Przejdź do zawartości

Zbigniew Rymarz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Rymarz
Ilustracja
Zbigniew Rymarz na swoim jubileuszowym recitalu – 90 lat z piosenką retro
20 Salon Literacki w Ognisku Polskim (2017)
Data i miejsce urodzenia

28 lipca 1927
Łuków

Narodowość

Polska

Dziedzina sztuki

muzyka, teatr

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal „Pro Patria”
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Rymarz (ur. 28 lipca 1927 w Łukowie) – polski pianista, kompozytor, aranżer, akompaniator, pedagog, dokumentalista i reżyser; znawca muzyki filmowej, filmu (głównie przedwojennego kina) oraz teatru i polskiego kabaretu.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec był wojskowym. Mieszkał wraz z rodzicami w Łukowie, a następnie w Białymstoku (1929–1935), Boernerowie (1935–1936, dziś Warszawa-Bemowo) i Płońsku (1936–1938). W sierpniu 1938 r. zamieszkał w Warszawie, przy ulicy Targowej 63[1], gdzie przebywał do października 1943 r. Do końca wojny mieszkał wraz z rodziną w Tyczynie koło Rzeszowa, gdzie był łącznikiem Armii Krajowej[2].

Po wojnie osiedlił się w Poznaniu, gdzie krótko uczęszczał do Akademii Muzycznej w Poznaniu, w klasie prof. Zygmunta Sitowskiego, u którego kontynuował prywatnie naukę gry na fortepianie. Studiował także stomatologię i polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim, których nie ukończył. Sezonowo związany był z Teatrem „Komedia Muzyczna”, Teatrem Polskim oraz Studium Dramatycznym w Poznaniu[3]. W 1951 r. powrócił do Warszawy, gdzie współpracował jako pianista z teatrami: Powszechnym, Kleks, Ludowym, Ateneum i Dramatycznym. W latach 1962–1963 był asystentem Ludwika Sempolińskiego na warszawskiej PWST.

Debiut muzyczny Zbigniewa Rymarza miał miejsce 31 stycznia 1948 roku w poznańskim Teatrze „Komedia Muzyczna”, gdzie akompaniował w przedstawieniu Jaś u raju bram Benatzky’ego. W 1958 r. założył telewizyjny Teatrzyk piosenki dla dzieci „Wiolinek”[4], który prowadził przez dziesięć lat[5]. Jako kompozytor i pianista współpracował z polskimi gwiazdami estrady, m.in. Grażyną Brodzińską, Heleną Grossówną, Martą Mirską, Jaremą Stępowskim, Lidią Wysocką[6] oraz ze scenami studenckimi, teatrami w Polsce, a także z londyńskim Polskim Ośrodkiem Społeczno-Kulturalnym[6].

Był reżyserem i autorem muzyki do kilkudziesięciu przedstawień i spektakli teatralnych[7]. Miał epizod aktorski w serialu filmowym Wojna domowa, gdzie w trzynastym odcinku wystąpił jako pianista akompaniujący Basi[8] oraz w drugiej serii serialu Dom, akompaniując Halinie Rowickiej i iluzjoniście. Cały czas aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym, występując w spektaklach muzycznych poświęconych twórczości Mariana Hemara, Włady Majewskiej, Renaty Bogdańskiej i artystom estradowym oraz filmowym dwudziestolecia międzywojennego.

25 września 2017 r. w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie odbył się jubileusz 90-lecia urodzin i 70-lecia pracy twórczej, powtórzony 10 grudnia 2017 r. w londyńskim Ognisku Polskim.

Jest znawcą twórczości artystów estradowych i filmowych; posiada archiwum tematyczne[3]. Mieszka w Warszawie.

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1948: Medal Wojska (Ministerstwo Obrony Narodowej, Londyn) – wręczony w 1990 r.
  • 1969: Odznaka Przyjaciela Dziecka (Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, legitymacja nr 37/69)
  • 1977: Srebrna Odznaka Honorowa "Za zasługi dla Warszawy" (Rada Narodowa m. st. Warszawy, legitymacja nr 5794)
  • 1985: Odznaka Krzyż Armii Krajowej (legitymacja nr 33324)
  • 1995: Odznaka Weterana Walk o Niepodległość (Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych)
  • 2003: Odznaka za zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych (legitymacja nr 30443)
  • 2004: Honorowe wyróżnienie „Złoty Liść” za wieloletnie popularyzowanie polskiej piosenki retro, upowszechnianie historii polskiego kabaretu okresu międzywojennego, kształcenie młodych artystów i stylową oprawę muzyczną widowisk oraz recitali na I Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Retro w Krakowie
  • 2004: Zasłużony Działacz Kultury (Minister Kultury Rzeczypospolitej Polskiej, legitymacja nr 788)
  • 2007: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP, legitymacja nr 311)
  • 2008: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (Prezydent RP, legitymacja nr 129-2008-11)[5]
  • 2013: Medal Zasłużony dla Warszawy (Rada Miasta Stołecznego Warszawy, legitymacja nr 1836)
  • 2016: Medal "Pro Patria" (Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych", legitymacja nr 5560/16)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jak za dawnych lat, czyli spacerkiem po przedwojennej Warszawie.
  2. ↑ Wywiad ze Zbigniewem Rymarzem na kulturaratka.pl.
  3. ↑ a b Skolimów. Pracowity żywot konesera piosenki.
  4. ↑ e-teatr.
  5. ↑ a b Zbigniew Rymarz na youtube.
  6. ↑ a b Encyklopedia Teatru Polskiego.
  7. ↑ Zbigniew Rymarz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-08].
  8. ↑ Film Polski.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbigniew_Rymarz&oldid=71317837”