Dyspepsja

Ten artykuł od 2019-03 wymaga dodania wiarygodnych źródeł medycznych dla zapewnienia weryfikowalności.

Możliwe, że zbyt mocno polega na źródłach pierwotnych. Podane poniżej informacje, mające charakter medyczny, mogą być częściowo lub w całości niepoparte dowodami naukowymi. Jako pozbawione odpowiednich źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Dyspepsja (gr. przedr. δυσ- dys- „źle, z trudem”, πέπτειν peptein „trawić”; łac. dyspepsia), pot. niestrawność – występowanie w nadbrzuszu przewlekłego lub nawracającego bólu, który trwa przynajmniej przez 4 tygodnie. Ta definicja została przyjęta w 1999 roku w Rzymie i nosi nazwę kryteriów rzymskich II. Poprzednia definicja, według tak zwanych kryteriów rzymskich I, mówiła o występowaniu bólu w nadbrzuszu w linii pośrodkowej ciała, którym towarzyszy uczucie pełności w nadbrzuszu, wczesne wrażenie sytości, wzdęcia i/lub nudności, nie brała ona jednak pod uwagę długości trwania objawów.

Powyższe sformułowania odnoszą się do pojęcia dyspepsji w sposób encyklopedyczny, jednakże ten termin jest często używany (w tym przez lekarzy) do określania tak zwanych objawów dyspeptycznych, których cechą wspólną jest jedynie ich związek z nadbrzuszem.

Objawy i rodzaje dyspepsji

poposiłkowe uczucie pełności w nadbrzuszu
odbijania
nudności i wymioty
uczucie wczesnej sytości
brak łaknienia
zgaga

Z uwagi na to, że powyższe objawy mogą być również objawem poważnej choroby przewodu pokarmowego, dyspepsję dzieli się na:

dyspepsję w przebiegu chorób organicznych
- choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy (15–25% przypadków występowania dyspepsji)
- refluks żołądkowo-przełykowy i refluks dwunastniczo-żołądkowy (5–15% przypadków)
- rak przełyku
- rak żołądka (oba nowotwory razem stanowią mniej niż 2% przypadków)
dyspepsję czynnościową (czyli występującą pomimo braku istotnej przyczyny, 60% przypadków)
- nadwrażliwość trzewna
- infekcja Helicobacter pylori (uwaga: sama infekcja, bez wywoływania objawów zapalenia błony śluzowej żołądka)
- czynniki dietetyczne i leki
- dym tytoniowy
- czynniki psychosocjalne

Trudności diagnostyczne

Jedyną pewną metodą pozwalającą na rozróżnienie powyższych schorzeń jest wykonanie gastroskopii. Jednak z uwagi na to, że dyspepsja jest częstą dolegliwością (dotyka do 25% populacji), przyjęto następujący sposób postępowania:

próba leczenia bez diagnostyki (badanie dodatkowe wykonuje się dopiero w przypadku braku poprawy po leczeniu)
- wiek poniżej 45 lat i brak poniższych objawów alarmujących:
  - przewlekłe wymioty
  - spadek masy ciała
  - dysfagia
  - objawy krwawienia z przewodu pokarmowego
  - niedokrwistość stwierdzona w badaniach
pilna pełna diagnostyka wykluczająca dysfagię organiczną
- osoby po 45. roku życia
- obecność objawów alarmowych.

Leczenie

W leczeniu niestrawności stosuje się kilka grup leków:

leki zobojętniające
leki prokinetyczne
leki hamujące wydzielanie kwasu solnego
- antagonisty receptora H₂
- inhibitory pompy protonowej (najwięcej badań klinicznych świadczy o skuteczności tej grupy)

Linki zewnętrzne

Artykuł w serwisie gastrologia.mp.pl, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.