Przejdź do zawartości

Apollo 7

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Apollo 7
Emblemat Apollo 7
Dane misji
Indeks COSPAR

1968-089A

Zaangażowani

 Stany Zjednoczone

Oznaczenie kodowe

CSM-101

Pojazd
Statek kosmiczny

Apollo 7

Masa pojazdu

20 533 kg

Rakieta nośna

Saturn IB AS-205

Załoga
Zdjęcie Apollo 7
Załoga Apollo 7 (22 maja 1968)
Dowódca

Walter Schirra

Załoga

Donn Eisele, Walter Cunningham

Start
Miejsce startu

Kennedy Space Center
wyrzutnia LC 34

Początek misji

11 października 1968 roku
15:02:45 UTC

Orbita okołoziemska
Liczba orbit

163

Apogeum

452 km

Perygeum

165 km

Lądowanie
Miejsce lądowania

Atlantyk 27°32′N 64°04′W/27,533333 -64,066667 (wodowanie)

Lądowanie

22 października 1968
12:11:48 UTC

Czas trwania misji

10 d 20 h 9 min 3 s

Przebyta odległość

7,3 mln km

Liczba okrążeń Ziemi

163

Program Apollo

Apollo 7 – pierwszy lot załogowy w ramach programu Apollo. Pierwsza amerykańska wyprawa z trzyosobową załogą.

Podstawowe dane

[edytuj | edytuj kod]
źródło[1]
  • Statek kosmiczny: CSM-101
  • Rakieta nośna: AS-205
  • Stanowisko startowe: 34
  • Start: 11 października 1968, 10:02:45 EST
  • Azymut startu: 72°
  • Apogeum: 452 km (orbita najwyższa)
  • Perygeum: 165 km
  • Liczba okrążeń: 163
  • Czas trwania misji: 10 dni 20 godz. 9 min. 3 s.
  • Wodowanie: 22 października 1968, 06:11:48 EST

Statek kosmiczny i rakieta nośna

[edytuj | edytuj kod]
źródło[1]

Czas dostarczenia elementów do KSC

  • Statek kosmiczny: maj 1968
  • Pierwszy stopień rakiety nośnej (S-IB): marzec 1968
  • Drugi stopień rakiety nośnej (S-IVB): kwiecień 1968
  • Instrument Unit (IU): kwiecień 1968
  • Masa startowa statku kosmicznego: 20 553 kg
  • Masa startowa rakiety nośnej: 592 670 kg

Cele główne misji

[edytuj | edytuj kod]
  • Test statku Apollo w locie załogowym.
  • Test procedur i infrastruktury naziemnej w locie załogowym.
  • Wykazanie zdolności statku Apollo do przeprowadzenia spotkania z innym obiektem na orbicie.

Zrealizowano wszystkie główne cele misji. Wykonano też wszystkie zaplanowane testy.

Opis celów misji

[edytuj | edytuj kod]
źródło[1]
  • Uzyskanie danych o zużyciu powłoki termicznej głównego radiatora ECS.
  • Wyznaczenie orientacji statku za pomocą żyroskopowego układu odniesienia.
  • Wykonanie manewrów z użyciem silników SPS i RCS pod kontrolą komputera.
  • Test automatycznej i ręcznej orientacji statku silnikami RCS.
  • Test działania podsystemów zarządzania wodą w warunkach lotu.
  • Wykonanie obserwacji gwiazd i krawędzi tarczy Ziemi w celu opracowania modelu krawędzi tarczy.
  • Uzyskanie danych o zużyciu zasobów statku Apollo w trakcie misji.
  • Test pozyskiwania wody z ogniw paliwowych w stanie nieważkości.
  • Ocena osiągów silnika SPS w przestrzeni kosmicznej.
  • Ocena funkcjonowania systemu łączności w paśmie S pomiędzy Apollo a MSFN.
  • Przeprowadzenie testów odpalenia silnika SPS z minimalnym ciągiem.
  • Ocena warunków pracy na pokładzie statku kosmicznego.
  • Test funkcjonowania toalety w warunkach lotu.
  • Test zapasowego obiegu chłodzenia.
  • Przeprowadzenie spotkania statku Apollo ze stopniem S-IVB.
  • Optyczna obserwacja celu dokowania za pomocą sekstantu.
  • Przeprowadzenie separacji statku Apollo od stopnia S-IVB.
  • Uzyskanie danych o wibracjach statku Apollo.
  • Wykonanie kolorowych i czarno-białych fotografii powierzchni Ziemi z orbity.
  • Wykonanie kolorowych fotografii obszarów pokrytych chmurami do analiz meteorologicznych.
  • Test wejścia w atmosferę z orbity okołoziemskiej pod kontrolą komputera pokładowego.
  • Ocena działalności systemu sterowania wejściem w atmosferę podczas pracy silnika SPS i po jej zakończeniu.

Przebieg misji

[edytuj | edytuj kod]

Start odbył się 11 października 1968 roku o godzinie 15:02:45 UTC. Miejscem startu był kosmodrom na Przylądku Kennedy’ego. Rakietą nośną była rakieta Saturn IB (udźwig tej rakiet był pięć razy mniejszy od Saturna V). Statek został wprowadzony na początkową orbitę o parametrach 228 x 284 km. Ponieważ Apollo 7 nie został wyposażony w lądownik księżycowy LM, osłona drugiego stopnia rakiety zawierała jedynie ramę do której zamontowano cel do symulacji dokowania, przeznaczony do ćwiczeń z udziałem pilota misji, Donna Eisele[1].
Przed i w trakcie startu kabina była wypełniona mieszaniną tlenu i azotu w stosunku 6:4, co stanowiło rezultat tragicznej lekcji, jaką stanowił dla NASA pożar na pokładzie Apollo 1. Z czystego tlenu składała się atmosfera wewnątrz skafandrów załogi. Zawartość tlenu zaczynała rosnąć w kabinie dopiero po starcie, zmierzając stopniowo do 100% przy ciśnieniu 345 hPa. W porównaniu ze statkami wykorzystywanymi we wcześniejszych programach kosmicznych, kapsuła Apollo była stosunkowo wygodna – astronauci mogli się w miarę swobodnie poruszać, a nawet przygotowywać ciepłe posiłki. Silnik statku Apollo spisał się znakomicie, wykonując nie tylko krótko- i długotrwałe odpalenia, ale także dużą liczbę odpaleń w trakcie lotu. Był to największy silnik, jakim załoga mogła sterować ręcznie, kontrolując kierunek wektora ciągu. Ćwiczenia obejmowały m.in. orbitalne spotkanie przeprowadzone jedynie za pomocą obserwacji wzrokowej i ustalenie orientacji statku w stosunku do celu dokowania za pomocą sekstantu. Ani rakieta nośna, ani statek kosmiczny nie spowodowały żadnych kłopotów. Zanotowano jedynie drobne anomalie, które były korygowano przez systemy zapasowe[1]. Załoga testowała działanie systemów nawigacyjnych i sterujących.

Po starcie załoga dość szybko zaczęła się nudzić codzienną monotonią, która wraz z przeziębieniem Schirry wprawiała całą trójkę w kłótliwy nastrój. Ucierpiała na tym kariera obu młodych astronautów. Ani Cunningham, ani Eisele nigdy więcej nie polecieli w Kosmos[2]. Jednak misja zakończyła się sukcesem. Nowy trzyosobowy statek sprawdził się i był gotów podjąć zadania, do których został stworzony.

Wodowanie kapsuły z astronautami odbyło się 22 października 1968 o godzinie 12:11:48 UTC. Miejsce wodowania: zachodni Atlantyk, 27°38′N, 64°09′W. Załogę na pokład podjął pełniący rolę okrętu ratowniczego, lotniskowiec USS Essex (CV-9) o godz. 13:08 UTC. Statek CM został podjęty 22 października 1968 o 14:03 UTC[1].

Podsumowanie

[edytuj | edytuj kod]
źródło[1]
  • Pierwszy załogowy lot Apollo.
  • Pierwszy lot statku Apollo wersji Saturn I Block 2.
  • Pierwszy lot z wykorzystaniem skafandrów kosmicznych Apollo.
  • Pierwszy lot z pełnym wyposażeniem załogi.
  • Pierwsza transmisja telewizyjna na żywo z kosmosu podczas misji załogowej.

Załoga

[edytuj | edytuj kod]

Załoga rezerwowa

[edytuj | edytuj kod]

Naziemna załoga wspierająca

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Robert Godwin: Apollo. Początek programu.. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2011, s. 56-60, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-831-8.
  2. Gene Kranz: Porażka nie wchodzi w grę. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2010, s. 241. ISBN 978-83-7648-467-9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]