Jump to content

Impressionismus

E Vicipaedia
Claudii Monet Impressio sole orto, 1872, oleum in textili, Musée Marmottan Monet Lutetiae. Ex hac pictura ortum est nomen motus, postquam commentarius "Exhibitio Impressionistarum" Ludovoci Leroy picturam adumbrationem tantum fuisse satirice dixit.
The Fighting Temeraire, ab I. M. W. Turner anno 1839 picta, opus atmosphaericum dictum, quod ortum impressionismi maxime movit.
Petri Augusti Renoir Saltatio ad Moulin de la Galette (Bal du moulin de la Galette) (Museum Orsay, 1876), unum ex magnis operibus clarissimis.[1]
Berthae Morisot Portus ad Lorient, 1869, Pinacotheca Artis Nationalis Vasingtoniae.
Iacobi Abbott McNeill Whistler Nocturnus in nigro et aureo: rocheta cadens, 1874, Institutum Artium Detroitense
Puella cum persicis (1887, Tretyakov Gallery), pictura a Valentino Serov facta
Arthuri Streeton Aetas aurea, Eaglemont, 1889 (Pinacotheca Nationalis Australiae), exemplum impressionismi Heidelbergensis.
Petri Severini Krøyer Hip, Hip, Hurrah!, 1888, Gothenburg Museum of Art; socios Pictorum Skagen monstrat.
Claudii Monet Nymphaeaceae, 1916, National Museum of Western Art, Tocio

Impressionismus fuit motus artis qui saeculo undevicensimo floruit, cui insigniter erant parvi, tenues, sed manifesti penicilli ictus, compositio aperta, exacta lucis mutantis depictio (saepe effectus temporis transientis attingens), res ordinariae, motio ut magna perceptionis experientiaeque humanae pars, et inusitati oculorum anguli. Impressionismus ortus est inter artifices Lutetiae habitantes qui liberis artis exhibitionibus annis 1870 et 1880 innotuerunt.

Vulgata artis societas in Francia impressionistas acriter petebat. Nomen huius motus ex Impressione sole orto, titulo tabulae Claudii Monet, derivatur, unde Ludovicus Leroy, criticus artis, vocabulum divulgavit in "Exhibitio Impressionistarum," recognitione satirica in Le Charivari diario Lutetiano edita.

Progressus impressionismis in artibus oculorum modos similes in aliis mediis mox produxit, qui musica impressionistica et litterae impressionisticis appellantur.

Conspectus

[recensere | fontem recensere]

Primi impressionistae, artifices rerum novarum suo tempore cupidi academicas picturae regulas violabant. Picturas ex coloribus libere versis, qui lineamentis formisque antecedebant, construebant, ex exemplo Eugenii Delacroix, Iosephi Mallord Gulielmus Turner, aliorumque pictorum. Etiam realisticas vitae quotidianae scaenas pingebant, saepeque foris laborabant. Naturae mortuae imaginesque hominum, cum picturis topiariis, olim in officina pictae erant.[2] Impressionistae reperierunt se breves transientisque lucis solaris effectus capere posse cum foris, vel ut Francice dicebant en plein air, laborarent. Generales contra singulos effectus depingebant, breves fractosque penicilli ictus colorum purorum et non mixtorum adhibentes—colorum non blande adumbratorum, ut mos fuerat—ad acres vibratus colorum effectus creandos.

Impressionistae maximi momenti

[recensere | fontem recensere]

Artifices maximi momenti in progressu impressionismi in Francia, alphabetice perscripti, erant:

Pinacotheca

[recensere | fontem recensere]

Praeter Franciam

[recensere | fontem recensere]

Inter impressionistas maximi momenti sunt:

Nexus interni

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ Ingo F. Walther, Masterpieces of Western Art: A History of Art in 900 Individual Studies from the Gothic to the Present Day, Part 1, (Centralibros Hispania Edicion y Distribucion, S.A., 1999), ISBN 3822870315.
  2. ↑ Maior exceptio erat Canaletto, qui foris laborare solebat, et camera obscura fortasse utebatur.
  3. ↑ Cole 1991: 242.
  4. ↑ Denvir 1990: 140.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Baumann, Felix Andreas, Marianne Karabelnik-Matta, Jean Sutherland Boggs, et Tobia Bezzola. 1994. Degas Portraits. Londinii: Merrell Holberton. ISBN 1858940141.
  • Bomford, David, Jo Kirby, John Leighton, Ashok Roy, et Raymond White. 1990. Impressionism. Londinii: National Gallery. ISBN 0300050356.
  • Cole, Bruce. 1991. Art of the Western World: From Ancient Greece to Post Modernism. Novi Eboraci: Simon and Schuster. ISBN 0671747282.
  • Denvir, Bernard. 1990. The Thames and Hudson Encyclopaedia of Impressionism. Londinii: Thames and Hudson. ISBN 0500202397.
  • Distel, Anne, Michel Hoog, et Charles S. Moffett. 1974. Impressionism; a centenary exhibition, the Metropolitan Museum of Art, December 12, 1974-February 10, 1975. Novi Eboraci: Metropolitan Museum of Art. ISBN 0870990977.
  • Eisenman, Stephen F. 2011. From Corot to Monet: The Ecology of Impressionism. Mediolani: Skira. ISBN 8857207064.
  • Gordon, Robert, et Andrew Forge. 1988. Degas. Novi Eboraci: Harry N. Abrams. ISBN 0810911426.
  • Gowing, Lawrence, cum Götz Adriani, Mary Louise Krumrine, Mary Tompkins Lewis, Sylvie Patin, et John Rewald. 1988. Cézanne: The Early Years 1859-1872. Novi Eboraci: Harry N. Abrams.
  • Jensen, Robert. 1994. Marketing modernism in fin-de-siècle Europe. Princetoniae: Princeton University Press. ISBN 0691033331.
  • Moffett, Charles S. 1986. The New Painting, Impressionism 1874-1886. Genavae: Richard Burton SA.
  • Moskowitz, Ira, et Maurice Sérullaz. 1962. French Impressionists: A Selection of Drawings of the French 19th Century. Bostoniae et Toronti: Little, Brown and Company. ISBN 0316585602.
  • Rewald, John. 1973. The History of Impressionism. Ed. quarta. Novi Eboraci: The Museum of Modern Art. ISBN 0870703609.
  • Richardson, John. 1976. Manet. Ed. 3a. Oxoniae: Phaidon Press. ISBN 0714817430.
  • Rosenblum, Robert. 1989. Paintings in the Musée d'Orsay. Novi Eboraci: Stewart, Tabori & Chang. ISBN 1556700997.

Mexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad picturas impressionisticas spectant (Impressionist paintings, Impressionism).
Vicicitatio habet citationes quae ad Impressionismus spectant.
Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Impressionismus&oldid=3851052"