Cláudio Hummes

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	25 maja 1975
Konsekrator	Aloísio Lorscheider
Współkonsekratorzy	Mauro Morelli; Urbano José Allgayer
Konsekrowani biskupi
Aldo di Cillo Pagotto	31 października 1997
Fernando Mason	1 maja 1999
Mílton Antônio dos Santos	20 sierpnia 2000
Manuel Parrado Carral	10 marca 2001
Pedro Luiz Stringhini	10 marca 2001
José Benedito Simão	25 stycznia 2002
Odilo Scherer	2 lutego 2002
Benedito Beni dos Santos	9 lutego 2002
Caetano Ferrari	7 lipca 2002
Pedro Sbalchiero Neto	5 kwietnia 2003
José Soares Filho	26 kwietnia 2003
Tomé Ferreira da Silva	9 marca 2005
Joaquim Justino Carreira	21 maja 2005
João Mamede Filho	1 lipca 2006
João Alves dos Santos	30 września 2006
João Bosco Barbosa de Sousa	25 marca 2007
Fernando José Monteiro Guimarães	31 marca 2008
Irineu Gassen	27 lipca 2008
Jorge Alves Bezerra	10 sierpnia 2008
João Inácio Müller	15 grudnia 2013
Współkonsekrowani biskupi
Gil Antônio Moreira	16 października 1999
Darci José Nicioli	3 lutego 2013

Cláudio Hummes
	Kardynał prezbiter
	Omnes vos fratres; Wszyscy braćmi jesteście
Kraj działania	Brazylia
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1934 ; Montenegro
Data i miejsce śmierci	4 lipca 2022 ; São Paulo
	Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa
Okres sprawowania	2006–2010
	Arcybiskup São Paulo
Okres sprawowania	1998–2006
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	franciszkanie
Prezbiterat	3 sierpnia 1958
Nominacja biskupia	22 marca 1975
Sakra biskupia	25 maja 1975
Kreacja kardynalska	21 lutego 2001; Jan Paweł II
Kościół tytularny	Sant Antonio da Padova in Via Merulana
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cláudio Hummes OFM (ur. 8 sierpnia 1934 w Montenegro w stanie Rio Grande do Sul, zm. 4 lipca 2022 w São Paulo) − brazylijski duchowny katolicki, były arcybiskup São Paulo, kardynał Kościoła katolickiego, były prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa, franciszkanin.

Życiorys

Pochodzi z rodziny o niemieckich korzeniach. Po wstąpieniu do franciszkanów w prowincji zakonnej Rio Grande do Sul przyjął imię zakonne Cláudio. Kształcił się w szkołach zakonnych w Taquari, Daltro Filho i Divinópolis. Złożył profesję uroczystą 2 lutego 1956, a święcenia prezbiteratu przyjął 3 sierpnia 1958 w Divinópolis^[1]. Obronił doktorat z filozofii w Papieskim Athenaeum Antonianum w Rzymie (1963), studiował także teorię ekumenizmu w Instytucie Ekumenicznym w Genewie (1968). Był profesorem filozofii Franciszkańskiego Seminarium w Garibaldi, gdzie pracował również w parafii. W latach 1965–1968 pełnił funkcję radcy ds. ekumenizmu Narodowej Konferencji Biskupów Brazylii, wykładał także na uczelniach w Viamão i Porto Alegre (Pontyfikalny Uniwersytet Katolicki). W latach 1972–1975 był przełożonym prowincji franciszkańskiej w Rio Grande do Sul.

22 marca 1975 został mianowany biskupem koadiutorem Santo André z prawem następstwa, 25 maja 1975 wyświęcony na biskupa tytularnego Carcabia przez Aloisio Lorscheidera (arcybiskupa Fortalezy). Pełnoprawnym biskupem Santo André został 29 grudnia 1975 po rezygnacji Jorge Marcosa de Oliveiry. Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (m.in. sesji specjalnej dla Kościoła w Ameryce, listopad-grudzień 1997) oraz IV konferencji generalnej Episkopatów Latynoamerykańskich w Santo Domingo (Dominikana, październik 1992). W maju 1996 przeszedł na arcybiskupstwo Fortalezy (w miejsce kardynała Lorscheidera), a w kwietniu 1998 na arcybiskupstwo São Paulo. Pełni funkcję Wielkiego Kanclerza Pontyfikalnego Uniwersytetu Katolickiego w São Paulo.

21 lutego 2001 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera Sant Antonio da Padova in Via Merulana. W lutym 2002 kardynał Hummes głosił w Watykanie rekolekcje wielkopostne, a w grudniu 2004 został powołany w skład Rady Kardynalskiej ds. badania Ekonomicznych i Organizacyjnych Problemów Stolicy Świętej. Był wymieniany w gronie papabile, potencjalnych faworytów do następstwa po zmarłym w kwietniu 2005 papieżu Janie Pawle II. 31 października 2006 Benedykt XVI mianował go prefektem Kongregacji ds. Duchowieństwa. 7 października 2010 zrezygnował z funkcji prefekta kongregacji, jego następcą został abp Mauro Piacenza^[2].

Brał udział w konklawe 2005 oraz konklawe 2013. 8 sierpnia 2014 w związku z ukończeniem 80 lat utracił prawo udziału w konklawe^[3].

Urzędy watykańskie

W 2013 roku kard. Hummes był członkiem^[4]:

Przypisy

↑ Schematismus Ordinis Fratrum Minorum, Romae 2009, s. 288.
↑ Rinunce e nomine. press.catholica.va, 2010-10-07. [dostęp 2013-03-02]. (wł.).
↑ Kard. C. Hummes kończy 80 lat. niedziela.pl. [dostęp 2014-08-08].
↑ Il Collegio Cardinalizio. www.vatican.va, 2013-02-22. [dostęp 2013-03-02]. (wł.).

Bibliografia

Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
Materiały w serwisie kosciol.pl
Cláudio Hummes [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2013-10-07] (ang.).

[test-1] Schematismus Ordinis Fratrum Minorum, Romae 2009, s. 288.

[2] Rinunce e nomine. press.catholica.va, 2010-10-07. [dostęp 2013-03-02]. (wł.).

[3] Kard. C. Hummes kończy 80 lat. niedziela.pl. [dostęp 2014-08-08].

[4] Il Collegio Cardinalizio. www.vatican.va, 2013-02-22. [dostęp 2013-03-02]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

Prefekci Kongregacji Soborowej	Giovanni Girolamo Morone (1564–1575) Francesco Alciati (1575–1580) Antonio Carafa (1580–1591) Girolamo Mattei (1591–1603) Paolo Emilio Zacchia (1603–1605) Francesco Maria Bourbon del Monte (1606–1607) Girolamo Pamphili (1607–1610) Pompeo Arrigoni (1610–1616) Orazio Lancellotti (1616–1620) Roberto Ubaldini (1621–1623) Cosimo de Torres (1623–1626) Bonifacio Bevilacqua (1626–1627) Roberto Ubaldini (1627–1635) Fabrizio Verospi (1636–1639) Giovanni Battista Pamphilj (1639–1644) Francesco Cennini de’ Salamandri (1644–1645) Pietro Luigi Carafa (1645–1655) Francesco Paolucci (1657–1661) Giulio Cesare Sacchetti (1661–1663) Angelo Celsi (1664–1671) Paluzzo Paluzzi-Altieri (1671–1673 proprefekt) Vincenzo Maria Orsini (1673–1675) Federico Baldeschi Colonna (1675–1691) Galeazzo Marescotti (1691–1696 proprefekt) Giuseppe Sacripante (1696–1700) Bandino Panciatici (1700–1718) Pier Marcellino Corradini (1718–1721) Curzio Origo (1721–1737) Antonio Saverio Gentili (1737–1753) Mario Millini (1753–1756) Giuseppe Spinelli (1756–1757 proprefekt) Giovanni Giacomo Millo (1756–1757) Clemente Argenvilliers (1757–1758) Ferdinando Maria de Rossi (1759–1775) Carlo Vittorio Amadeo della Lanze (1775–1784) Guglielmo Pallotta (1785–1795) Tommaso Antici (1795–1798) Filippo Carandini (1800–1810) Giulio Gabrielli (1814–1820) Emmanuele de Gregorio (1820–1834) Vincenzo Macchi (1834–1841) Paolo Polidori (1841–1847) Pietro Ostini (1847–1849) Angelo Mai (1851–1853) Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1853–1860) Prospero Caterini (1860–1881) Lorenzo Nina (1881–1885) Luigi Serafini (1885–1893) Angelo Di Pietro (1893–1902) Vincenzo Vannutelli (1902–1908) Casimiro Gennari (1908–1914) Francesco di Paola Cassetta (1914–1919) Donato Raffaele Sbarretti (1919–1930) Giulio Serafini (1930–1938) Luigi Maglione (1938–1939) Francesco Marmaggi (1939–1949) Giuseppe Bruno (1949–1954) Pietro Ciriaci (1954–1966)
Prefekci Kongregacji ds. Duchowieństwa	Jean Villot (1967–1969) John Joseph Wright (1969–1979) Silvio Oddi (1979–1986) Antonio Innocenti (1986–1991) José Tomás Sánchez (1991–1996) Darío Castrillón Hoyos (1996–1998 proprefekt) Darío Castrillón Hoyos (1998–2006) Cláudio Hummes (2006–2010) Mauro Piacenza (2010–2013) Beniamino Stella (2013–2021) Lazarus You Heung-sik (2021–2022)
Prefekci Dykasterii ds. Duchowieństwa	Lazarus You Heung-sik (od 2022)

Zmarli kardynałowie	Joaquim Arcoverde (1905) Sebastião Leme da Silveira Cintra (1930) Jaime de Barros Câmara (1946) Carlos Carmelo de Vasconcellos Motta (1946) Augusto da Silva (1953) Agnelo Rossi (1965) Eugênio de Araújo Sales (1969) Alfredo Vicente Scherer (1969) Paulo Evaristo Arns (1973) Avelar Brandão Vilela (1973) Aloísio Lorscheider (1976) José Freire Falcão (1988) Lucas Moreira Neves (1988) Serafim Fernandes de Araújo (1998) Geraldo Majella Agnelo (2001) Cláudio Hummes (2001) Eusébio Scheid (2003)
Żyjący kardynałowie bez uprawnień elektorskich	Raymundo Damasceno Assis (2010)
Żyjący kardynałowie elektorzy	Odilo Scherer (2007) João Braz de Aviz (2012) Orani Tempesta (2014) Sérgio da Rocha (2016) Leonardo Ulrich Steiner (2022) Paulo César Costa (2022)