Przejdź do zawartości

Wincenty Kałuski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Kałuski
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1885
Korolówka

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

36 pułk piechoty k.k. Landwehry

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
II wojna światowa

Późniejsza praca

urzędnik

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Wojskowy Karola Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Rannych – jednokrotnie ranny (Austro-Węgry) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Wincenty Kałuski h. Rogala (ur. 5 kwietnia 1885 w Korolówce, zm. 1940 w Kijowie) – doktor praw, urzędnik, major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Joanny z Obodzińskich. Ukończył Państwowe Gimnazjum w Buczaczu zdając maturę z odznaczeniem. Absolwent studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Uzyskał stopień doktora praw w 1912. Odbył służbę wojskową w c. i k. armii, służył we Lwowie, uzyskał stopień starszego sierżanta aspiranta oficerskiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został powołany do 36 pułku piechoty k.k. Landwehry. Walczył na froncie wschodnim, od 1915 na froncie południowym, gdzie w październiku 1918 trafił do niewoli. Na przełomie 1918/1919 wstąpił do Armii Polskiej we Włoszech, po czym trafił do Armii Polskiej we Francji.

W maju 1919 powrócił do Polski. Latem tego roku uczestniczył w odsieczy Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Później uczestniczył w wyzwalaniu Podola. 2 stycznia 1920 został zdemobilizowany. W lipcu 1920 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Następnie pracował w administracji. Został kierownikiem wydziału urzędów wojewódzkich w Białymstoku i Kielcach. Od 1934 do 1939 został inspektorem ministerialnym w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1918–1939). Publikował prace z zakresu prawa administracyjnego.

Jego żoną była Ludwika Gantelau, którą poznał we Francji w 1919. Zamieszkiwał przy Alei Wojska Polskiego w Warszawie 30/3.

Po wybuchu II wojny światowej prowadził akcję przewożenia akt z Warszawy w kierunku wschodnim. 17 września 1939 wraz z rodziną dojechał do miejscowości Józefin k. Kiwerc. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Był przetrzymywany w więzieniu w Łucku, skąd do końca kwietnia nadsyłał listy do żony. Następnie został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został prawdopodobnie zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 43/2-39 oznaczony numerem 1211)[1]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Prawo łowieckie: z dołączeniem tekstów obowiązujących rozporządzeń (1928)
  • Postępowanie administracyjne: podręcznik systematyczny z dołączeniem tekstu obowiązującego rozporządzenia oraz wzorów podań i załatwień (1929)
  • Postępowanie przymusowe w administracji (egzekucja administracyjna): podręcznik systematyczny z dołączeniem tekstów obowiązujących przepisów (1932)

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 38. [dostęp 2014-10-27].
  2. M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
  3. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi na polu administracji państwowej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]