Os nove poetas líricos
Os nove poetas líricos, ou nove poetas mélicos, foron un canon ou lista de poetas e compositores gregos antigos, tidos en grande estima polos tamén antigos académicos e expertos helenísticos de Alexandría. Considerábanse dignos de estudo crítico.
Os nove poetas foron estes:
- Alceo de Mitilene (lírica monódica, século VII a.C.).
- Safo (lírica monódica, século VII a.C.).
- Anacreonte (lírica monódica, décimo VI a.C.).
- Alcmán de Esparta (lírica coral, século VII a.C.).
- Estesícoro (lírica coral, século VI a.C.).
- Íbico (lírica coral, século VI a.C.).
- Simónides de Ceos (lírica coral, século VI a.C.).
- Baquílides (lírica coral, século V a.C.).
- Píndaro (lírica coral, século V a.C.).
Na maioría de fontes escritas gregas, emprégase a palabra melikos para referirse a estes autores (de melos 'canción'), pero algúns autores empregaron no seu lugar lyrikos, que foi a que se empregou para crear o latín lyricus e de aí ás linguas modernas.
Os antigos académicos definiron este xénero (a lírica) en atención á forma métrica e ao instrumento con que se acompañaba, a lira, e non baseándose no fondo (o contido). Debido a isto, existen algúns tipos de poesía que deberían ser incluídos baixo a etiqueta «lírica» na literatura moderna, pero que, con todo, están excluídos (como a elexía).
Esta poesía lírica está dividida tradicionalmente en dous estilos: poesía coral, e poesía lírica monódica.