T-27
 Czołg T-27 w Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w Kijowie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
2 (kierowca, dowódca-strzelec) |
| Historia | |
| Prototypy |
1930 |
| Produkcja |
1931–1933 |
| Wycofanie |
1941 |
| Egzemplarze |
3328 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy GAZ-AA o mocy 40 KM |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
46 l |
| Pancerz |
nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 10 mm |
| Długość |
2,60 m |
| Szerokość |
1,83 m |
| Wysokość |
1,44 m |
| Prześwit |
0,24 m |
| Masa |
2 700 kg (bojowa) |
| Moc jedn. |
14,7 KM/t |
| Nacisk jedn. |
0,75 kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość |
40 km/h (po drodze) |
| Zasięg pojazdu |
110 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,50 m |
| Rowy (szer.) |
1,20 m |
| Ściany (wys.) |
0,50 m |
| Kąt podjazdu |
30º |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 2520 szt.) | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
T-27 – radziecki bezwieżowy czołg lekki (tankietka) z okresu przed II wojną światową.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec lat 20. XX w. Armia Czerwona w programie budowy sprzętu pancernego przewidziała budowę małego, lekkiego czołgu rozpoznawczego przeznaczonego do współpracy z czołgami typu MS-1. Powstało szereg własnych projektów i prototypów, z których żaden nie okazał się odpowiedni. W tej sytuacji zdecydowano się na zakup 26 sztuk rozpowszechnionej na świecie angielskiej tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI (w ZSRR otrzymały oznaczenie 25-W lub K-25), a także praw do produkcji licencyjnej. Jeszcze przed jej uruchomieniem, w biurze konstrukcyjnym fabryki Awtozawod Nr 2 WATO pod Moskwą, udało się dokonać modernizacji konstrukcji Carden-Loyda. Powiększono kadłub, stosując zamknięty przedział bojowy. Wydłużono podwozie o parę kół nośnych. Opracowano nowe jarzmo karabinu maszynowego. Konstrukcja i sylwetka nie zostały jednak zasadniczo zmienione w stosunku do Carden-Loyda (znacznie dalej poszli w tej kwestii polscy konstruktorzy, opracowując serię TK-3). Zmodernizowany pojazd 13 lutego 1931 r. został przyjęty do uzbrojenia i produkcji jako tankietka T-27. Produkcję rozpoczęto jesienią 1931 r. w Fabryce Nr 37, leningradzkich zakładach "Bolszewik" i Fabryce Samochodów GAZ. W latach 1931–1933 zbudowano 3328 tankietek.
Wersje czołgu i pojazdy pochodne
[edytuj | edytuj kod]- OT-27: pojazd wyposażony w miotacz ognia zamiast karabinu maszynowego. W 1935 zbudowano serię 164 wozów.
- T-27PCH: doświadczalne egzemplarze wyposażone w urządzenia umożliwiające pokonywanie głębokich przeszkód wodnych po dnie.
- dwa prototypy z armatami kal. 37 mm
- SU-3 - prototyp z działem bezodrzutowym (DRP) 76 mm typu K.
- egzemplarz użyty do prób z niekierowanymi pociskami rakietowymi. Wyrzutnie mocowano z boków kadłuba. Pociski odpalano z wnętrza czołgu.
Służba
[edytuj | edytuj kod]Czołgi T-27 znalazły się w uzbrojeniu oddziałów rozpoznawczych związków taktycznych piechoty. Były też pierwszymi radzieckimi pojazdami pancernymi, które wzniosły się w powietrze. W 1933 r., każdy z czterech batalionów spadochronowych miał po kompanii tankietek. Skonstruowano specjalne zaczepy do podwieszania czołgów pod kadłubami ciężkich bombowców TB-3
Czołgi T-27 szybko okazały się sprzętem prymitywnym. Z powodu małych rozmiarów miały ograniczoną zdolność jazdy w terenie, także ich zawieszenie, podobnie jak Carden-Loyda, nie zapewniało komfortowej jazdy, powodując zmęczenie załogi. Także z powodu rozmiarów, trzeba było do ich obsługi dobierać żołnierzy niskiego wzrostu. Umieszczenie karabinu maszynowego w kadłubie, typowe dla tankietek, uniemożliwiało szybką zmianę kierunku ognia. Wszystko to było przyczyną, że szybko czołgi T-27 zaczęły ustępować miejsca w charakterze pojazdów rozpoznawczych czołgom z uzbrojeniem umieszczonym w wieży obrotowej (T-37A i T-38).
Na początku lat 30., czołgi T-27 zostały użyte bojowo w walkach z tzw. "basmaczami" (antyradziecką partyzantką) na pustyni Karakum w Kazachstanie.
Po wycofaniu z oddziałów bojowych, tankietek używano do szkolenia. Po niewielkich przeróbkach, stosowano je także jako opancerzone ciągniki lekkich dział piechoty. Głównie w tej roli zostały użyte na początku wojny niemiecko-radzieckiej; po 1941 r. znikły z uzbrojenia.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Soviet Union's Tankette T-27 [online], wwiivehicles.com [zarchiwizowane z adresu 2012-01-25] (ang.).