Прејди на содржината

Jethro Tull

Од Википедија — слободната енциклопедија
Jethro Tull
Jethro Tull во живо во Хамбург во 1973
Животописни податоци
ПотеклоБлекпул, Англија
Жанрови
Период на активност
  • 1967–2011
  • 2017–денес
Издавачи
Мреж. местоjethrotull.com
Членови
  • Ијан Андерсон
  • Џек Кларк
  • Дејвид Гудијер
  • Џон Охара
  • Скот Хемонд

Jethro Tull (транскрипција: Џетро Тал) ― британска рок-група основана во Блекпул, во 1967 година. На почетокот свиреле блуз-рок и џез фузија, а подоцна вклучиле елементи на англиска фолк-музика, хард-рок и класична музика, при што создале препознатлив прогресивен рок звук.[1] Ијан Андерсон е централна фигура на групата и бил нејзин главен пејач, водач на групата, основач, главен композитор и единствен постојан член. Тој бил препознатлив по неговата изведба на флејта и карактеристичниот сценски настап.

Историја

[уреди | уреди извор]

Почетоци (1967–1968)

[уреди | уреди извор]

Ијан Андерсон, Џефри Хамонд и Џон Еван (првично Еванс), кои подоцна ќе станат членови на Jethro Tull, заедно учеле во гимназијата во Блекпул. Решиле да основаат група.[2] На групата ѝ се приклучиле музичари од неколку месни групи.[3][4] Раната верзија на групата вклучувала членови како: Мик Ејбрахамс (гитара),[5] Глен Корник (бас) и Клајв Банкер (тапани).[6] Името на групата го земале од британскиот агроном од 18 век, Џетро Тал.[7][8]

Групата била именувана по британскиот агроном од 18 век Џетро Тал

На почетокот групата свирела блуз-рок што може да се слушне на нивниот прв албум, This Was, објавен во октомври 1968 година. Албумот стигнал до 10-то место на топ-листата во Обединетото Кралство.[9] Андерсон звукот на групата во тоа време го опишал како „прогресивен блуз со малку џез“.[10]

По објавувањето на албумот, Ејбрахамс ја напуштил групата во декември за да формира своја група, Blodwyn Pig.[9] За неговото заминување биле наведени неколку причини. Ејбрахамс дознал дека Елис сака Андерсон да биде фронтмен и лидер на групата и сфатил дека веројатно нема да има мнозински удел во пишувањето песни.[9] Како други причини кои биле наведени било тоа дека Ејбрахамс сакал да свири чист блуз, а Андерсон сакал да експериментира со други музички форми и дека Ејбрахамс не сакал да патува на меѓународно ниво ниту да настапува повеќе од трипати неделно.[11][12] Самиот Ејбрахамс поконцизно ги опишал неговите причини: „Ми беше доста од сите глупости и сакав да основам група како Blodwyn Pig“.[13]

По заминувањето на Ејбрахамс, групата го ангажирала Мартин Баре,[9] кој станал постојан член на групата.

Преоден период и први успеси (1969-1971)

[уреди | уреди извор]

По доаѓањето на Баре, групата имала неколку концерти како предгрупа на Џими Хендрикс во Скандинавија,[9] потоа започнала обемна турнеја низ САД поддржувајќи ги Лед Цепелин и Vanilla Fudge.[14] Jethro Tull имале голема посетеност на концертите, а Елис и Рајт побарале од Андерсон, кој станал главен текстописец, да напише хит-сингл. Како резултат на тоа била напишана песната „Living in the Past“, која во мај 1969 година стигнала до трето место на британската топ-листа за синглови и единаесето место во САД.[14]

Џон Еван, стар школски другар и колега од групата на Ијан Андерсон, се придружил на групата во април 1970 година, по неколку покани да го направи тоа.

Вториот албум на групата, Stand Up, бил издаден во септември 1969 година и брзо стигнал до прво место во Обединетото Кралство, единствен албум од групата со таков успех. Андерсон сега се етаблирал како водач и текстописец и го напишал целиот материјал за албумот (освен неговиот џез-реаранжман на композицијата од Јохан Себастијан Бах „Bourrée in E-moll BWV 996 (петти став)“.[14]

Следниот албум, Benefit (1970), ја продолжил музичката насока на претходниот албум и содржел комбинација на рок и фолк-мотиви. Албумот стигнал до 4-то место во ОК и 11-то место во САД.[14]

На турнејата за поддршка на албумот во САД, Џетро Тал станале втора рок-група (по Битлси) која настапила во Карнеги Хол во Њујорк.[15]

Албумот Aqualung (снимен кон крајот на 1970 година и објавен во 1971 година) е еден од најпознатите албуми на Jethro Tull и на групата ѝ донел светска слава. Овој концептуален албум се занимавал со теми како религија, општествена неправда и маргинализацијата на поединците.[9] Со хитовите „Aqualung“ и „Locomotive Breath“, албумот постигнал огромен комерцијален успех и станал еден од најзначајните рок албуми од тој период. Aqualung бил прв албум од Jethro Tull кој се пласирал во топ-10 во САД, достигнувајќи го 7-то место.[14]

Години на прогресивен рок (1971-1976)

[уреди | уреди извор]

Албумот Thick as a Brick (1972), всушност била една долга композиција со времетраење од 43 минути, поделена на двете страни од винилот, невообичаен формат за рок-албуми. [16] Thick as a Brick станал прв албум на Џетро Тал кој се искачил на прво место на топ-листата за поп-албуми на Билборд (во САД).[9] Следната година A Passion Play бил единствениот друг албум од групата со таков успех.[17]

Ијан Андерсон и Мартин Баре од Jethro Tull во Чикаго, 1973 година

Passion Play (1973) бил уште еден комплексен концептуален албум кој ја продолжил традицијата на нивните претходни дела. Иако не постигнал ист успех како Aqualung и Thick as a Brick, албумот сепак ја задржал креативната моќ на групата.

До средината на 70-тите, Jethro Tull продолжиле да издаваат влијателни албуми, како: War Child (1974), Minstrel in the Gallery (1975) и Too Old to Rock 'n' Roll: Too Young to Die! (1976). Нивниот звук во овој период бил спој на прогресивен рок, фолк и класична музика.

Промени во музичкиот стил (1977–1990)

[уреди | уреди извор]
Ијан Андерсон свири со Џетро Тал во Хамерсмит Одеон, март 1978 година

Во доцните 1970-ти, Џетро Тал објавиле три фолк-рок албуми: Songs from the Wood (1977), Heavy Horses (1978) и Stormwatch (1979). Songs from the Wood (1977) бил прв албум на Џетро Тал кој добил претежно позитивни критики од објавувањето на Living in the Past (1972).

Ијан Андерсон за време на концертот Broadsword and the Beast во Далас, Тексас, 1982 година.

По турнејата за промоција на албумот Stormwatch, на почетокот од 1980 година, Барлоу, Еван и Палмер ја напуштиле групата. Џетро Тал останал со Андерсон (единствен оригинален член), Мартин Баре и Дејв Пег.

Првиот албум од 1980-тите требало да биде прв соло-албум на Андерсон, но по притисокот од Chrysalis Records тој се согласил да го издаде како албум на Jethro Tull. Андерсон ги задржал Баре на електрична гитара и Пег на бас и го додал Марк Крејни на тапани, плус специјалниот гостин клавијатурист/виолинист Еди Џобсон (поранешен член на Рокси Мјузик, Френк Запа и Curved Air). Албумот „А“ се одликувал со истакната употреба на синтисајзери и неговиот стил бил во остар контраст со воспоставениот звук на Џетро Тал.

Во текот на 80-тите, тие продолжиле да издаваат успешни албуми како: Broadsword and the Beast (1982) и Crest of a Knave (1987).

Во 1989 година, Џетро Тал освоиле Греми за најдобра хард-рок/хеви-метал изведба, победувајќи ги фаворитите Металика и нивниот албум „...And Justice for All“ . Наградата била контроверзна, бидејќи многумина не ги сметале Џетро Тал за хард-рок група, а уште помалку за хеви-метал. По совет на нивниот менаџер, кој им рекол дека немаат шанси да победат, никој од групата не присуствувал на доделувањето.[18] Како одговор на критиките што ги добил Тал по наградата, нивната издавачка куќа Chrysalis објавила реклама во британски музички неделник со слика од флејта поставена на куп железо и натпис „флејтата е хеви-метал инструмент“. . Во 2007 година, победата била прогласена за една од десетте најголеми неуспеси во историјата на Греми од страна на Entertainment Weekly, [19] и беше рангирана на #1 во листата на EW за 2017 г. [20] Во 1992 година, кога Металика освоиле Греми во категоријата хард рок/метал, нивниот тапанар Ларс Улрих се пошегувал: „Првата работа што ќе направиме е да им се заблагодариме на Џетро Тал што не објавија албум оваа година“. (Греми коментар направен по урнек на Пол Сајмон неколку години пред тоа, кој му се заблагодарил на Стиви Вондер за истото.)

Подоцнежни години (1991–Денес)

[уреди | уреди извор]
Џетро Тал на настап во Ерусалим, 2007 година

Jethro Tull продолжиле да снимаат и да настапуваат во текот на 90-тите и 2000-тите, иако со помал успех од претходно. Албумите Roots to Branches (1995) и J-Tull Dot Com (1999) го покажале интересот на Андерсон за светската музика и дигиталната ера.

Во 2012 година, Ијан Андерсон започнал соло-настапи и почнал да ги одвојува неговите активности од оние на групата, што довело до привремено распаѓање на Jethro Tull. Во 2017 година, групата го одбележала 50-годишниот јубилеј со турнеи и изданија на класични албуми.


На 13 јули 2021 година беше објавено дека Џетро Тал потпишал договор со Inside Out Music за издавање на The Zealot Gene во 2022 година.[21][22][23] Во 2022 година, Jethro Tull го издале албумот The Zealot Gene, прв нивен студиски албум по повеќе од 20 години. На 17 ноември 2022 година, групата објавила дека завршила со снимањето на нивниот 23 студиски албум, кој се очекувало да биде објавен во пролетта 2023 година.[24] Во јануари 2023 година, бил откриен насловот на албумот, RökFlöte, и датумот на издавање на 21 април 2023 година.[25]

Дискографија

[уреди | уреди извор]

Студиски албуми

  • This Was (1968)
  • Stand Up (1969)
  • Benefit (1970)
  • Aqualung (1971)
  • Thick as a Brick (1972)
  • A Passion Play (1973)
  • War Child (1974)
  • Minstrel in the Gallery (1975)
  • Too Old to Rock 'n' Roll: Too Young to Die! (1976)
  • Songs from the Wood (1977)
  • Heavy Horses (1978)
  • Stormwatch (1979)
  • A (1980)
  • The Broadsword and the Beast (1982)
  • Under Wraps (1984)
  • Crest of a Knave (1987)
  • Rock Island (1989)
  • Catfish Rising (1991)
  • Roots to Branches (1995)
  • J-Tull Dot Com (1999)
  • The Jethro Tull Christmas Album (2003)
  • The Zealot Gene (2022)
  • RökFlöte (2023)

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Eder, Bruce. „Jethro Tull“. AllMusic. Посетено на 31 March 2012.
  2. ↑ Rabey 2013, стр. 7.
  3. ↑ Rabey 2013, стр. 12.
  4. ↑ Rees 1998, стр. 12.
  5. ↑ Rees 1998, стр. 19.
  6. ↑ Rabey 2013, стр. 18.
  7. ↑ „Jethro Tull (Ian Anderson)“. Austin Daze. 29 August 2006. Архивирано од изворникот на 8 November 2011. Посетено на 22 April 2023.
  8. ↑ Graff, Gary (15 April 2014). „Ian Anderson Releases New Solo Album, Talks 'End' of Jethro Tull“. Billboard. Посетено на 17 April 2014.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 Rabey 2013.
  10. ↑ „Record Mirror, 12 October, 1968“. Архивирано од изворникот на 7 August 2011. Посетено на 11 February 2007.
  11. ↑ „Jethro Tull biography at themarquee.net“. Themarqueeclub.net. Архивирано од изворникот на 19 July 2011.
  12. ↑ „Mick's Bio at Mick Abrahams' official website“. Squirrelmusic.com.
  13. ↑ Rock Guitar Daily blog. [rockguitardaily.blogspot.com/mick-abrahams]
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 Rees 1998.
  15. ↑ Benson 2002.
  16. ↑ Smith 1997.
  17. ↑ Jethro Tull — AllMusic (англиски)
  18. ↑ „Artist Wiki: Jethro Tull“. Last.fm. 26 November 2013.
  19. ↑ Празен навод (help)
  20. ↑ Празен навод (help)
  21. ↑ „Ian Anderson Announces New Jethro Tull LP and Lyric Book“. Ultimateclassicrock.com. 18 March 2021.
  22. ↑ „Jethro Tull to release new album The Zealot Gene 2022“. Loudersound.com. 13 July 2021. Посетено на 26 August 2021.
  23. ↑ Ewing, Jerry (13 July 2021). „Jethro Tull to Release New Album The Zealot Gene in Early 2022“. Loudersound.com. Посетено на 13 July 2021.
  24. ↑ „Jethro Tull - The band have finished work on the 23rd...“. www.facebook.com.
  25. ↑ „New Jethro Tull album RökFlöte coming 21st April 2023“. jethrotull.com. 20 January 2023. Посетено на 13 February 2023.

Извори

[уреди | уреди извор]

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Jethro_Tull&oldid=5276892“