Przejdź do zawartości

Oc1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oc1
Ilustracja
parowóz serii P31 (Oc1)
Producent

B.M.A.G., Henschel, Union, Grafenstaden, Vulcan, Borsig, Hanomag, Hartmann, Schichau

Lata budowy

1884-1907

Układ osi

1B (1B n2)

Wymiary
Masa służbowa

36,7 t (65,2 t z tendrem)[1]

Długość z tendrem

14 790 mm[1] - 15 248 mm[2] (różne tendry)

Rozstaw osi skrajnych

4500 mm[1]

Średnica kół napędnych

1750 mm

Średnica kół tocznych

1150 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

11 Cl

Ciśnienie w kotle

12 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

101,9 m²[2] (95,3 m²[1])

Powierzchnia rusztu

1,88 m²

Średnica cylindra

400 mm

Skok tłoka

560 mm

Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa

5100 kg[1]

Prędkość konstrukcyjna

90 km/h[2]

Oc1 – polskie oznaczenie pruskiego parowozu osobowego serii P31.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Parowozy serii P31 produkowane dla kolei pruskich KPEV w latach 1884–1897 przez kilka fabryk, jako znormalizowany typ, w ilości 695 sztuk[2]. Łącznie wyprodukowano 783 sztuki - dalsze 88 lokomotyw dla innych kolei niemieckich[2], w tym 41 dla kolei meklemburskich w latach 1888–1907, oznaczane tam jako typ VI. Pod koniec XIX wieku parowozy te obsługiwały ruch pasażerski na drugorzędnych liniach. Po 1910 r. zaczęły być wycofywane z użytku na rzecz parowozów, które posiadały większą moc. Po I wojnie światowej polskie koleje przejęły 13 maszyn tego typu, które uzyskały oznaczenie Oc1[1]. Parowozy funkcjonowały na polskich torach w okresie międzywojennym, ale po II wojnie światowej już nie (rejestry PKP nie wykazały maszyn tego typu).

Niemieckie koleje DRG po I wojnie światowej użytkowały jedynie 22 lokomotywy meklemburskie P31, oznaczone serią 3473 (numery 34 7301 do 7308 i 34 7351 do 7364)[2].

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • pojemność skrzyni na wodę – 10,5 m³
  • pojemność skrzyni na węgiel – 4 t
parowóz P31

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978, ss. 133, 153.
  2. a b c d e f Horst J. Obermayer, Taschenbuch deutsche Dampflokomotiven. Regelspur, Stuttgart: Franckh-Kosmos, 1991, ISBN 3-440-06341-0, s. 82