Złoty Kocioł

Złoty Kocioł – wysoko położony (1986 m), piarżysty cyrk lodowcowy w północnych ścianach Małego Kieżmarskiego Szczytu (2513 m) w słowackich Tatrach Wysokich. Do późnego lata zwykle zalega w nim śnieg.

Od kotła tego w dół do Doliny Zielonej Kieżmarskiej prowadzi Złota Drabina – w górnej części ciąg trawiastych zachodów, w dolnej dość głęboki, piarżysty żleb^[1]. Od wschodu do kotła doprowadza Złota Ławka – system trawiastych zachodów biegnących w poprzek północnej ściany Kieżmarskiej Kopy. Droga przez Złotą Ławkę stanowi najłatwiejszy sposób dojścia do Złotego Kotła (choć dogodniejsze jest na ogół wejście Złotą Drabiną)^[1]. W górę natomiast biegną z kotła dwa wielkie żleby: ku południowemu wschodowi Kieżmarska Drabina, doprowadzająca na Niżnią Kieżmarską Przełęcz, na południowy zachód natomiast, aż do wybitnej Złotej Przełączki, biegnie Niemiecka Drabina^[1]. Jej dalszym przedłużeniem w górze są Niemiecka Ławka i Miedziana Drabina^[2].

Dno Złotego Kotła to rumowisko głazów, niektóre z nich są olbrzymie. Odwadniany jest przez Złotą Wodę, spływającą bardzo stromym Złotym Kominem, w którym tworzy ciąg wodospadów – Złote Skoki. W zimie powstaje tam jeden ciągły, 240-metrowy lodospad o nachyleniu 50–90°^[1].

„Złote” nazewnictwo związane jest z poszukiwaniem złota w tym rejonie. Potężna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu, opadająca do Doliny Zielonej Kieżmarskiej 900-metrowym urwiskiem, od dawna budziła zainteresowanie ludzi. Znana z poszukiwań kruszcu w XVIII wieku była m.in. pochodząca z Kieżmarku rodzina szewców Fabri (Fabry). O znalezieniu złota nic nie wiadomo, rodzina odkryła jednak rudę miedzi, którą następnie wydobywali^[3]. Dodatkową korzyścią było doskonałe poznanie ścian Małego Kieżmarskiego Szczytu, dzięki czemu byli zatrudniani w tym rejonie jako przewodnicy^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979. ISBN 83-217-2203-2.
↑ ^a ^b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
↑ Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. VI. Latchorzew: Trawers, 2008. ISBN 978-83-60078-05-1.

[whp-1] Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979. ISBN 83-217-2203-2.

[bedeker-2] Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.

[3] Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. VI. Latchorzew: Trawers, 2008. ISBN 978-83-60078-05-1.

[1]

[2]

[3]