciół Zalesia Górnego, 2017.
- ↑ Dekrety Wodza Naczelnego. Odznaczenia.. „Dziennik Personalny”. Nr. 1, rok III, 26 stycznia 1922. s. 2.