D-8
 Zdobyczny samochód pancerny D-8 armii fińskiej, czerwiec 1942 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu |
lekki rozpoznawczy samochód pancerny |
| Trakcja |
kołowa |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Egzemplarze |
25 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy GAZ-A o mocy 42 KM |
| Pancerz |
z płyt pancernych o grubości od 3 do 7 mm |
| Długość |
3,54 m |
| Szerokość |
1,70 m |
| Wysokość |
1,68 m |
| Prześwit |
0,22 m |
| Masa |
1 580 kg (bojowa) |
| Osiągi | |
| Prędkość |
85 km/h (droga) |
| Zasięg pojazdu |
225 km (droga) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji 2079 sztuk) | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR, Hiszpania, Finlandia | |
D-8 (ros. Д-8) – radziecki lekki rozpoznawczy samochód pancerny z okresu międzywojennego.
Historia konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec lat dwudziestych w Armii Czerwonej utworzono pierwsze jednostki zmotoryzowane, które wyposażono m.in. w samochody pancerne BA-27, które miały służyć do działań rozpoznawczych. Okazało się samochody te są zbyt ciężkie, dlatego też dowództwo zgłosiło zapotrzebowanie na nowy typ rozpoznawczego samochodu pancernego o niewielkich rozmiarach, uzbrojony w 1 lub 2 karabiny maszynowe, który mógłby służyć do rozpoznania, ochrony i łączności.
Projekt takiego samochodu opracował inż. N.I. Dyrenkow z Gorkowskich Zakładów Samochodowych i został on oznaczony jako D-8 (od nazwiska twórcy). Został on oparty na konstrukcji produkowanego na licencji samochodu GAZ-A (Ford-A). Samochód został opancerzony za pomocą arkuszy blachy pancernej utwardzanej termicznie. Samochód został uzbrojony w dwa karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm umieszczone na stałe w ścianach samochodu. Oba karabiny obsługiwał strzelec siedzący za kierowcą.
W latach 1932–1934 wyprodukowano niewielką serię liczącą 25 sztuk samochodów. Później zaniechano jego produkcji wobec wprowadzenia do produkcji seryjnej samochodu pancernego FAI o zbliżonym przeznaczeniu.
Opracowano również drugą wersję tego samochodu wyposażoną w przeciwlotniczy karabin maszynowy usytuowany na dachu pojazdu oraz zmienionym kształcie zlikwidowano natomiast jedno stanowisko karabinu maszynowego w ścianie samochodu. Ta wersja została oznaczona jako D-12.
Użycie
[edytuj | edytuj kod]Samochody pancerne D-8 w 1933 zaczęto wprowadzać na wyposażenie jednostek zmechanizowanych.
Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii, kilka z tych samochodów wysłano do Hiszpanii, gdzie używała ich armia republikańska w walkach z wojskami frankistowskimi. Kierowcami byli ochotnicy z ZSRR.
Po raz ostatni samochodów tych użyto w walkach w trakcie wojny zimowej pomiędzy ZSRR a Finlandią. Większość z nich została wtedy zniszczona. Jeden został zdobyty przez armię fińską i był używany do 1943 roku.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- А.В. Карпенко: Обозрение отечественной бронетанковой техники (1905-1995). Санкт-Петербург: Невский Бастион, 1996, s. 20.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Rysunki samochodu. o5m6.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-26)].