Арыстыд
Арыстыд | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
грэч. Ἀριστείδης | |||||||
| |||||||
|
|||||||
|
|||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
каля 540 да н.э.[1][2] |
||||||
Смерць |
467 да н.э.[1][2][…] |
||||||
Бацька | Лісімах | ||||||
Дзеці | сын Лісімах, дзве дочкі | ||||||
Грамадзянства | Афіны | ||||||
Член у | |||||||
Званне | стратэг | ||||||
Бітвы | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Арысты́д (стар.-грэч.: Ἀριστείδης; каля 530 — 467 да н.э.) — афінскі дзяржаўны дзеяч, вайскавод перыяду грэка-персідскіх войн (500—449 гадоў да н.э.).
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Сваю палітычную дзейнасць Арыстыд пачаў як прыхільнік рэфарматара Клісфена з роду Алкмеанідаў[3]. Пазней ён адышоў ад групоўкі Алкмеанідаў і заняў пазіцыю палітыка па-за групоўкамі, што было ўнікальным выпадкам для дзяржаўных дзеячаў яго часу[4]. Прычынай захопленага здзіўлення сучаснікаў была «справядлівасць» Арыстыда — ён заўсёды ставіў агульнадзяржаўныя інтарэсы вышэй за асабістыя і групавыя[5].
Прызначаны адным з дзесяці афінскіх стратэгаў, ён адрозніўся ў бітве пры Марафоне. Праз год Арыстыда абралі архонтам-эпанімам. Прыхільнік умацавання сухапутных ваенных сіл, з-за інтрыг Фемістокла, які імкнуўся пераўтварыць Афіны ў марскую дзяржаву і асцерагаўся яго суперніцтва, Арыстыд выгнаны з Афін у 482 годзе да н.э.[6] і з’ехаў на Эгіну. Праз два гады, у сувязі з нашэсцем Ксеркса на Грэцыю, Арыстыд у шэрагу іншых выгнаннікаў быў датэрмінова вернуты. Адклаўшы ўсе свае канфлікты з Фемістоклам, ён выказаў гатовасць служыць пад яго кіраўніцтвам і дзейна ўключыўся ў барацьбу з персамі. Ён удзельнічаў у бітве пры Саламіне: заняў востраў Псіталею, ачысціўшы яго ад персідскага гарнізона, а падчас бітвы знішчаў ці браў у палон персаў, якія спрабавалі бегчы.
Бліжэйшыя гады пасля Саламіна сталі пікам усёй кар’еры Арыстыда[7]. Праз год ён быў абраны стратэгам, прычым яго разглядалі не як радавога члена гэтай калегіі, а як самага аўтарытэтнага вайскавода і палітыка[7]. Ён на некаторы час стаў першай асобай у Афінах. У бітве пры Платэях, якая паклала канец персідскім уварваннем у Грэцыю, ён камандаваў афінскім атрадам. У 478 годзе да н.э. Арыстыд камандаваў афінскім флотам у Эгейскім моры. Па ініцыятыве Арыстыда і пад яго кіраўніцтвам Афіны стварылі магутнае ваенна-палітычнае аб’яднанне — Дэласкі саюз, пазней ператвораны ў Афінскую марскую дзяржаву[7]. На доўгі час Афінская дзяржава стала адным з вядучых цэнтраў сілы ў Грэцыі.
Пасля 478 года да н.э. Арыстыд адышоў ад актыўнай палітычнай дзейнасці. Ён быў адным з нешматлікіх афінскіх палітыкаў, якія ў апошнія гады жыцця не трапілі ў няласку дэмасу[8]. Памёр у 467 годзе да н.э., быў пахаваны за дзяржаўныя сродкі.
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ а б Аристид // Анрио — Атоксил — 1926. — Т. 3. — С. 324–325.
- ↑ а б Любкер Ф. Aristides // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 148.
- ↑ Плутарх. Арыстыд. 2
- ↑ Суриков 2008, с. 86.
- ↑ Суриков 2008, с. 87.
- ↑ Суриков 2008, с. 105.
- ↑ а б в Суриков 2008, с. 123.
- ↑ Суриков 2008, с. 134.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 2: Аршыца — Беларусцы / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 2. — 480 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0061-7 (т. 2).
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- Плутарх. Параўнальныя жыццяпісы. Арыстыд
- Герадот. Гісторыя
- Фукідыд. Гісторыя
- Арыстоцель. Афінская палітыя
Даследаванні
[правіць | правіць зыходнік]- на англійскай мове
- Harvey D. The Conspiracy of Agasias and Aischines (Plutarch, Aristeides 13) // Klio. — 1984. — Vol. 66. — № 1. — P. 58—73.
- Holland T. Persian Fire: The First World Empire and the Battle for the West. — New York: Doubleday, 2005. — ISBN 0385513119.
- Shapiro H. A. Kallias Kratiou Alopetheken // Hesperia. — 1982. — Т. 51. — № 1. — С. 69—73.
- на нямецкай мове
- Raubitschek A. E. Die Ruckkehr des Aristeides // Historia. — 1959. — Т. 8. — № 1. — С. 127—128.
- на італьянскай мове
- Calabi Limentani I. Aristide il Giusto. Fortuna di un nome // RIL. — 1960. — № 94. — С. 43—67.
- Piccirilli L. Aristide di Egina? Per l‘interpretazione degli ostraka Agora inv. P. 9945 e P 5878 // Zeitschrift fur Papyrologie und Epigraphik. — 1983. — № 51. — С. 169—176.
- Piccirilli L. Temistocle, Aristide, Cimone, Tucidide di Melesia fra politica e propaganda. — Genova, 1987. — 168 p.
- на рускай мове
- Суриков И. Е. Аристид: политик вне группировок // Античная Греция : политики в контексте эпохи: время расцвета демократии. — М.: Наука, 2008. — 383 с. — ISBN 978-5-02-036984-9.