Przejdź do zawartości

Piotroch

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Piotroch edytowana 18:26, 17 lut 2024 przez MalarzBOT (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Piotroch

Piotroch (Petrorch, Pietroch, Pietrorch, Pietrorche, Kunter, Leliwa odmienny)kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Leliwa.

Opis herbu

[edytuj | edytuj kod]

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

W polu błękitnym półksiężyc z twarzą (okiem w prawo) srebrny, nad którym gwiazda złota. Klejnot: nad hełmem bez korony samo godło. Labry błękitne podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy herb pojawił się na mapie Pomorza Lubinusa z 1618 (pod nazwą Kuntere). Następnie przytaczany przez herbarze Bagmihla (Pommersches Wappenbuch) i Nowego Siebmachera.

Rodzina Piotrochów

[edytuj | edytuj kod]

Rodzina drobnych panków, nazwisko biorąca od imienia Piotr, wywodząca się ze wsi Dziechlino. Protoplastą rodu była prawdopodobnie jeden z Piotrów, właścicieli wsi w 1363 (Petro, Petrasch) i 1400 (Petrasch). Pierwsza wzmianka o rodzinie pochodzi z 1575 (Urban Petrorche), kolejne z 1601 (Mathias Piotroch), 1658 (Martin i Mauritz Pietrochen). Rodzina używała też drugiego nazwiska, Kunter, odnotowanego w latach 1639 i 1671. Z podwójnym nazwiskiem Piotroch Dziechliński zapisani są w księdze sądowej lęborskiej z lat 1721-26. Prawdopodobnie po tym okresie wygaśli. Podobieństwo herbów zdaje się wskazywać na pokrewieństwo tej rodziny z Lostinami, Małszyckimi i Wargowskimi.

Herbowni

[edytuj | edytuj kod]

Piotroch (Petorge, Petroch, Petrochge, Petrorch, Pietrach, Pietroch, Pietrorch, Pietrorche, być może Pietyrog) także z przydomkiem Dziechliński oraz drugim nazwiskiem Kunter.

Identycznego herbu używała rodzina Poklat.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104–108. ISBN 978-83-247-0100-1.