Witold Łucjan Langrod

Witold Łucjan Langrod
Data i miejsce urodzenia	25 października 1899 ; Lwów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	17 maja 1983 ; Port Jefferson, Stany Zjednoczone
Zawód, zajęcie	prawnik, pisarz
	Odznaczenia

Witold Lucjan Langrod (ur. 25 października 1899 we Lwowie, zm. 17 maja 1983 w Port Jefferson) – polski pisarz, doktor prawa, socjolog, dyplomata, pracownik Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Życiorys

Urodził się w rodzinie żydowskiej^[1], jako starszy syn doktora prawa Bernarda Langroda (ur. 26 sierpnia 1866, zm. 4 września 1934), adwokata w Krakowie i Michaliny Rucker. Był bratem Jerzego Stefana Langroda. Uczęszczał do III Państwowego Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego, przerwał naukę po wybuchu I wojny światowej i walczył w Legionach Polskich, w 1916 powrócił do gimnazjum i rok później je ukończył. Od 1 czerwca 1919 został powołany do 1 dyonu taborów w Lublinie, następnie walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Ukończył kurs szkoły podchorążych w stopniu podporucznika, w 1923 został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii rezerwy. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk prawnych. Wyjechał do Paryża, gdzie studiował w Wyższej Szkole Nauk Społecznych. W II połowie 1931 odbył ćwiczenia wojskowe, po których 2 stycznia 1932 został awansowany do stopnia kapitana rezerwy artylerii z przydziałem do 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach. Jesienią 1932 przeprowadził się do Warszawy, gdzie został naczelnikiem Wydziału Polityki Emigracyjnej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Równocześnie był wykładowcą prawa prasowego w Wyższej Szkole Dziennikarskiej, od 1935 prowadził sprawy emigracyjno-kolonizacyjne w Międzynarodowym Biurze Pracy przy Lidze Narodów w Genewie. Walczył podczas kampanii wrześniowej w 1939 w sztabie Podgrupy "Radom" Grupy "Kielce" płk. Kazimierza Glabisza. Po upadku kampanii wrześniowej, w grudniu 1939 r. przedostał się przez Węgry do Francji, a stąd do Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu działań wojennych pozostał na emigracji. Był kierownikiem sekcji opieki nad wysiedleńcami Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Odbudowy (UNRRA) w Londynie, a od 1946 r. pracował w ONZ w Stanach Zjednoczonych. W latach 1965–69, 1971 i 1973 wykładał socjologię i antropologię społeczną na Wydziale Antropologii Społecznej na Uniwersytecie Ibero-Amerykańskim w mieście Meksyk. Członek korespondent Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie^[2].

11 lutego 1985 urna z jego prochami została przez rodzinę sprowadzona do Polski i pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Książki

Emigracja jugosławiańska, Warszawa 1932
Wrzesień w Polsce [pod pseud. Lucjan Łagniewski], Londyn 1942
Ludzie, fetysze i kartki do głosowania : (pamiętnik z Togo), Londyn 1972
O niespokojnym życiu i smutnej śmierci Karola Beneskiego, Kraków 1981

Ordery i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[3]
Krzyż Walecznych
Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)^[4]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
Krzyż Zasługi Gwardii Cywilnej (Soujeluskuntain Ansioristi) (Finlandia)

Przypisy

↑ Dan Hirschberg: Drzewo genealogiczne rodziny Langrok/Langrod ics.uci.edu
↑ Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 86. docplayer.pl. [dostęp 2017-05-07].
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w dziedzinie organizacji opieki państwowej nad emigracją”.
↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938. Warszawa: Ministerstwo Spraw Zagranicznych, 1938, s. 199.
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 412. [dostęp 2020-08-07].
P. Dobosz, Jerzy Stefan Władysław Langrod – biografia [w:] Źródła prawa administracyjnego. Konferencja z okazji 100 rocznicy urodzin Profesora Jerzego Stefana Langroda. Uniwersytet Jagielloński - 23 kwietnia 2004 r., Zakamycze 2005, ISBN 83-7444-068-6, s. 15-28
Witold Lucjan Langrod. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 32, s. 5, 7 lutego 1985.
Marek Gałęzowski "Na wzór Berka Joselewicza. Żołnierze i oficerowie pochodzenia żydowskiego w Legionach polskich, Warszawa 2010

[1] Dan Hirschberg: Drzewo genealogiczne rodziny Langrok/Langrod ics.uci.edu

[puno-2] Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 86. docplayer.pl. [dostęp 2017-05-07].

[3] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w dziedzinie organizacji opieki państwowej nad emigracją”.

[4] M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[1]

[2]

[3]

[4]