Saltu al enhavo

Hinda Oceano

Redakti ligilojn
El Vikipedio, la libera enciklopedio
Reviziita versio de ĉi tiu paĝo, aprobita je 23 aŭg. 2020, estis bazita sur ĉi tiu versio.
Redaktas
 Ĉi tiu artikolo estas redaktata de Kani.
Por eviti la riskon de redaktokonflikto, ne redaktu la artikolon. Kontrolu la kronologion kaj forigu la ŝablonon, se necese.
Hinda Oceano
oceano • maro • regiono

Hinda Oceano.

Hinda Oceano.
Profundeco
  Maksimuma 7,209 m
Areo 73.556.000 km²
Supra tutaĵo Monda Oceano
Najbaraj tutaĵoj Atlantika Oceano
Suda Oceano
Kontinento Azio
Afriko
Aŭstralio
Antarktio
Landoj  Barato
 Sud-Afriko
 Indonezio
 Kenjo
 Mozambiko
 Madagaskaro
 Tanzanio
 Irano
 Pakistano
 Bangladeŝo
 Birmo
 Tajlando
 Aŭstralio
 Jemeno
 Omano
 Ĝibutio
 Komoroj
 Maŭricio
 Sejŝeloj
 Maldivoj
 Srilanko
 Orienta Timoro
Koordinatoj 20° 0′ 0″ S, 80° 0′ 0″ O (mapo)-2080Koordinatoj: 20° 0′ 0″ S, 80° 0′ 0″ O (mapo)
Map
Hinda Oceano
v • d • r

La Hinda Oceano estas oceano inter Afriko, Barato kaj Aŭstralio. Kun areo de 74,9 milionoj da km² ĝi estas la tria plej granda inter la kvin oceanoj. Ĝia volumo estas ĉirkaŭ 291,9 milionoj da km³. Ĝi kovras proksimume 20% el la akvosurfaco de la Tero.[1] Ĝin limigas Azio — inklude Baraton aŭ laŭ iama nomo Hindio, laŭ kies nomo la oceano estas nomigita[2][3][4][5]— norde, okcidente de Afriko, oriente de Aŭstralio, kaj sude de la Suda Oceano (aŭ, depende de la difino, de Antarkto).[6]

Laŭ interkonsento la Hindan Oceanon kaj Atlantikon disigas la longitudo de Kabo Aguljas (20°E), la Hindan kaj la Pacifikan Oceanon la longitudo de la kabo sudokcidenta de Tasmanio (meridiano 146°55' oriente),[7] la Hindan kaj la Sudan Oceanon la 60-a suda paralelo.

La plej norda etendiĝo de la Hinda Oceano estas proksimume la 30-a paralelo norde en la Persa Golfo. La oceano estas preskaŭ 10,000 km larĝa ĉe la sudaj pintoj de Afriko kaj Aŭstralio, kaj ties areo estas laŭ alia fonto 73,556,000 km²,[8] enkalkulante la areojn de la Ruĝa Maro kaj de la Persa Golfo. Krom ties kerno, la Hinda Oceano havas kelkajn grandajn marĝenajn aŭ regionajn marojn kiel la Araba Maro, la Lakediva Maro, la Somalia Maro, la Golfo de Bengalo, kaj la Andamana Maro.

La volumeno de la Hinda Oceano estas kalkulita je proksimume 292,131,000 km³.[9] Estas malgrandaj insuloj ĉe la kontinentaj bordoj. Insulaj landoj ene de la oceano estas Madagaskaro (la kvara plej granda insulo en la mondo), Barejno, Komoroj, Maldivoj, Maŭricio, Sejŝeloj kaj Srilanko. La arkipelago de Indonezio kaj la insula lando Orienta Timoro bordas la oceanon oriente.

Etimologio

Mapo de 1747 de Afriko en kiu la Hinda Oceano estas referencata kiel Orienta Oceano.

La Hinda Oceano estis konata per sia nuna nomo ekde almenaŭ 1515, kiam la latina formo Oceanus Orientalis Indicus ("Hinda Orienta Oceano") estis atestita, nomita el Hindio, kiu eniras en ĝi. Ĝi estis pli frue konata kiel Orienta Oceano, termino kiu estis ankoraŭ uzata dum la mezo de la 18a jarcento (vidu mapon), opozicie al la Okcidenta Oceano (Atlantiko) antaŭ la Pacifiko estis supozita.[10]

Male, ĉinaj esploristoj en la Hinda Oceano, dum la 15a jarcento, nomis ĝin Okcidentaj Oceanoj.[11] La oceano estis konata kiel Hindua Oceano kaj la Hinda Oceano en variaj lingvoj.

Pro la antikvgreka geografio la regiono de la Hinda Oceano konata de la grekoj estis nomita Eritrea Maro.[12]

Relative nova koncepto de "Hindoceana Mondo" kaj klopodoj reverki ties historion rezultis en novaj proponitaj nomoj, kiel 'Azia Maro' kaj 'Afrikazia Maro'.[13]

Geografio

Etendo kaj grando

La Hinda Oceano, laŭ la The World Factbook de la CIA [14] (blua areo), kaj kiel difinia de IHO (nigra linio - sen kalkuli marĝenajn akvokorpojn).

La limoj de la Hinda Oceano, kiel limigitaj de la Internacia Hidrografia Organizo en 1953 inkludis la Sudan Oceanon sed ne la marĝenajn marojn laŭlonge de la norda bordo, sed en 2000 la IHO dislimigis la Sudan Oceanon aparte, kio seperigis la akvon sude de 60°S el la Hinda Oceano sed inkludis la nordajn marĝenajn marojn. [15][16] Sude, la Hinda Oceano estas limigita de la Atlantika Oceano fare de la 20° orienta meridiano, iom sude de Kabo Aguljas, kaj de la Pacifika Oceano de la meridiano de 146°49'E, iom sude el la plej suda puknto de Tasmanio. La plej nordorienta etendo de la Hinda Oceano (inkludante la marĝenajn marojn) estas proksimume 30° norde en la Persa Golfo.[16]

La Hinda Oceano kovras 70 560 000 km², inkludante la Ruĝan Maron kaj la Persan Golfon sed ekskludante la Sudan Oceanon, aŭ 19.5% el la tutmondaj oceanoj; ties volumo estas 264 000 000 km³ aŭ 19.8% el la volumo de la tutmondaj oceanoj; ĝi havas averaĝan profundon de 3741 m kaj maksimuman profundon de 7906 m.[17]

La tuto de la Hinda Oceano estas en la Orienta Hemisfero kaj en la centro de la Orienta Hemisfero, la 90a orienta meridiano, pasas tra la Naŭdeka Orienta Kresto.

Marbordo kaj bretoj

Kontraste al Atlantiko kaj Pacifiko, la Hinda Oceano estas fermita de gravaj teramasoj kaj arkipelagoj en tri flankoj kaj ne etendas el poluso al poluso kaj similas al engolfita oceano. Ĝi estas centrita sur la Hindia Duoninsulo kaj kvankam tiu subkontinento ludis gravan rolon en ties historio, la Hinda Oceano estis iam kosmopolita areo interliganta diversajn regionojn per plinovigoj, komerco kaj religio ekde frue en la homa historio.[13]

Aŭstralio, Indonezio kaj Barato estas la tri landoj kun la plej longaj marbordoj kaj ekonomiaj ekskludaj zonoj. La kontinenta bretaro formas ĝis 15% de la Hinda Oceano. Pli ol du mil milionoj da personoj loĝas en landoj bordantaj al la Hinda Oceano, kompare kun 1.7 mil milionoj por la Atlantiko kaj 2.7 mil milionoj por la Pacifiko (kelkaj landoj bordas al pli ol unu oceano).[18]

Riveroj

Vido de la delto de Zambezi elfluanta al la Hinda Oceano el la spaco.[19]

La akvokolekta areo de la Hinda Oceano kovras 21 100 000 km², virtuale identa al tiu de la Pacifika Oceano kaj duono de tiu de la Atlantika baseno, aŭ 30% de ties oceana surfaco (kompare kun 15% por la Pacifiko). La Hindoceana akvokolekta baseno estas dividata en ĉirkaŭ 800 unuopaj basenoj, duono el tiuj kiuj iras al Pacifiko, el kio 50% estas en Azio, 30% en Afriko, kaj 20% en Aŭstralazio. La riveroj de la Hinda Oceano estas pli mallongaj averaĝe (740 km) ol tiuj de la aliaj gravaj oceanoj. La plej grandaj riveroj estas (ordo 5 laŭ Strahler) Zambezi, Gango-Bramaputro, Induso, Juba, kaj Murray kaj (ordo 4) Ŝatt al-Arab, Ŭadi Ad Daŭasir (forsekigita riversistemo en la Arabia Duoninsulo) kaj Limpopo.[20]

Geologio

Batimetria mapo de Centrhindia Dorso.

La afrika, hinda, kaj antarkta krustaj platoj konverĝas en la Hinda Oceano ĉe la Rodrigesa Triobla Kuniĝejo. Iliajn ligojn markas branĉoj de la mez-oceana kresto, kiuj formas inversan Y, kie la tigo iras suden de la limo de la kontinenta deklivo proksime de Mumbajo, Barato. La orientajn, okcidentajn, kaj sudajn basenojn tiel formitajn subdividas krestoj en pli malgrandajn basenojn.

La kontinentaj deklivoj de la oceano estas mallarĝaj, averaĝe 200 kilometrojn (125 mejl.) larĝaj. Escepto estas la okcidenta marbordo de Aŭstralio, kie la bretlarĝo superas 1,000 kilometrojn (600 mejl.). La meza profundo de la oceano estas 3,890 m (12,762 ft). Ĝia plej profunda punkto estas Diamantina Deep en la profundejo Diamantina, 8,047 m (26,401 ft) profunda; oni foje konsideras ankaŭ la profundejon Sunda, je profundo de 7,258-7,725 m (23,812-25,344 ft).[21] Norde de 50° suda latitudo, 86% de la ĉefbaseno estas kovritaj per pelagaj sedimentoj, el kiuj pli ol duono estas globigerina ŝlimo. La ceteraj 14% estas tavoligitaj per bukloŝtofgenaj sedimentoj. Glacieja eksterenlavo dominas la ekstremajn sudajn latitudojn.

Marĝenaj maroj

Laŭlonge de la orienbta marbordo de Afriko, la Mozambika kanalo separas Madagaskaron el la kontinenta Afriko, dum la Maro de Zanj estas norde de Madagaskaro.

Ĉe la norda marbordo de la Araba Maro, la Golfo de Adeno estas konektita al la Ruĝa Maro pere de la markolo Bab-el-Mandeb. En la Adena Golfo, la Golfo de Tadjura estas en Ĝibutio kaj la Guardafui Kanalo separas la insulon Sokotoro el la Korno de Afriko. La norda pinto de la Ruĝa Maro finas en la Akaba Golfo kaj en la Sueza Kanalo. La Hindan Oceanon artefarite ligas al la Mediteranea Maro la Sueza Kanalo, kiu estas alirebla ekde la Ruĝa Maro. La Araba Maro estas konektita al la Persa Golfo pere de la Golfo de Omano kaj de la Hormuza Markolo. En la Persa Golfo, la Golfo de Barejno separas Kataron el la Araba Duoninsulo. La ĉefaj markolaj punktoj estas Bab al-Mandab, la Lomboka Markolo kaj la Palka Markolo.

Laŭlonge de la okcidenta marbordo de Barato, la Kutĉ-Golfo kaj la Golfo de Ĥambato estas en Guĝarato en la norda pinto dum la Lakadiva Golfo separas la Maldivojn el la suda pinto de Barato. La Bengala Golfo estas ĉe la orienta marbordo de Barato. La Golfo de Mannar kaj la Palka Markolo separas Srilankon el Barato, dum Rama Setu separas ambaŭ. La Andamana maro estas inter la Bengala Golfo kaj la Andamanaj Insuloj.

En Indonezio, la tiel nomata Indonezia Marvojo estas komponita de la markoloj Malaka, Sunda kaj la Toresa. La Karpentaria Golfo estas ĉe la aŭstralia norda marbordo dum la Granda Aŭstralia Golfego konstituas grandan parto de ties suda marbordo.

Insuloj

Plej granda nombro de insuloj estas en la arkipelago de Indonezio, nome centrokcidenta limo de la Hinda Oceano
Mapo de la Hinda Oceano
Reliefmapo de la Hinda Oceano

En la Hinda Oceano troviĝas jenaj sendependaj insul-ŝtatoj:

Dependaj insuloj inter aliaj estas:

Biologio

Delfeno ĉe Okcidenta Aŭstralio.
Fiŝaro de Blankgorĝaj kirurgofiŝoj ĉe Maldivoj estas ekzemplo de ekzota faŭno de varmaj partoj de Hindia Oceano.
Reĝaj pingvenoj surteriĝantaj en la Krozeta Arkipelago apud Antarkto, kio altiras kelkajn malmultajn turistojn.

Inter tropikaj oceanoj, okcidenta Hinda Oceano estas hejmo de unu el la plimultiĝo de plej grandaj koncentroj de fitoplanktono en somero, pro fortaj ventoj musonaj. Tiuj musonaj ventoj rezultas en forta marborda kaj malfermoceana suprenfluado, kio enmetas nutraĵojn en la supraj zonoj kie sufiĉa lumo estas disponebla por fotosintezo kaj produktado de fitoplanktono. Tiu fitoplanktona plimultiĝo subtenas la maran ekosistemon, kiel la bazo de la mara nutroĉeno, kaj finfine la pli grandajn fiŝospeciojn. La Hinda Oceano havas la duan plej grandan kvanton de la plej ekonomie valoran kaptadon de tinuso.[22] Tiu estas fiŝo de granda kaj kreskanta gravon por la bordaj landoj ĉu por enlanda konsumado ĉu por eksportado. Fiŝkaptaj ŝiparoj el Rusio, Japanio, Sud-Koreio, kaj Tajvano ekspluatas la Hindan Oceanon, ĉefe por salikokoj kaj tinuso.[23]

Esplorado indikas, ke pliiĝantaj oceanaj temperaturoj ludas gravan rolon sur la mara ekosistemo. Studo pri la fitoplanktonaj ŝanĝoj en la Hinda Oceano indikas malpliigon de ĝis 20% en la marplanktono en la Hinda Oceano, dum la pasintaj ses jardekoj. Ankaŭ la indicoj de fiŝkaptado de tinuso malpliiĝis je 50–90% dum la pasinta duonjarcento, ĉefe pro pliiĝanta industria fiŝkaptado, kun la oceana plivarmiĝo aldonante plian streson al la fiŝospecioj.[24]

Endanĝeritaj kaj vundeblaj marmamuloj kaj testudoj:[25]

Nomo Distribuo Tendenco
Endanĝeritaj
Aŭstralia marleono
(Neophoca cinerea)		 Sudokcidenta Aŭstralio Malpliiĝanta
Blua baleno
(Balaenoptera musculus)		 Tutmonda Pliiĝanta
Boreala baleno
(Balaenoptera borealis)		 Tutmonda Pliiĝanta
Kurtkapa orcelo
(Orcaella brevirostris)		 Sudorienta Azio Malpliiĝanta
Plumba delfeno
(Sousa plumbea)		 Okcidenta Hinda Oceano Malpliiĝanta
Kelonio
(Chelonia mydas)		 Tutmonda Malpliiĝanta
Vundeblaj
Dugongo
(Dugong dugon)		 Ekvatoraj Hinda Oceano kaj Pacifiko Malpliiĝanta
Kaĉaloto
(Physeter macrocephalus)		 Tutmonda Unknown
Balenoptero
(Balaenoptera physalus)		 Tutmonda Pliiĝanta
Aŭstrala orcelo
(Orcaella heinsohni)		 Norda Aŭstralio, Nov-Gvineo Malpliiĝanta
Ĉina ĝibodelfeno
(Sousa chinensis)		 Sudorienta Azio Malpliiĝanta
Nigra foceno
(Neophocaena phocaenoides)		 Norda Hinda Oceano, Sudorienta Azio Malpliiĝanta
Sahula delfeno
(Sousa sahulensis)		 Norda Aŭstralio, Nov-Gvineo Malpliiĝanta
Leda martestudo
(Dermochelys coriacea)		 Tutmonda Malpliiĝanta
Oliveca martestudo
(Lepidochelys olivacea)		 Tutmonda Malpliiĝanta
Kareto
(Caretta caretta)		 Tutmonda Malpliiĝanta

Ĉirkaŭ 80% de la Hinda Oceano estas malferma oceano kaj inkludas naŭ grandajn marajn ekosistemojn: nome Aguljas Marfluo, Somaliborda Marfluo, Ruĝa Maro, Araba Maro, Golfo de Bengalo, Golfo de Tajlando, Okcidentcentra Aŭstralia Breto, Nordokcidenta Aŭstralia Breto kaj Sudokcidenta Aŭstralia Breto. Koralrifoj kovras ĉirkaŭ 200 000 km². La marbordoj de la Hinda Oceano inkludas strandojn kaj intertajdajn zonojn kiuj kovras 3000 km² kaj 246 pli grandajn estuarojn. Suprenfluaj areoj estas malgrandaj sed gravaj. La salegaj salproduktejoj de Barato kovras 5000-10000 km² kaj specioj adaptitaj al tia medio, kiel Artemia salina kaj Dunaliella salina, estas gravaj por la birdovivo.[26]

Mangrovoj (kiel tiuj de Orienta Nusa Tenggara, Indonezio) estas la nuraj tropikaj al subtropikaj arbaroj adaptitaj por marborda medio. El sia origino en la marbordoj de la Hind-Malajzia regiono ili estis atingintaj tutmondan distribudon.
La celakanto (tie modelo el Oksfordo), kvankam formortinta dum milionoj da jaroj, estis remalkovritaj en la 20a jarcento. La hindoceana specio estas blua sum la indonezia specio estas bruna.

Koralrifoj, marherbejoj, kaj mangrovejoj estas la plej produktivaj ekosistemoj de la Hinda Oceano — marbordaj areoj produktas 20 tunojn por kvadrata kilometro da fiŝoj. Tiuj areoj, tamen, estas iom post iom urbigitaj fare de populacio ofte superanta kelkajn milojn da loĝantoj por kvadrata kilometro kaj la fiŝkaptaj teknikoj estas pli kaj pli efektivaj kaj ofte detruaj trans elteneblaj niveloj dum la pliiĝo en marsurfaca temperaturo pliigas la koralan blankigadon.[27]

Mangrovoj kovras 80 984 km² en la hindoceana regiono, aŭ preskaŭ duonon el la mangrova habitato de la tuta mondo, el kio 42 500 km² estas en Indonezio, aŭ 50% el la mangrovoj de la tuta Hinda Oceano. Mangrovoj originiĝis en la hindoceana regiono kaj adaptiĝis al tre ampleksa gamo de habitatoj ses ankaŭ suferas pro granda habitatoperdo.[28]

En 2016 ses novaj animalaj specioj estis identigitaj en hydrothermal vents in the Southwest Indian Ridge: a "Hoff" crab, a "giant peltospirid" snail, a whelk-like snail, a limpet, a scaleworm and a polychaete worm.[29]

The West Indian Ocean coelacanth was discovered in the Indian Ocean off South Africa in the 1930s and in the late 1990s another species, the Indonesian coelacanth, was discovered off Sulawesi Island, Indonesia. Most extant coelacanths have been found in the Comoros. Although both species represent an order of lobe-finned fishes known from the Early Devonian (410 mya) and though extinct 66 mya, they are morphologically distinct from their Devonian ancestors. Over millions of years, coelacanths evolved to inhabit different environments — lungs adapted for shallow, brackish waters evolved into gills adapted for deep marine waters.[30]

Biodiverseco

Of Earth's 36 biodiversity hotspot nine (or 25%) are located on the margins of the Indian Ocean.

  • Madagascar and the islands of the western Indian Ocean (Comoros, Réunion, Mauritius, Rodrigues, the Seychelles, and Socotra), includes 13,000 (11,600 endemic) species of plants; 313 (183) birds; reptiles 381 (367); 164 (97) freshwater fishes; 250 (249) amphibians; and 200 (192) mammals.[31]

The origin of this diversity is debated; the break-up of Gondwana can explain vicariance older than 100 mya, but the diversity on the younger, smaller islands must have required a Cenozoic dispersal from the rims of the Indian Ocean to the islands. A "reverse colonisation", from islands to continents, apparently occurred more recently; the chameleons, for example, first diversified on Madagascar and then colonised Africa. Several species on the islands of the Indian Ocean are textbook cases of evolutionary processes; the dung beetles, day geckos, and lemurs are all examples of adaptive radiation.ĉine Many bones (250 bones per square metre) of recently extinct vertebrates have been found in the Mare aux Songes swamp in Mauritius, including bones of the Dodo bird (Raphus cucullatus) and Cylindraspis giant tortoise. An analysis of these remains suggests a process of artidification began in the southwest Indian Ocean began around 4,000 year ago.[32]

  • Maputaland-Pondoland-Albany (MPA); 8,100 (1,900 endemic) species of plants; 541 (0) birds; 205 (36) reptiles; 73 (20) freshwater fishes; 73 (11) amphibians; and 197 (3) mammals.[31]

Mammalian megafauna once widespread in the MPA was driven to near extinction in the early 20th century. Some species have been successfully recovered since then — the population of white rhinoceros (Ceratotherium simum simum) increased from less than 20 individuals in 1895 to more than 17,000 as of 2013. Other species are still dependent of fenced areas and management programs, including black rhinoceros (Diceros bicornis minor), African wild dog (Lycaon pictus), cheetah (Acynonix junatus), elephant (Loxodonta africana), and lion (Panthera leo).[33]

This biodiversity hotspot (and namesake ecoregion and "Endemic Bird Area") is a patchwork of small forested areas, often with a unique assemblage of spieces within each, located within Ŝablono:Convert/km from the coast and covering a total area of c. Ŝablono:Convert/km2. It also encompasses coastal islands, including Zanzibar and Pemba, and Mafia.[34]

  • Horn of Africa; 5,000 (2,750 endemic) species of plants; 704 (25) birds; 284 (93) reptiles; 100 (10) freshwater fishes; 30 (6) amphibians; and 189 (18) mammals.[31]

This area, one of the only two hotspots that are entirely arid, includes the Ethiopian Highlands, the East African Rift valley, the Socotra islands, as well as some small islands in the Red Sea and areas on the southern Arabic Peninsula. Endemic and threatened mammals include the dibatag (Ammodorcas clarkei) and Speke's gazelle (Gazella spekei); the Somali wild ass (Equus africanus somaliensis) and hamadryas baboon (Papio hamadryas). It also contains many reptiles.[35] In Somalia, the centre of the Ŝablono:Convert/km2 hotspot, the landscape is dominated by Acacia-Commiphora deciduous bushland, but also includes the Yeheb nut (Cordeauxia edulus) and species discovered more recently such as the Somali cyclamen (Cyclamen somalense), the only cyclamen outside the Mediterranean. Warsangli linnet (Carduelis johannis) is an endemic bird found only in northern Somalia. An unstable political regime has resulted in overgrasing which has produced one of the most degraded hotspots where only c. 5 % of the original habitat remains.[36]

  • The Western Ghats–Sri Lanka; 5,916 (3,049 endemic) species of plants; 457 (35) birds; 265 (176) reptiles; 191 (139) freshwater fishes; 204 (156) amphibians; and 143 (27) mammals.[31]

Encompassing the westcoast of India and Sri Lanka, until c. 10,000 years ago a landbridge connected Sri Lanka to the Indian Subcontinent, hence this region shares a common community of species.[37]

  • Indo-Burma; 13.500 (7,000 endemic) species of plants; 1,277 (73) birds; 518 (204) reptiles; 1,262 (553) freshwater fishes; 328 (193) amphibians; and 401 (100) mammals.[31]

Indo-Burma encompasses a series of mountain ranges, five of Asia's largest river systems, and a wide range of habitats. The region has a long and complex geological history, and long periods rising sea levels and glaciations have isolated ecosystems and thus promoted a high degree of endemism and speciation. The region includes two centres of endemism: the Annamite Mountains and the northern highlands on the China-Vietnam border.[38] Several distinct floristic regions, the Indian, Malesian, Sino-Himalayan, and Indochinese regions, meet in a unique way in Indo-Burma and the hotspot contains an estimated 15,000–25,000 species of vascular plants, many of them endemic.[39]

  • Sundaland; 25,000 (15,000 endemic) species of plants; 771 (146) birds; 449 (244) reptiles; 950 (350) freshwater fishes; 258 (210) amphibians; and 397 (219) mammals.[31]

Sundaland encompasses 17,000 islands of which Borneo and Sumatra are the largest. Endangered mammals include the Bornean and Sumatran orangutans, the proboscis monkey, and the Javan and Sumatran rhinoceroses.[40]

  • Wallacea; 10,000 (1,500 endemic) species of plants; 650 (265) birds; 222 (99) reptiles; 250 (50) freshwater fishes; 49 (33) amphibians; and 244 (144) mammals.[31]
  • Southwest Australia; 5,571 (2,948 endemic) species of plants; 285 (10) birds; 177 (27) reptiles; 20 (10) freshwater fishes; 32 (22) amphibians; and 55 (13) mammals.[31]

Stretching from Shark Bay to Israelite Bay and isolated by the arid Nullarbor Plain, the southwestern corner of Australia is a floristic region with a stable climate in which one of the world's largest floral biodiversity and an 80% endemism has evolved. From June to September it is an explosion of colours and the Wildflower Festival in Perth in September attracts more than half a million visitors.[41]

Ekologio

Pro la izoliteco kiun dum jarcentoj kaj jarmiloj ĝuis aŭ suferis kelkaj insuloj de la Hinda Oceano en ili disvolviĝis specifa faŭno (eĉ flaŭro) kun multaj endemioj ĉefe en Madagaskaro, Reunio, Rodrigeso aŭ Sejŝeloj, eĉ en Srilanko aŭ Indonezio. Tiu situacio draste ŝanĝiĝis post la alveno de la homo (foje tre bezonanta manĝaĵon) kaj pli malbone kun ĝi venis al tiuj insuloj ankaŭ gregoj, ratoj, katoj, hundoj kaj aliaj bestoj kiuj ŝanĝis la medion kaj eĉ kaŭzis la formortigon de specioj, kiel la fama dido.

Historio

La ekonomie grava Silka Vojo (ruĝa) kaj la spicaj komercvojoj (blue) estis blokitaj de la Otomana Imperio ĉ. 1453 kun la falo de la Bizanca Imperio. Tio spronis esploradon, kaj oni trovis novan marvojon ĉirkaŭ Afriko, komencigante la epokon nomitan Epoko de Malkovroj.

La Hinda Oceano situas tie, kie iam kuŝis la kontinento Gondvano.

La plej fruaj civilizacioj de la mondo (tiuj de Mezopotamio, de la antikva Egiptujo kaj de la hinda subkontinento) estiĝis ĉirkaŭ la Hinda Oceano. La Hinda Oceano estas multe pli trankvila ol la Atlantika kaj la Pacifika oceanoj, tiel ke ĝi pli frue estis uzata por navigado kaj ŝipa komerco.

Dum la epoko de la islama ekspansio la arabaj komercistoj rapide ŝipveturis la tutan oceanon kontaktante tiom kun la orientafrikaj kulturoj, kiom kun la riĉaj landoj de Hindio aŭ Indonezio. Krome islamo disvastiĝis tra Hindio aŭ eĉ la Filipinoj oriente kaj al Somalio aŭ tie, kie nun troviĝas Tanzanio sude. Ĉar samtempe (komence de la dua jarmilo) ili kontrolis la tutan sudan flankon de la Mediteraneo, ili ĝuis monopolon de la komerco de aziaj varoj, ekzemple spicoj, kun la tiama Eŭropo. Eŭropanoj kompreneble serĉis manieron rompi tiun monopolon: en 1498 la portugala esploristo Vasco da Gama sukcesis rondveli (la unua eŭropano) la sudan parton de Afriko, eniri en la Hindan Oceanon kaj preter Mozambiko atingi sian celon, Hindion. Tiamaniere eŭropanoj (portugaloj unuaj, kaj poste britoj, francoj, nederlandanoj, ktp.) komencis unue komerci tra tiu oceano, poste setliĝi en jam konataj lokoj kaj poste eĉ alproprigi al si havenurbojn kaj internajn teritoriojn. Tiel naskiĝis koloniismo en Azio, antaŭ ol en Afriko.

Komerco

Tipa velboato ĉe la marbordo de Kenjo

La Hinda Oceano havigas ĉefajn marvojojn kiuj konektas la havenojn de Meza Oriento, Afriko, kaj orienta Azio kun Eŭropo kaj Ameriko. Ĝi eltenas partikulare pezan trafikon de nafto kaj petrolaj produktoj el la naftejoj de la Persa Golfo kaj Indonezio. Grandaj rezervejoj de hidrokarbidoj estas komercataj el la marbordaj areoj de Saŭdarabio, Irano, Barato, kaj Okcidenta Aŭstralio. Ĉirkaŭkalkule 40% el la tutmonda ĉeborda naftoproduktado devenas el la Hinda Oceano.[42] Strandaj sabloj riĉaj je pezaj mineraloj, kaj ĉebordaj kuŝejoj estas aktive espluatataj fare de marbordaj landoj, partikulare Barato, Pakistano, Sudafriko, Indonezio, Srilanko, kaj Tajlando.

Havenurboj ĉe la Hinda Oceano

Vido al Ĉenajo (la tiama Madraso) el la haveno, 1895

Tertremoj en la Hinda Oceano

Epicentro de la tertremo
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Tertremo en Hinda Oceano en 2004.

Terurajn efikojn havis tertremo en la Hinda Oceano, kiu okazis la 26-an de decembro 2004. Ĝi atingis 9,2 sur la skalo de Richter. La epicentro situis en la maro, proksime de la nordokcidenta pinto de Sumatro. La cunamo kaŭzita de la tertremo mortigis pli ol 300.000 homojn. Pleje suferis de la cunamo Indonezio, Tajlando, Hindio kaj Srilanko. Sed la ondoj atingis eĉ la 5.200 km foran Somalion.

Notoj

  1. ↑ (1986) The Indian Ocean and the Superpowers. Routledge. ISBN 0-7099-4241-9.
  2. ↑ . Online Etymology Dictionary. Online Etymology Dictionary. Alirita 18a Januaro 2011.
  3. ↑ Mathur, Anand. (2003) Indo-American Relations: Foreign Policy Orientations and Perspectives of P.V. Narasimha Rao and Bill Clinton. Scientific Publishers (India). ISBN 978-81-7233-336-2. “India occupies the central position in the Indian Ocean region that is why the Ocean was named after India”.
  4. ↑ Váli, F. A.. (1976) Politics of the Indian Ocean Region: The Balances of Power. Free Press. ISBN 978-0-02-933080-7.
  5. ↑ Hussain. Geography Of India For Civil Ser Exam. Tata McGraw-Hill Education, p. 12–251; "INDIA AND THE GEO–POLITICS OF THE INDIAN OCEAN"(16–33). ISBN 978-0-07-066772-3.
  6. ↑ 'Indian Ocean' — Merriam-Webster Dictionary Online. Alirita 2012-07-07. “ocean E of Africa, S of Asia, W of Australia, & N of Antarctica area ab 28,350,500 square miles (73,427,795 square kilometers)”.
  7. ↑ Limits of Oceans and Seas. International Hydrographic Organization Special Publication No. 23, 1953.
  8. ↑ Earth's Oceans. EnchantedLearning.com. Konsultita la 2013-07-16.
  9. ↑ Donald W. Gotthold, Julia J. Gotthold. (1988) Indian Ocean: Bibliography. Clio Press. ISBN 1-85109-034-7.
  10. ↑ . Indian Ocean. Alirita 18a de januaro 2011.
  11. ↑ Hui 2010, Abstract
  12. ↑ Anonymous. (1912) Periplus of the Erythraean Sea.
  13. ↑ 13,0 13,1 Prange 2008, Fluid Borders: Encompassing the Ocean, pp. 1382–1385
  14. ↑ Indian Ocean. The World Factbook. Central Intelligence Agency. Alirita 27a de novembro 2010.
  15. ↑ IHO 1953
  16. ↑ 16,0 16,1 IHO 2002
  17. ↑ Eakins, B.W.; Sharman, G.F. (2010). [www.ngdc.noaa.gov/mgg/global/etopo1_ocean_volumes.html "Volumes of the World's Oceans from ETOPO1".] Boulder, CO: NOAA National Geophysical Data Center. Alirita la 25an de julio 2015.
  18. ↑ Keesing, J.; Irvine, T. (2005). "Coastal biodiversity in the Indian Ocean: The known, the unknown" (PDF). Indian Journal of Marine Sciences. 34 (1): 11–26. Alirita la 23an de aŭgusto 2020. Introduction, p. 11–12; Table 1, p. 12.
  19. ↑ Zambezi River Delta : Image of the Day (29a de aŭgusto 2013).
  20. ↑ Vörösmarty et al. 2000, Drainage basin area of each ocean, pp. 609–616; Table 5, p 614; Reconciling Continental and Oceanic Perspectives, pp. 616–617
  21. ↑ Indian Ocean Geography, excerpted from: The World Factbook 1994, Central Intelligence Agency
  22. ↑ FAO 2016
  23. ↑ "Oceans: Indian Ocean". CIA – The World Factbook. 2015. Alirita la 23an de aŭgusto 2020.
  24. ↑ Roxy 2016, Discussion, pp. 831–832
  25. ↑ IUCN Red List. IUCN. Alirita 8a de julio 2019. . Serĉu parametrojn: Mammalia/Testudines, EN/VU, Indian Ocean Antarctic/Eastern/Western
  26. ↑ Wafar et al. 2011, Marine ecosystems of the IO
  27. ↑ Lindén & Souter 2005, Foreword, pp. 5–6
  28. ↑ Kathiresan & Rajendran 2005, Introduction; Mangrove habitat, pp. 104–105
  29. ↑ "New marine life found in deep sea vents", BBC News, 15 December 2016.
  30. ↑ Cupello et al. 2019, Introduction, p. 29
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 31,5 31,6 31,7 31,8 Mittermeier et al. 2011, Table 1.2, pp. 12–13
  32. ↑ Rijsdijk et al. 2009, Abstract
  33. ↑ Di Minin et al. 2013, "The Maputaland-Pondoland-Albany biodiversity hotspot is internationally recognized…""
  34. ↑ WWF-EARPO 2006, The unique coastal forests of eastern Africa, p. 3
  35. ↑ Horn of Africa. CEPF. Alirita 18 August 2019.
  36. ↑ Ullah & Gadain 2016, Importance of biodiversity, pp. 17–19; Biodiversity of Somalia, pp.25–26
  37. ↑ Bossuyt et al. 2004
  38. ↑ CEPF 2012: Indo-Burma, Geography, Climate, and History, p. 30
  39. ↑ CEPF 2012: Indo-Burma, Species Diversity and Endemism, p. 36
  40. ↑ Sundaland: About this hotspot. CEPF. Alirita 1 September 2019.
  41. ↑ Ryan 2009
  42. ↑ The World Factbook. Cia.gov. Konsultita la 2013-07-16.

Bibliografio

  • Braun, D., The Indian Ocean (1983)
  • Chandra, S., eld., The Indian Ocean (1987)
  • Chaudhuri, K. N., Trade and Civilization in the Indian Ocean (1985)
  • Cousteau, Jacques-Yves, kaj Diole, Philippe, Life and Death in a Coral Sea (1971)
  • Cubitt, Gerald, Islands of the Indian Ocean (1975)
  • Das Gupta, A., kaj Pearson, M.N., India and the Indian Ocean (1987)
  • Dowdy, W. L., kaj Trood, R., eds., The Indian Ocean (1985)
  • Kerr, A., ed., Resources and Development in the Indian Ocean Region (1981)
  • Nairn, A . E., kaj Stehli, F. G., eds., The Ocean Basins and Margins, Vuelo. 6: The Indian Ocean (1982)
  • Ostheimer, John M., eld., The Politics of the Western Indian Ocean Islands (1975)
  • Toussaint, Auguste, The History of the Indian Ocean, traduko de June Guicharnaud (1966).

Eksteraj ligiloj

Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Hinda_Oceano&oldid=7012460"