Przejdź do zawartości

Wojska Lądowe Federacji Rosyjskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojska Lądowe Federacji Rosyjskiej
Godło
Państwo

 Rosja

Siły zbrojne

Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej

Data utworzenia

7 maja 1992

Proporzec

Wojska Lądowe Federacji Rosyjskiej (ros. Сухопутные войска Российской Федерации) – jeden z trzech podstawowych rodzajów Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (obok Sił Powietrzno-Kosmicznych Federacji Rosyjskiej i Marynarki Wojennej).

Wojska Lądowe są najliczniejszym i najbardziej zróżnicowanym pod względem uzbrojenia i metod działań bojowych rodzajem Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, przeznaczonym do odparcia agresji wroga na kontynentalnych teatrach działań wojennych, ochrony integralności terytorialnej i interesów narodowych Federacji Rosyjskiej[1]. W ich skład wchodzą: Wojska Zmechanizowane, Wojska Pancerne, Wojska Rakietowe i Artyleria, Wojska Obrony Powietrznej, zwiadowcze formacje i jednostki wojskowe, Wojska Inżynieryjne, Wojska Obrony Radiologicznej, Chemicznej i Biologicznej i Wojska Łączności[1].

Powstanie i rozwój Wojsk Lądowych Federacji Rosyjskiej

[edytuj | edytuj kod]

Federacja Rosyjska jako prawny następca ZSRR przejęła również kontrolę nad jego siłami zbrojnymi. W 1991 roku w wojskach lądowych Armii Radzieckiej służyło około 1,4 mln żołnierzy, w tym 1 mln poborowych. W latach dziewięćdziesiątych liczba żołnierzy była sukcesywnie redukowana, a w 2001 spadła do 321 tys., w tym 190 tys. służby zasadniczej.
W końcu pierwszej dekady XXI wieku wojska lądowe liczyły według różnych danych od 230 tys., łącznie z poborowymi, do 360 tys. żołnierzy, z czego 190 tys. stanowili poborowi[2].

Obowiązujący od 2008 „Plan przebudowy SZ FR do 2016 roku” oraz „Kierunki dalszego rozwoju do 2020 roku” zakładały do końca 2012 roku włączenie wszystkich związków operacyjnych i taktycznych w skład komponentu stałej gotowości bojowej. Do grudnia 2009 roku planowano zakończyć reorganizację struktur wojsk lądowych. Docelowo z około 1890 jednostek wojskowych planowano utrzymać jedynie około 172. W ramach reorganizacji pełne usamodzielnienie związków taktycznych umożliwiło rezygnację z ociężałej struktury armia - dywizja - pułk na korzyść formowanych korpuśno-brygadowych zespołów zadaniowych o większej elastyczności działania. Na poszczególnych kierunkach operacyjno-strategicznych rozformowano 23 z 24 utrzymywanych dywizji, w tym cztery pancerne, szesnaście zmechanizowanych i trzy forteczne. Potrzeba zabezpieczenia rosyjskich interesów w Arktyce dała podstawę do formowania brygad posiadających zdolności do działania w warunkach arktycznych. W lipcu 2012 rozpoczęto formowanie w rejonie Murmańska i Archangielska arktycznych brygad. Do grudnia 2012 zakończono proces przekazywania 200 Brygady Zmechanizowanej z Pieczengoły w podporządkowanie Wojsk Brzegowych Floty Północnej. Oprócz niej Flocie Północnej podlegają: 61 Brygada Piechoty Morskiej w Sputniku i 80 Arktyczna Brygada Zmechanizowana w Alakurtti[3].
W procesie reorganizacji do 2020 zdecydowano się na formowanie kolejnych 26 brygad. W ramach korekty programu, w lutym 2013 rozpoczęto jednak odtwarzanie 4 Kantemirowskiej Dywizji Pancernej oraz 2 Tamańskiej Dywizji Zmechanizowanej z Zachodniego OW. Wynikało to z chęci kontynuacji tradycji bojowych historycznych jednostek oraz specyfiki tego kierunku operacyjno-strategicznego.

W 2012 przystąpiono do kolejnego etapu zwiększania potencjału militarnego Rosji. Zintensyfikowano proces szkolenia wojsk. Przygotowywano je nie tylko do prowadzenia operacji regionalnych, ale też do ewentualnego dużego konfliktu z NATO. Charakterystyczna była korelacja między działaniami ćwiczebnymi a wykorzystywaniem sił w czasie prowadzenia faktycznych działań militarnych, takich jak aneksja Krymu czy wkroczenie do Donbasu. Testowano też scenariusze konfliktów na różnych frontach, od Polski i krajów bałtyckich, przez Ukrainę i Kaukaz, po Daleki Wschód i Arktykę. To, co łączy wszystkie te odcinki, to jeden wróg: USA, NATO i ich sojusznicy[4].

W grudniu 2015, w czasie rozszerzonego kolegium Ministerstwa Obrony FR, w obecności prezydenta Władimira Putina, minister obrony generał Siergiej Szojgu złożył raport o stanie sił zbrojnych. Wynikało z niego, że stopień ukompletowania jednostek wzrósł do 92%, o 10% zwiększono liczbę żołnierzy kontraktowych i po raz pierwszy armia rosyjska liczyła mniej szeregowych poborowych niż kontraktowych. Szojgu poinformował również, że sformowano osiem nowych brygad, a do wojsk dostarczono dwa brygadowe systemy rakietowe „Iskander-M”, 1772 czołgi i pojazdy opancerzone, 148 zestawów rakietowo-artyleryjskich oraz 2292 samochody różnego typu i przeznaczenia. W rezultacie tych dostaw, nowoczesne uzbrojenie w wojskach lądowych stanowiło pod koniec 2015 roku ponad 35%[5].

Jednostki wojsk lądowych

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 2015 w wojskach lądowych funkcjonowało[6]:

  • jedenaście armii (1 APanc, 6 A, 20 A, 49 A, 58 A, 2 A, 41 A, 5 A, 29 A, 35 A i 36 A)
  • jedna dywizja pancerna (4 Kantemirowska DPanc)
  • cztery brygady pancerne, w tym jedna w trakcie formowania
  • dwie dywizje zmechanizowane (2 Tamańska DZ i 201 DZ)
  • trzydzieści cztery brygady zmotoryzowane o różnej organizacji i wyposażeniu
  • jedna dywizja forteczna (18 DFort)
  • osiem brygad artylerii
  • cztery brygady artylerii rakietowej
  • jeden pułk artylerii rakietowej
  • dziewięć brygad rakiet operacyjno-taktycznych (w tym sześć wyposażonych w zestawy 9K720 Iskander-M/K)
  • dziewięć brygad przeciwlotniczych
  • cztery brygady inżynieryjne
  • jedna brygada MP
  • dziesięć pułków chemicznych
  • dziesięć brygad logistycznych

Uzbrojenie wojsk lądowych

[edytuj | edytuj kod]

Podstawowe uzbrojenie wojsk lądowych (2018)[7]:

  • 2700 czołgów (1700 T-72, 450 T-80 i 350 T-90),
  • 5400 opancerzonych wozów piechoty (w tym: 500 BWP-1, 3000 BWP-2, 500 BWP-3, 100 BTR-80 i 600 BTR-82)
  • ponad 6000 transporterów opancerzonych
  • ponad 1200 opancerzonych wozów rozpoznawczych,
  • ponad 4180 systemów artyleryjskich,
  • 120 taktycznych zestawów rakietowych,
  • ponad 1570 przeciwlotniczych zestawów rakietowych,
  • zestawy przenośnych przeciwpancernych i przeciwlotniczych pocisków kierowanych,
  • bezzałogowe aparaty latające.

Nadwyżka sprzętu jest przechowywana w składnicach jako rezerwa mobilizacyjna. Stanowi ją technika bojowa wycofywana z jednostek operacyjnych. Szacuje się, że zmagazynowane na potrzeby wojsk lądowych zapasy mobilizacyjne mogą być następujące[8]:

  • 17 500 czołgów (2800 T-55, 2500 T-62, 2000 T-64, 7000 T-72, 3000 T-80 i 200 T-90),
  • ponad 2000 opancerzonych wozów rozpoznawczych (głównie BRDM-2),
  • 8500 opancerzonych wozów piechoty (w tym: 7000 BWP-1 i 1500 BWP-2),
  • 6000 transporterów opancerzonych (2000 MTLB i 4000 BTR-60/70),
  • 22 565 systemów artyleryjskich oraz 2000 przeciwpancernych armat kalibru 100 mm (T-12/MT-12).
  • taktyczne zestawy rakietowe,
  • przeciwlotnicze zestawy rakietowe,
  • przenośne zestawy przeciwpancerne i przeciwlotnicze pociski kierowane

Dowódcy Wojsk Lądowych

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Сухопутные войска. [w:] интернет-портал Минобороны России [on-line]. Министерство обороны Российской Федерации (Минобороны России). [dostęp 2021-01-02]. (ros.).
  2. Janik 2018 ↓, s. 172.
  3. Janik 2018 ↓, s. 172–173.
  4. Janik 2018 ↓, s. 173.
  5. Janik 2018 ↓, s. 174.
  6. Janik 2018 ↓, s. 175.
  7. Żyła 2018 ↓, s. 33.
  8. Żyła 2018 ↓, s. 33–34.
  9. Сухопутные войска. [w:] интернет-портал Минобороны России [on-line]. Министерство обороны Российской Федерации (Минобороны России). [dostęp 2021-01-02]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]