Wiaczesław Plehwe

Wiaczesław Plehwe
Data i miejsce urodzenia	20 kwietnia 1846 ; Mieszczowsk
Data i miejsce śmierci	28 lipca 1904 ; Petersburg
	minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego
Okres	od 4 kwietnia 1902; do 28 lipca 1904
Poprzednik	Dmitrij Sipiagin
Następca	Piotr Światopołk-Mirski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wiaczesław Konstantynowicz von Plehwe ros. Вячеслав Константинович фон Плеве, (ur. 8 kwietnia^?/20 kwietnia 1846 w Mieszczowsku, zm. 16 lipca^?/29 lipca 1904 w Petersburgu) – rosyjski arystokrata pochodzenia niemieckiego, rosyjski urzędnik państwowy, minister spraw wewnętrznych Cesarstwa Rosyjskiego i szef tajnej policji politycznej.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny niemieckiej wyznania luterańskiego. W młodości dokonał konwersji najpierw na katolicyzm, a następnie na prawosławie^[1]. Swoje pochodzenie przez całe życie ukrywał, co sprawiło, że za życia uważano go za Łotysza lub Polaka^[1]. Jego rodzina żyła w guberni kałuskiej, po czym przeniosła się do Warszawy, gdzie przyszły polityk rozpoczął naukę w gimnazjum, ukończył je jednak w Kałudze^[1]. W 1867 ukończył prawo na Uniwersytecie Moskiewskim. Po studiach został praktykantem w sądzie okręgowym w Moskwie, już po roku awansując na stanowisko sekretarza sądu okręgowego we Włodzimierzu, a następnie kolejno na wiceprokuratora sądu okręgowego w Tule, prokuratora gubernialnego w Wołogdzie, prokuratora sądu okręgowego w tymże mieście, wiceprokuratora trybunału sądowego w Warszawie, wreszcie w 1880 prokuratora w Moskwie^[1]. Po zamachu Stiepana Chałturina na petersburski Pałac Zimowy referował przed carem Aleksandrem II postępy śledztwa, zaś po zabójstwie cara w marcu 1881 kierował nim^[1].

15 kwietnia 1881 został nominowany na dyrektora Departamentu Policji^[1]. W 1884 został senatorem, rok później był już wiceministrem spraw wewnętrznych, w 1894 - kierownikiem Kancelarii państwowej^[1]. Dwa lata później został sekretarzem stanu, zaś w 1900 - sekretarzem stanu Wielkiego Księstwa Finlandzkiego (po roku sprawowania tychże zadań jako p.o.). Jego nominacja, równoczesna z wyznaczeniem Nikołaja Bobrikowa na generał-gubernatora Finlandii, zapoczątkowała szeroko zakrojoną rusyfikację Finlandii^[2].

4 kwietnia 1902, po zamordowaniu Dmitrija Sipiagina przez członka Organizacji Bojowej eserowców Stiepana Bałmaszowa^[3], został ministrem spraw wewnętrznych^[1] i szefem Samodzielnego Korpusu Żandarmów.

Zdaniem Bazylowa Plehwe nie miał oryginalnego programu politycznego, lecz stawiał przed sobą jedynie zadanie zwalczania wszystkich wrogów samodzierżawia (ruchu robotniczego, ruchów chłopskich). Ograniczał swobodę działania ziemstw i zainicjował konfiskatę majątku Kościoła ormiańskiego^[1]. Jak pisze ten sam autor

Przyznawał on niejednokrotnie (...), że głównym zadaniem jest zdecydowana walka z "konstytucyjną smutą", która stanowi - jego zdaniem - najgroźniejszą chorobę współczesnego życia społecznego^[1]

Dostrzegając zachodzące w społeczeństwie przemiany, uważał, że aparat władzy carskiej musi odpowiednio na nie zareagować, modyfikując swoje mechanizmy działania, nie podważając przy tym samej idei samowładztwa carskiego^[1].

Działalność Plehwego sprawiła, że stał się on osobą powszechnie znienawidzoną^[1]. Zginął w 1904 w zamachu bombowym Jegora Sazonowa^[4], zorganizowanym przez Organizację Bojową eserowców^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 264-268.
↑ Riasanovsky N. V., Steinberg M. D.: Historia Rosji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009. ISBN 978-83-233-2615-1.
↑ Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 456.
↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 291-293.
↑ Riasanovsky N. V., Steinberg M. D.: Historia Rosji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 423. ISBN 978-83-233-2615-1.

[baz264-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 264-268.

[2] Riasanovsky N. V., Steinberg M. D.: Historia Rosji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009. ISBN 978-83-233-2615-1.

[3] Bazylow L.: Dzieje Rosji. 1801-1917. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 456.

[4] L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 291-293.

[5] Riasanovsky N. V., Steinberg M. D.: Historia Rosji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 423. ISBN 978-83-233-2615-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]