Przejdź do zawartości

Lublin R-XX

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lublin R-XX
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Plage i Laśkiewicz

Typ

wodnosamolot torpedowo-rozpoznawczy

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie stałe – pływakowe

Załoga

5 (pilot, obserwator, radiotelegrafista, 2 strzelców pokładowych)

Historia
Data oblotu

10 kwietnia 1935

Lata produkcji

1935 (tylko prototyp)

Wycofanie ze służby

sierpień 1937

Dane techniczne
Napęd

2 x 9-cylindrowe silniki gwiazdowe Bristol Pegasus II

Moc

467 kW (635 KM)

Wymiary
Rozpiętość

25,4 m

Długość

15,9 m

Wysokość

6,1 m

Powierzchnia nośna

75,00 m²

Masa
Własna

4000 kg

Użyteczna

2000 kg

Startowa

6000 kg

Osiągi
Prędkość maks.

250 km/h

Prędkość przelotowa

210 km/h

Prędkość minimalna

80 km/h

Prędkość wznoszenia

2,8 m/s

Pułap

3500 m

Zasięg

500 km (operacyjny)
1200 km (maksymalny)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 karabiny maszynowe Vickers F kal. 7,9 mm (po 2 sprzężone na obrotnicy z przodu i na grzbiecie kadłuba)
1 torpeda podwieszana pod kadłubem
Bomby pod skrzydłami lub wewnątrz kadłuba o łącznej wadze 1000 kg
Użytkownicy
Polska

Lublin R-XXpolski prototypowy wodnosamolot torpedowo-rozpoznawczy marki Lublin zbudowany w 1935 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1931 roku zakłady Plage i Laśkiewicz w Lublinie złożyły Kierownictwu Marynarki Wojennej ofertę zbudowania ciężkiego wodnosamolotu torpedowo-rozpoznawczego dalekiego zasięgu, który został oznaczony jako Lublin R-XX. Kierownictwo Marynarki Wojennej po przeanalizowaniu złożonych przez polskie wytwórnie ofert na tego typu samolot zdecydowało się na samolot Lublin R-XX.

W 1932 roku zawarto z wytwórnią Plage i Laśkiewicz umowę na opracowanie i budowę samolotu R-XX. W latach 1933–1934 inż. Jerzy Rudlicki wraz z zespołem konstruktorów wytwórni opracował projekt tego samolotu. Budowę prototypu rozpoczęto w 1933 roku, a ostatecznie zakończono w 1934. Oblot prototypu odbył się 10 kwietnia 1935 roku.

Prototyp wodnosamolotu Lublin R-XX został skierowany do Morskiego Dywizjonu Lotniczego do dalszych prób w locie. W czasie tych prób stwierdzono, że miał on krótki start, stosunkowo dużą prędkość lotu i znaczny zasięg. Okazało się jednak, że posiada on także tendencję do zmiany środka ciężkości w niektórych fazach lotu oraz zbyt małą sztywność kadłuba. W połowie 1935 roku zażądano od wytwórni usunięcia tych mankamentów.

Przeróbkę konstrukcji prototypu Lublin R-XX zakończono 30 października 1935 roku. Jednak już w listopadzie 1935 zaprzestano dalszych prób z tym samolotem w związku z zerwaniem dotychczasowej umowy z wytwórnią i zamówieniem w niej 6 wodnosamolotów wersji ulepszonej oznaczonej jako Lublin R-XXA. Prototyp samolotu Lublin R-XX ostatecznie został skasowany w sierpniu 1937 roku.

Wersja wodnosamolotu Lublin R-XXA różniła się od wersji R-XX wymiarami, zmienionym usterzeniem, nowymi osłonami silników, całkowicie osłoniętą kabiną pilotów i załogi oraz oszklonymi wieżyczkami strzeleckimi w przodzie i na grzbiecie kadłuba. Do budowy pierwszego egzemplarza samolotu R-XXA przystąpiono w 1935 roku. Jednak pod koniec roku w związku z upadłością wytwórni „Plage i Laśkiewicz” prace wstrzymano.

W miejsce wytwórni „Plage i Laśkiewicz” powstała Lubelska Wytwórnia Samolotów, która podjęła dalsze prace nad samolotem Lublin R-XXA, nadając mu oznaczenie LWS-1, ale w 1936 roku przerwano nad nim ostatecznie pracę, na korzyść morskiej wersji samolotu LWS-4 Żubr na pływakach.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Lublin R-XX był pięciomiejscowym samolotem torpedowo-rozpoznawczym dalekiego zasięgu, dolnopłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub miał konstrukcję kratownicową spawaną z rur stalowych, krytą w przedniej części blachą duralową, a w tylnej płótnem. Skrzydła i usterzenie były drewniane, ze statecznikami krytymi sklejką i sterami pokrytymi płótnem. Napędzany był dwoma silnikami gwiazdowymi, mającymi śmigła czterołopatowe, drewniane. Podwozie pływakowe – stałe.

Kadłub tuż przed płatami mieścił dwumiejscową kabinę odkrytą, osłoniętą z przodu wiatrochronem. Z lewej strony znajdował się fotel pilota, z prawej obserwatora, który mógł również spełniać rolę drugiego pilota. Za tą kabiną usytuowano wewnątrz kadłuba zakrytą kabinę radiotelegrafisty z oknami w ścianach bocznych i drzwiami z lewej strony. W dziobie kadłuba i za kabiną radiotelegrafisty rozmieszczono stanowiska strzelców pokładowych z podwójnie sprzężonymi karabinami maszynowymi na obrotnicach.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Morgała: Samoloty w polskim lotnictwie morskim. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985, s. 150-152. ISBN 83-206-0478-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]