Przejdź do zawartości

Zdzisław Bobecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Bobecki
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

28 lipca 1923
Lwów

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 2020
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944–1981

Siły zbrojne

AK Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

17 pułk piechoty, 5 Saska Dywizja Piechoty, 15 pułk piechoty, 42 pułk zmechanizowany, 2 Korpus Pancerny, Szefostwo Wojsk Pancernych i Zmechanizowamych, Główny Inspektorat Szkolenia MON, Wojskowa Akademia Techniczna

Stanowiska

szef Wydziału Operacyjnego sztabu dywizji, dowódca pułku piechoty, dowódca pułku zmechanizowanego, szef Wydziału Operacyjnego korpusu pancernego, szef sztabu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych WP, szef Zarządu Operacyjnego Głównego Inspektoratu Szkolenia, szef katedry w WAT, komendant instytutu w WAT

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1943–1989) Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939

Zdzisław Bobecki (ur. 28 lipca 1923 we Lwowie, zm. 17 stycznia 2020[1][2]) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława, przemysłowca i Adelajdy z Trojanowskich. W wieku 11 lat stracił rodziców. Podczas okupacji działał w ZWZ-AK na terenie Lwowa. Od września 1944 był elewem 1 Szkoły Oficerów Liniowych w Lublinie, która była frontową szkołą oficerską 2 Armii WP. Po jej ukończeniu 16 grudnia 1944 został promowany przez gen. Karola Świerczewskiego na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty i skierowany do 17 pułku piechoty. Jako dowódca plutonu i pełniący obowiązki dowódcy kompanii przeszedł szlak bojowy od Łukowa przez Poznań, Kostrzyn, Rawicz, Wrocław, Nysę Łużycką do Łaby. Podczas walk został ranny w nogę.

Od 1946 pełnił służbę w wydziale operacyjnym sztabu 5 Dywizji Piechoty, którego został szefem. W 1948 został dowódcą 15 pułku piechoty w Skwierzynie, a w kwietniu 1950 dowódcą 42 pułku zmechanizowanego w Żarach. Od 1952 był szefem wydziału operacyjnego w sztabie 2 Korpusu Pancernego we Wrocławiu. W 1954 ukończył kurs operacyjny wojsk pancernych w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po czym został szefem wydziału operacyjnego Zarządu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych w Warszawie, a w 1956 – szefem sztabu tych wojsk. W 1957 ukończył studia operacyjne w Akademii Sztabu Generalnego. W latach 1958–1960 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. W lipcu 1960 został awansowany na generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki.

Od 1960 roku był szefem Zarządu Operacyjnego w Głównym Inspektoracie Szkolenia MON (do 1965), gdzie wraz z gen. broni Zygmuntem Duszyńskim organizował sztab Frontu Polskiego. W 1965 r. został skierowany do Wojskowej Akademii Technicznej na stanowisko Szefa Katedry Taktyki i Sztuki Operacyjnej. Kierował studiami podyplomowymi wszystkich wydziałów akademii, prowadził pracę dydaktyczną i pracę naukową w dziedzinie logistyki. W 1965 ukończył również roczne studia operacyjno-informatyczne WAT.

W 1968 został doktorem nauk wojskowych, od 1970 docentem Wojskowej Akademii Technicznej. W grudniu 1974 został komendantem Instytutu Systemów Zabezpieczenia Materiałowo-Technicznego. Stanowisko komendanta instytutu łączył z funkcją przewodniczącego kolegium redakcyjnego rocznika „Systemy Zabezpieczenia Wojsk”[3]. W 1980 roku przekazał gen. bryg. Mieczysławowi Kaczyńskiemu obowiązki służbowe ze względu na pogarszający się stan zdrowia (całkowita utrata wzroku). W marcu 1981 został przeniesiony w stan spoczynku jako inwalida wojenny i rencista I grupy.

Otrzymał nagrodę Ministra Obrony Narodowej Mariana Spychalskiego za realizację filmu „Tacy jesteśmy”.

Zmarł w wieku 96 lat i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera FIII-3-17)[1]. W pogrzebie uczestniczyli przedstawiciele Wydziału Logistyki WAT, Stowarzyszenia Przyjaciół WAT, Klubu Generałów Wojska Polskiego oraz Związku Żołnierzy Wojska Polskiego. Przemówienie w imieniu przyjaciół wygłosił gen. bryg. Stanisław Świtalski[4].

Jego żona Maria (zmarła w 2014 r.) była doktorem nauk medycznych.

Grób gen. Zdzisława Bobeckiego na Powązkach Wojskowych

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Zdzisław Bobecki. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2020-01-26]. (pol.).
  2. ↑ Zdzisław Bobecki. cmentarzekomunalne.com.p. [dostęp 2020-02-04]. (pol.).
  3. ↑ Systemy Zabezpieczenia Wojsk. opac.cbw.pl, 13 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 stycznia 2014)].
  4. ↑ "Odszedł zasłużony dowódca i naukowiec gen. bryg. w st. spocz. Zdzisław Bobecki" /w/ [Stowarzyszenie Przyjaciół Wojskowej Akademii Technicznej|https://www.wojsko-polskie.pl/wat/articles/kronika-stowarzyszenia-przyjacio-wat-x/2020-01-237-odszed-zasuzony-dowodca-i-naukowiec-gen-bryg-w-st-spocz-zdzisaw-bobecki/pdf/]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Bobecki&oldid=71832745”